«Δημοκρατία, το πολίτευμα το μέσου όρου»-Δημ. Κωνσταντινίδης

Γράφει ο

Δημήτριος Κωνσταντινίδης*

Η Δημοκρατία Απέτυχε

Η επιτυχία μιας εισηγμένης εταιρίας στο χρηματιστήριο εξαρτάται από το πόσο καλά αυτή η εταιρία μπορεί να παράγει πλούτο. Για να το πετύχει αυτό θα πρέπει να έχει έναν ικανότατο ηγέτη και στελέχη που θα έχουν επιλεχθεί αξιοκρατικά. Ας πάρουμε για παράδειγμα την Apple η οποία αυτή την στιγμή έχει κεφαλαιοποίηση 3 τρις δολάρια. Αυτό και μόνο δείχνει ότι η εταιρία διοικείται άψογα. Αν τώρα κοιτάξουμε το ΑΕΠ της Ελλάδας μετά βίας φτάνει τα 250 δις ευρώ. Γεγονός που δείχνει ότι διοικείται από ανίκανους ανθρώπους. Μα θα πει κάποιος αριστερών αντιλήψεων ότι τα κράτη δεν είναι επιχειρήσεις. Η αλήθεια όμως είναι ότι τα κράτη είναι επιχειρήσεις. Και εάν διοικούνται καλά τότε όλοι ευημερούν, εάν όχι τότε παράγουν χρεοκοπίες, δυστυχισμένους πολίτες και κομματικούς στρατούς ημετέρων που πρέπει να βολευτούν. Τι κάνουν όμως οι καλές επιχειρήσεις και δεν μπορούν ή δεν θέλουν να το κάνουν τα κράτη; Είναι πράγματι η δημοκρατία το καλύτερο πολίτευμα; Έχουμε στην Ελλάδα δημοκρατία; Γιατί ο Σωκράτης μισούσε την δημοκρατία;

Πώς πιστεύετε ότι το διοικητικό συμβούλιο της Apple επιλέγει τον πρόεδρο της εταιρίας; Κάνουνε εκλογές ή επιλέγουν με αξιοκρατικά κριτήρια τον καλύτερο; Γιατί όμως τα κράτη κάνουνε εκλογές; Τα κράτη μοιάζουν με την τηλεόραση. Απευθύνονται σε ένα πολύ μεγάλο ακροατήριο. Σε αυτό το ακροατήριο υπάρχει μια τεράστια διαστρωμάτωση αναφορικά με την μόρφωση και την αντίληψη. Φιλοσοφήστε για λίγο την αποστολή της τηλεόρασης. Η τηλεόραση δεν φτιάχτηκε ούτε για να μας προσφέρει διασκέδαση, ούτε για να μας προσφέρει ενημέρωση. Η αποστολή της τηλεόρασης είναι για να μας πουλάει διαφημίσεις. Πολλοί νομίζουν ότι η τηλεόραση είναι δωρεάν. Η πραγματικότητα είναι ότι κάθε φορά που πηγαίνουμε στο super market για να αγοράσουμε οπουδήποτε προϊόν, από τρόφιμα μέχρι απορρυπαντικά πληρώνουμε και την τηλεόραση. Κάθε δευτερόλεπτο διαφήμισης στην τηλεόραση κοστίζει αρκετές χιλιάδες ευρώ. Έτσι η εταιρία που διαφημίζει το κάθε προϊόν θα μετακυλήσει το κόστος της διαφήμισης στον καταναλωτή, δηλαδή στα ράφια του super market. Η τηλεόραση για να μπορέσει να αυξήσει την τηλεθέαση και να προσελκύσει περισσότερες διαφημίσεις και άρα μεγαλύτερα κέρδη, θα πρέπει να παράγει ένα προϊόν το οποίο θα είναι αντιληπτό από το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Έτσι θα πρέπει να κατεβάσει το επίπεδο όσο γίνεται ποιο χαμηλά. Όσο ποιο ανούσιο και ευκολόπεπτο είναι ένα πρόγραμμα τόσο περισσότεροι θα το παρακολουθήσουν. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα κράτη. Θα πρέπει ο ηγέτης να πείσει το πλείστο των πολιτών, ότι είναι ενεργά μέλη της κοινωνίας, ότι έχουν δικαιώματα και ότι έχουν λόγο στην λήψη αποφάσεων. Έτσι τους λέει ότι έχουνε δημοκρατία και ότι με την ψήφο τους μπορούν να αλλάξουν τα πάντα. Μπορεί όμως η τηλεόραση να γίνει ποιοτική;

