Δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ την 29η Ιουνίου 2023. Μετά από δυο διαδοχικές ήττες από τη Δεξιά, η Δημοκρατική Παράταξη της χώρας είχε μια ελπιδοφόρα είδηση.
Από έναν πολιτικό που την τίμησε, βάζοντας στο ίδιο κανάλι πολιτικής επικράτησης τις δυνάμεις Αριστεράς και Κεντροαριστεράς, σε μια καμπή της Ελλάδας…
Ο Αλέξης Τσίπρας έδειξε ότι υπήρξε άξιος των ρόλων που του έδωσε ο ελληνικός λαός – ως Πρωθυπουργού και ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης – με την ανακοίνωση των αποφάσεων του ενώπιόν του – και όχι σε κλειστά κομματικά τείχη.
Με το κεφάλι ψηλά για ότι αφήνει πίσω του.
Η επιλογή του να αποχωρήσει από την ηγεσία του κόμματος με το οποίο κατανίκησε δυο φορές τις δυνάμεις που χρεοκόπησαν τη χώρα και την οδήγησαν στη μνημονιακή περιπέτεια – από τη οποία τη έβγαλε ο ίδιος – δείχνει πολιτικό με αίσθηση του εθνικού χρέους, προσωπικό ήθος και πολιτικό σεβασμό στη θεσμική συγκρότηση της Δημοκρατίας.
Ήταν η προσωπική νίκη που εξασφάλισε ως ανακεφαλαίωση της διαδρομής του ένας ηττημένος της κάλπης – που αποδεικνύεται σπουδαίος της πολιτικής .
Με μια πρωτοβουλία υψηλής ευθύνης και προσφοράς στο κόμμα του, αλλά και στην πολιτική ζωή της χώρας, ανέλαβε πραγματικά την ευθύνη έναντι όσων τον στήριξαν από το 2012 και εντεύθεν, αλλά και απέναντι στο κόμμα, που ο ίδιος ανέδειξε σε κυβερνώσα δύναμη:
-Καθάρισε το τραπέζι για τους επιγόνους του – αφήνοντας στους ιδίους τη χάραξη των νέων δρόμων. Από τη θέση της μείζονος αντιπολίτευσης, που τους κληροδοτεί μένοντας ο συμπαραστάτης σε ότι τον χρειαστούν.
Καθαρό πρόσωπο, καθαρές θέσεις, καθαρές σχέσεις.
Αποτελεί τομή στις πολιτικές εξελίξεις ότι ένας από τους πιο χαρισματικούς πολιτικούς της μεταπολεμικής Ελλάδας, δεν θα συνεχίσει, με επιλογή του, να πολιτεύεται ως επικεφαλής του κόμματός του. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη ενός αποτελέσματος, που προσωπικά τον αδικεί
Ουσιαστικά θα σταματήσει να αιμοδοτεί με το προσωπικό πολιτικό του κεφάλαιο, το κουφάρι ενός κόμματος που έδειξε τα τέσσερα τελευταία χρόνια και σε τρεις διαδοχικές εκλογές για τη διακυβέρνηση της χώρας, ότι δεν επιδέχεται αλλαγές, δεν μετεξελίσσεται, δεν ανανεώνεται, δεν προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες, δεν πιάνει τους αέρηδες της εποχής.
Με τα δυο αλλεπάλληλα συντριπτικά εκλογικά κατάγματα, ο πρώην Πρωθυπουργός είχε τρείς επιλογές.
-Η μια, να πάρει από τον κομματικό μηχανισμό όσους συντονίζονται μαζί του – ιδεολογικά, πολιτικά και ως ύφος δημόσιας παρουσίας – και να συγκροτήσει έναν νέο πολιτικό φορέα, με ευρωπαϊκή ταυτότητα, ριζοσπαστική ιδεολογία και νέο αίμα.
Με βάση τα πολιτικά προσόντα του, προφανώς θα του έβγαινε σε καλό. Αλλά η προσωπική κουλτούρα του δεν επέτρεπε να διασπάσει το κόμμα με το οποίο έγινε Πρωθυπουργός, όπως έκανε ένας αξιολύπητος σήμερα προκάτοχός του.
