Είναι “Τα πνεύματα του Ινισέριν” η ταινία της χρονιάς;
Είναι τελικά η καθημερινότητα μια ανούσια και άσκοπη πορεία προς τον θάνατο; Τι είναι αυτό που κάνει τελικά τη ζωή ενός ανθρώπου “σημαντική”; Είναι ο κύκλος του; οι στόχοι του; ή μήπως τίποτα από όλα αυτά; Στα ερωτήματα αυτά επιχειρεί να απαντήσει το υποψήφιο για 9 Όσκαρ νέο φιλμ του Μάρτιν ΜακΝτόνα με τίτλο “Τα πνεύματα του Ινισέριν”, παρασέρνοντάς μας σε ένα όμορφο και συνάμα ήρεμο υπαρξιακό ταξίδι.
Ολόκληρη η πραγματικότητα του Πάντρικ, που υποδύεται ο μοναδικός Κόλιν Φάρελ, ενός αδιάφορου και ήσυχου κτηνοτρόφου κλονίζεται όταν ο αδερφικός του φίλος Κολμ, που ενσαρκώνει ο έμπειρος Μπρένταν Γκλίσον, αποφασίζει να κόψει κάθε επαφή μαζί του χωρίς προειδοποίηση. Η απότομη αυτή διακοπή της σχέσης τους, θα οδηγήσει τον πρώτο σε μια ατελείωτη αναζήτηση των βαθύτερων αιτιών που τον οδήγησαν σε μια σχεδόν απόλυτη μοναξιά. Μέσα από αυτή του την αναζήτηση ο “αθώος” Πάντρικ θα βρεθεί αντιμέτωπος με σκληρά ερωτήματα, κυριότερο των οποίων αποτελεί το αν τελικά προσφέρει κάτι σαν άνθρωπος και αν όχι ποια είναι η θέση του στη μικρή αυτή κοινωνία;
Ο ελαφρώς σατιρικός τόνος ενός “σκοτεινού” σεναρίου προσδίδει στην ταινία μια ιδιαιτερότητα που έρχεται να δέσει άψογα με τις άριστες ερμηνείες των πρωταγωνιστών και όχι μόνο. Ο Κόλιν Φάρελ κάνει αδιαμφισβήτητα την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του εκπληρώνοντας κατά πολύ κάθε προσδοκία από πλευράς ΜακΝτόνα ως προς τη δύσκολη αυτή μεταφορά του σεναρίου στη μεγάλη οθόνη. Στους Β΄ αντρικούς ρόλους οι Μπρένταν Γκλίσον και Μπάρι Κέγκαν (στον ρόλο του νεαρού Ντόμινικ) παραδίδουν ρεσιτάλ υποκριτικής κερδίζοντας πανάξια από μια υποψηφιότητα για το αντίστοιχο Όσκαρ. Την παράσταση ωστόσο στους Β΄ ρόλους κλέβει η Κέρι Κόντον στον ρόλο της “διπλωματικής” Σιμπάν, η οποία επίσης καταφέρνει να αποσπάσει την παρθενική της υποψηφιότητα στα βραβεία της Ακαδημίας (Τρανό παράδειγμα πως ολόκληρο το cast του Better Call Saul κρύβει ακατέργαστα διαμάντια ακόμα και εκεί που δεν θα περίμενε κανείς).
Στο σκηνοθετικό κομμάτι ο Μάρτιν ΜακΝτόνα επιτυγχάνει με κάθε τρόπο να μας μεταφέρει στο πανέμορφο και απόκοσμο Ινισέριν, παρουσιάζοντάς μας μια σύνθετη ιστορία ανθρώπινων σχέσεων χωρίς να καταφεύγει σε φλυαρίες και άσκοπα πλάνα ή σκηνές. Η φωτογραφία του Μπεν Ντέιβις αποτελεί ένα ακόμα δυνατό κομμάτι της ταινίας, χωρίς ωστόσο να έχει την πιο δύσκολη δουλειά αν λάβουμε υπόψιν μας τη μαγική τοποθεσία των γυρισμάτων.
Επομένως παίρνουμε τελικά απάντηση στα ερωτήματα που τέθηκαν; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Στην πραγματικότητα συνειδητοποιούμε πως ακόμα και η απομάκρυνση δυο φίλων σε ένα απομονωμένο ιρλανδικό νησί είναι ένα βαθύτατο φιλοσοφικό ζήτημα. Οι άνθρωποι ίσως να είναι καταδικασμένοι να ζουν για πάντα στον μικρόκοσμό τους αδιαφορώντας για τις αλλαγές που γίνονται γύρω τους. Ακόμα και η εξέλιξη ενός αιματηρού εμφυλίου πολέμου φαντάζει ασήμαντη μπροστά στις μικρές καθημερινές σχέσεις στο Ινισέριν, οι οποίες όμως ανακυκλώνονται μέσα στο πέρασμα του χρόνου αφήνοντας τους ανθρώπους έρμαια στο πέρασμα του χρόνου.
Σε κάθε περίπτωση “Τα πνεύματα του Ινισέριν” αποτελούν αδιαμφισβήτητα όχι μόνο μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, αλλά και μια από τις πιο αξιόλογες κινηματογραφικές εμπειρίες των τελευταίων ετών. Μη χάσετε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε την ταινία αυτή στις κινηματογραφικές αίθουσες πριν την επίσημη τελετή απονομής των Όσκαρ την ερχόμενη Κυριακή, έχοντας κατά νου πως τελικά η αγαπημένη κρυψώνα του θανάτου ίσως να μην είναι το απρόοπτο, αλλά η ίδια η συνήθεια του ανθρώπου που αργοπεθαίνει επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές.