Όπως η τηλεόραση δεν θα μπορούσε ποτέ να προβάλει ποιοτικά προγράμματα. Έτσι ακριβώς και οι πολιτικοί δεν μπορούν να πουν την αλήθεια στον λαό. Ποιος πολιτικός θα έλεγε ποτέ στον λαό ότι θα αυξήσει τους φόρους και θα μειώσει τους μισθούς; Κανένας, γιατί γνωρίζει ότι εάν πει κάτι τέτοιο τα ποσοστά του θα πέσουν δραματικά. Είναι λοιπόν σίγουρο ότι, άλλα θα πουν προεκλογικά και άλλα θα κάνουν μετεκλογικά. Μα θα πει κάποιος, με τον Ανδρέα Παπανδρέου όλοι είχανε χρήματα και όλοι πέρναγαν καλά. Πόσο αληθινό όμως είναι αυτό; Και από πού προέρχονταν τα χρήματα; Όταν το 1974 έπεσε η δικτατορία και ήρθε η δημοκρατία, η ισοτιμία δραχμής δολαρίου ήταν 30 δραχμές ένα δολάριο. Το 2002 όταν η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ η ισοτιμία δραχμής δολαρίου έφτασε τις 365 δραχμές. Πώς έγινε αυτό; Κάθε φορά που η Ελληνική κυβέρνηση τα έκανε θάλασσα και η χώρα κινδύνευε να χρεοκοπήσει, αντί να χρεοκοπήσει επέλεγε να υποτιμήσει το νόμισμα. Αυτή δε η υποτίμηση γινότανε πάντα με απόλυτη μυστικότητα και πάντα Κυριακή. Έτσι με μια υποτίμηση της τάξεως του 10% κάποιος που είχε ένα εκατομμύριο δραχμές στην τράπεζα, συνέχιζε να έχει τα ίδια χρήματα σε απόλυτο αριθμό, αλλά η αγοραστική του δύναμη όμως είχε μειωθεί κατά 10% χωρίς να το αντιληφθεί. Στην πραγματικότητα δηλαδή τα λεφτά του μέσα σε μια νύχτα έγιναν 900 χιλιάδες. Οι υπόλοιπες 100 χιλιάδες πήγαιναν στο κράτος, το οποίο έτσι συνέχιζε να δανείζεται επιπλέον χρήματα και να σπαταλάει άσκοπα. Κάποιοι βέβαια από την κυβέρνηση που είχαν την πληροφορία κερδοσκοπούσαν σε βάρος του λαού, αγοράζοντας την Παρασκευή δολάρια, τα οποία πουλούσαν την Δευτέρα με κέρδος 10%. Φανταστείτε λοιπόν πόσες υποτιμήσεις έκαναν κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης για να για να φέρουν την ισοτιμία από το 30 στο 365. Έτσι λοιπόν ο Γερμανός πολίτης που είχε καλύτερες κυβερνήσεις πλήρωσε ένα Μάρκο και αγόρασε ένα Ευρώ. Ο Έλληνας που είχε ανίκανες κλεπτοκρατίες πλήρωσε 340 δραχμές για να αγοράσει ένα Ευρώ. Μα θα πει κάποιος αφού δεν έχουμε βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα.

Και ποιος φταίει για αυτό; Ποιος με τις ανόητες πολιτικές του έκλεισε ακμάζουσες επιχειρήσεις και οδήγησε την χώρα στον οικονομικό μαρασμό; Ο απλός Έλληνας πολίτης ή ο πρωθυπουργός και ο υπουργός ανάπτυξης; Ποια είναι η δουλεία του υπουργού ανάπτυξης; Ποια είναι τα καθήκοντα του και ποια θα πρέπει να είναι τα προσόντα του. Με ποια κριτήρια ο εκάστοτε πρωθυπουργός επιλέγει τον υπουργό της ανάπτυξης; Είναι ένας φιλόλογος ικανός να δημιουργήσει ανάπτυξη; Εάν ναι την δημιούργησε; Γιατί εάν όντως δημιουργούσε ανάπτυξη, τότε οι πολίτες θα εύρισκαν μόνοι τους μια καλά αμειβόμενη εργασία. Και δεν θα χρειαζόταν να γλείψουν πολιτικούς για μια θέση στο δημόσιο, όπως εσκεμμένα υπονόησε ο κύριος Πάγκαλος. Ο οποίος προσπάθησε με αυτό τον προσβλητικό τρόπο, να μεταβιβάσει την δικιά του ευθύνη στους πολίτες. Ξέχασε όμως να μοιράσει στους πολίτες τα χρήματα που πήρε σαν απολαβές όλα αυτά τα χρόνια. Αυτά τα κράτησε για τον εαυτό του, και την ευθύνη την έδωσε στους πολίτες.