-Η άλλη, ήταν να κάνει πως δεν συμβαίνει τίποτε και να συνεχίσει να ηγείται σε ένα αμοιβαδοποιημένο κομματικό σύστημα, που κλείνεται στον εαυτό του σαν στρείδι και αφήνει έξω την κοινωνία και τις ανάγκες της.
Κανείς δεν θα μπορούσε να του στερήσει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ – όπως στη Συντητηρική παράταξη δεν θα μπορούσε κανείς να στερήσει την ηγεσία της ΝΔ από τον Κώστα Καραμανλή το 2009.
Αλλά σε κανέναν έξω από κατώφλι του κόμματος, δεν θα είχε απήχηση η άσκηση των προνομίων του αξιώματός του.
-Η τρίτη επιλογή – που, από ότι φαίνεται, εντός του ήταν η πρώτη από το βράδυ της 21ης Μαΐου – ήταν η πολιτική μεγαλοσύνη που είδε ο ελληνικός λαός να εκπέμπει από το Ζάππειο. Πρωτίστως ήταν προσφορά στην πολιτική και τον δημόσιο βίο – ως υπόδειγμα ηγέτη.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι συνομήλικος της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας. Πήρε στα 34 του ένα πολυτεμαχισμένο κόμμα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και το πήγε στην κυβέρνηση, το υπηρέτησε, το υπέστη και το πλήρωσε. Αλλά σε κάθε περίπτωση το τίμησε.
Ως πρώτος Πρωθυπουργός από τη Μεταπολίτευση που δεν ήταν από τζάκι, τίμησε επίσης την πολιτική και την Ελλάδα στα πέντε χρόνια που κυβέρνησε. Επιχείρησε να υλοποιήσει όσα υποσχέθηκε – συγκρουόμενος – υπερ του ελληνικού λαού – με υπέρτερες διεθνείς και εσωτερικές δυνάμεις.
Στάθηκε όρθιος, σήκωσε το βάρος των αποφάσεων όταν ο λαός, αγανακτισμένος, άσκησε το συμβουλευτικό του δικαίωμα σε λάθος κατεύθυνση και ζήτησε νέα εντολή για να συνεχίσει με άλλο πρόγραμμα.
Εν τέλει παρέδωσε την Ελλάδα – που παρέλαβε υπερχρεωμένη, με άδεια ταμεία και σιδηροδέσμια – εκτός Μνημονίων με ρυθμισμένο χρέος, πλεονάσματα και διαχειρίσιμη οικονομία – έχοντας λύσει κρίσιμα εθνικά θέματα.
Και όταν ο ίδιος απέτυχε να κυλήσει μπροστά τον τροχό του κόμματός του, σήκωσε τον σταυρό της ήττας, αίροντας τις ευθύνες των πάντων, σαν παλικάρι.
Στο εξής ο Τσίπρας είναι συνομιλητής με τον χρόνο και τη συλλογική συνείδηση της Δημοκρατικής Παράταξης, αλλά και ευρύτερων δυνάμεων. Έχοντας ο ίδιος καθαρή τη δική του συνείδηση.
Η Ιστορία είναι διάσπαρτη με περιπτώσεις ηγετών με προσωπικό πολιτικό κεφάλαιο, για τους οποίους η αποχώρηση εξελίσσεται σε αφετηρία επιστροφής, στην ώρα της ανάγκης. Οι εφεδρείες δεν αναδεικνύονται παρά μόνο τη στιγμή που είναι απαραίτητες.
Αν και για τον Τσίπρα υπάρχει τέτοιο μέλλον, το ξέρει μόνο ο Θεός της πολιτικής, που ορίζει τι είδους ηγεσίες χρειάζονται οι παρατάξεις και οι χώρες σε κάθε φάση της πορείας τους.
Σε καιρούς που οι πολιτικοί κατασκευάζονται με επιχειρήσεις πολιτικού μάρκετινγκ – και συνήθως αποδεικνύονται μικρόψυχοι και επιζήμιοι – το δείγμα γραφής που έδωσε από το Ζάππειο ο Αλέξης Τσίπρας καθιστά άξιο της Προοδευτικής παράταξης, της Ελλάδας και της πολιτικής.