Για να απαντήσω όμως και σε αυτούς που υποστηρίζουν ότι τα κράτη δεν είναι ή δεν θα πρέπει να είναι επιχειρήσεις, θα φέρω σαν παράδειγμα τις ΗΠΑ. Κάποτε ένας πολύ καλός μου φίλος σε μια σχετική κουβέντα μας, με ρώτησε που βρίσκουν οι Αμερικανοί τα λεφτά. Υπονοώντας βέβαια ότι τυπώνουν χρήμα και άρα δεν είναι και τόσο καλύτεροι από εμάς. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Θα αποδείξω λοιπόν ότι οι ηγέτες στην Αμερική έχουν πολύ καλύτερη αντίληψη των δύο ποιο σημαντικών λέξεων της επιτυχίας, οι οποίες είναι η αποτελεσματικότητα και η αποδοτικότητα. Για ένα κράτος που δεν παράγει πετρέλαιο η κάθε σταγόνα βενζίνης κοστίζει πάρα πολύ γιατί είναι κατά βάση εισαγόμενο προϊόν, πράγμα που σημαίνει ότι για να το εισάγει θα πρέπει να διαταράξει το εμπορικό ισοζύγιο και να εξάγει το νόμισμα του. Τι έκαναν λοιπόν οι Αμερικανοί. Κάτι πολύ απλό. Είπαν λοιπόν ότι, όταν ένα αυτοκίνητο βρίσκεται σε κόκκινο φανάρι επιτρέπεται η στροφή δεξιά. Τονίζω μόνο η στροφή δεξιά και μόνο όταν δεν υπάρχει σχετική απαγορευτική πινακίδα. Δεν έχω φυσικά στην διάθεση μου στατιστικά στοιχεία για να σας αποδείξω με αριθμούς πόσα χρήματα εξοικονομούν από αυτή και μόνο την απόφαση. Φανταστείτε όμως, όταν οι Αμερικανοί ασχολούνται με την ποσότητα της βενζίνης που καταναλώνεται στις διασταυρώσεις και την μειώνουν με δραστικά μέτρα, τι θα έπρεπε να κάνουμε εμείς που δεν παράγουμε τίποτα. Νομίζω όμως ότι γίνεται εύκολα αντιληπτό γιατί το δικό τους κράτος είναι καλύτερο από το δικό μας. Γιατί αυτοί ευημερούν και εμείς παράγουμε χρεοκοπίες. Γίνεται αντιληπτό επομένως, ότι για να έχουμε μια αποδοτική κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός θα πρέπει να οργανώσει το σύστημα διοίκησης και να αφαιρέσει από αυτό όλες τις περιττές δαπάνες. Αντ’ αυτού όμως τι κάνουν οι Έλληνες πολιτικοί; Την στιγμή που εδώ και δώδεκα χρόνια η χώρα ταλανίζεται από οικονομική δυσπραγία, αυτοί συνεχίζουν να διατηρούν 300 βουλευτές. Γεγονός που μας καθιστά το κράτος με τον μεγαλύτερο αριθμό βουλευτών ανά εκατομμύριο κατοίκους σε όλη την Ευρώπη. Συνεχίζουν να διατηρούν έναν πρόεδρο δημοκρατίας ο οποίος δεν έχει κανένα απολύτως ρόλο και κοστίζει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Επιτρέπουν την είσοδο εκατομμυρίων λαθρομεταναστών στην χώρα και κανένας δεν μας λέει πόσο είναι το κόστος για τον Έλληνα φορολογούμενο. Να λοιπόν γιατί ο Σωκράτης μισούσε την δημοκρατία. Γιατί η δημοκρατία είναι το πολίτευμα του μέσου όρου. Γιατί για να έχεις δημοκρατία θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να έχεις πολύ υψηλό επίπεδο παιδείας, που δεν το έχουμε. Και οι πολίτες θα πρέπει να αντιλαμβάνονται τι σημαίνει παγκόσμιο ανταγωνιστικό περιβάλλον. Γιατί για να έχεις δημοκρατία, θα πρέπει να έχεις διάκριση των εξουσιών, που δεν την έχουμε. Αφού όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται από τον πρωθυπουργό.

Τελειώνοντας θα σας καλέσω να φιλοσοφήσετε γιατί σε όλα τα πλούσια και ισχυρά κράτη με μεγάλο κατά κεφαλή εισόδημα η τηλεόραση έγινε συνδρομητική; Γιατί ενώ είμαστε μια μικρή χώρα, έχουμε 4 ιδιωτικά κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας και άλλα 3 δημόσια, απόλυτα ελεγχόμενα από την κυβέρνηση; Γιατί να διατηρούμε έναν πανάκριβο στρατό εάν έχουμε αποφασίσει να παραχωρήσουμε το μισό Αιγαίο στους Tούρκους χωρίς πόλεμο;

*  Σχης (εα) Δημήτριος Κωνσταντινίδης

  MS National Grand Strategy, NDU Washington D.C

  MBA, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας