Αξίζει τελικά το νέο Avatar έναν μήνα μετά;

Τα φώτα σβήνουν και στην αίθουσα ξεκινάνε να ακούγονται οι πρώτες νότες του soundtrack της τελευταίας ταινίας του Τζέιμς Κάμερον που ακούει στο όνομα “Avatar: The Way of Water”. Έχει περάσει περίπου ένας μήνας από τότε που το πολυπόθητο sequel της πιο πετυχημένης οικονομικά ταινίας όλων των εποχών κυκλοφόρησε στις αίθουσες παγκοσμίως. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί πολλά. Τι παραπάνω μπορεί να αφηγηθεί ο Κάμερον σεβόμενος πάντα την πρώτη ταινία; Υπάρχει ουσιαστικός λόγος να δούμε αυτή τη συνέχεια; Μήπως είναι υπερβολική όλη αυτή η επιτυχία; Ξαφνικά η οθόνη αρχίζει να προβάλλει τις πρώτες σκηνές της ταινίας. Κανένας πλέον δεν βρίσκεται σε μια κινηματογραφική αίθουσα. Όλοι βρισκόμαστε χαμένοι σε ένα φεγγάρι χαμένο σε ένα μακρινό ηλιακό σύστημα, εκεί που όλα είναι τόσο διαφορετικά και ταυτόχρονα τόσο ίδια. Κάθε σκέψη σβήνεται αυτόματα όσο βυθιζόμαστε σε αυτό το οπτικό μεγαλείο…

Όσο υπερβολικό και αν ακούγεται το Avatar: The Way of Water ήταν το μεγαλύτερο κινηματογραφικό στοίχημα της μεταπανδημικής εποχής. Η συγκεκριμένη ταινία είχε τεράστιο βάρος τόσο ως προς τη βιομηχανία, που κλήθηκε να εξετάσει το αν μια μη υπερηρωική ταινία μπορεί να σημειώσει τέτοιου επιπέδου επιτυχία στο παγκόσμιο Box Office, όσο και ως προς τον ίδιο τον Τζέιμς Κάμερον που κλήθηκε να αποδείξει πως ακόμα και μετά από μια ανατρεπτική για το Hollywood δεκαετία, είναι ακόμα εδώ και μπορεί να κάνει ακόμα αυτό που ξέρει καλύτερα από τον καθένα. Να γεμίζει τις κινηματογραφικές αίθουσες σπάζοντας το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.

Πραγματικά τι μπορούμε να πούμε πλέον για τον Κάμερον; Τρεις δεκαετίες, τρεις ταινίες που ξεπέρασαν τα 2 δις δολάρια σε εισπράξεις. Από τον Τιτανικό, το πρώτο Avatar και τώρα με το The Way of Water ο “βασιλιάς του Box Office” αντιμετωπίζει με τον τρόπο του κάθε πρόκληση κόντρα σε όλα τα προγνωστικά χωρίς τελικά να τον αγγίζει καμία κριτική και καμία αμφιβολία που εκφράστηκε εναντίον του.

Η πλοκή της ταινίας ακολουθεί τη συνέχεια της περιπέτειας του Τζέικ Σάλι, τον άνθρωπο που αρνήθηκε το ίδιο του το είδος και εντάχθηκε στην εξωγήινη φυλή των Ναβί όπως τον γνωρίσαμε στην πρώτη ταινία, τον οποίο υποδύεται ξανά ο Σαμ Γουόρθιγκτον. Σχεδόν μια εικοσαετία μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας και ενώ οι πληγές του πολέμου μεταξύ ανθρώπων και Ναβί κοντεύουν να επουλωθούν, οι “ουράνιοι αποικιοκράτες” επιστρέφουν ζητώντας ξανά γη και ύδωρ. Όταν λοιπόν ο νέος πόλεμος ξεσπά στον κόσμο της “Pandora” ο Τζέικ αποφασίζει να εγκαταλείψει τη φυλή του δάσους και να ξεφύγει στο άγνωστο για να προστατέψει την οικογένειά του. Το ταξίδι αυτό θα τους φέρει αντιμέτωπους με αμέτρητες προκλήσεις και θα φέρει σε επαφή τη “διαφορετική” αυτή οικογένεια με τον αρχαίο “δρόμο του νερού”.

Σε γενικές γραμμές η πλοκή ακολουθεί την περπατημένη και πετυχημένη συνταγή της πρώτης ταινίας. Οι πρωταγωνιστές μας καλούνται να προσαρμοστούν σε ένα άγνωστο και ταυτόχρονα γνωστό σε αυτούς περιβάλλον. Η φυλή του νερού των Ναβί που κλέβει για πολλούς λόγους την παράσταση στην ταινία, είναι μια φυλή με διαφορετικό τρόπο ζωής και διαφορετικά έθιμα σε σχέση με αυτά που μέχρι τώρα γνωρίζαμε από τις φυλές του δάσους στην πρώτη ταινία. Ακόμα όμως και αυτός ο διαφορετικός τρόπος ζωής στηρίζεται στις ίδιες βάσεις με όσα γνωρίσαμε στο πρώτο κεφάλαιο. Με αυτόν τον τρόπο η ταινία επιτυγχάνει να εισάγει ξανά τον θεατή στον μαγικό κόσμο της “Pandora” και στους τρόπους με τους οποίος λειτουργεί, εμβαθύνοντας περισσότερο στην πολυπλοκότητα και τη μοναδικότητα αυτού του εξωγήινου περιβάλλοντος. Ως αποτέλεσμα το σενάριο στερείται πρωτοτυπίας και συχνά καταφεύγει σε αρκετά κλισέ που ακολουθούν αυτό το πιο εμπορικό είδος κινηματογράφου. Μερικά από τα αρνητικά του σεναρίου που συναντάμε είναι μέτριοι διάλογοι (πράγμα που βρίσκουμε και στην πρώτη ταινία), εκτεταμένες σκηνές δράσης ή ακόμα και όχι τόσο καλά δουλεμένοι χαρακτήρες.

Ωστόσο η ταινία αυτή είναι πολλά παραπάνω από μια συνηθισμένη περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας. Όσον αφορά τα κομμάτια της σκηνοθεσίας και της παραγωγής, το Avatar: The Way of Water είναι ένα σύγχρονο αριστούργημα. Εφέ που δεν είδαμε ποτέ ξανά, λήψεις που κόβουν την ανάσα, ένας ολόκληρος κόσμος παίρνει ζωή μπροστά στα μάτια μας με τρόπο που δεν μπορούσε κανένας να διανοηθεί. Αξίζει να σημειωθεί πως για τις ανάγκες τις ταινίας δημιουργήθηκε από το μηδέν μια ολοκληρωμένη χλωρίδα και πανίδα μέσα από τι συμβουλές βιολόγων, χημικών, δασολόγων και θαλασσολόγων. Ο κόσμος της “Pandora”, αυτό το παιδί της ατελείωτης φαντασίας του Τζέιμς Κάμερον λειτουργεί με έναν απίστευτα αρμονικό τρόπο αποτελώντας σημείο τομής στο συγκεκριμένο είδος ταινιών και όχι μόνο. Η φωτογραφία του Ράσελ Κάρπεντερ επιτυγχάνει απόλυτα να μας μεταφέρει στον εξωγήινο αυτό κόσμο παίζοντας με ένα πανέμορφο βαθύ μπλε σε συνδυασμό με έντονους φωτισμούς που προσδίδουν φυσικά χαρακτηριστικά σε αυτό το γενικώς “αφύσικο” περιβάλλον. Σε αυτό το σημείο δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και την εκπληκτική σκηνογραφία της ταινίας για την οποία είναι και υποψήφιος για Όσκαρ ο Ντίλαν Κόουλ.

Το καστ της ταινίας αποτελείται από έναν συνδυασμό έμπειρων ηθοποιών με πρωτοεμφανιζόμενους σε αυτό το επίπεδο καλλιτέχνες. Τον Σαμ Γουόρθιγκτον λοιπόν πλαισιώνουν με ικανοποιητικό τρόποι οι Ζόε Σαλντάνα στον ρόλο της πολεμίστριας και μητέρας Νειτίρι (η οποία έσπασε το συγκλονιστικό ρεκόρ του να πρωταγωνιστεί σε 4 ταινίες που ξεπέρασαν τα 2 δις δολάρια σε εισπράξεις), ο Στέφεν Λάνγκ επιστρέφοντας στον ρόλο του του συνταγματάρχη, η αγαπημένη του Κάμερον λόγω Τιτανικού Κέιτ Γουίνσλετ, καθώς και οι νεαροί Τζέιμι Φλάτερς, Τζακ Τσάμπιον και Μπέιλι Μπας.

Συνοψίζοντας, το Avatar: The Way of Water καταφέρνει με απόλυτη επιτυχία να μας εισάγει ξανά σε έναν κόσμο που είχαμε ξεχάσει ακολουθώντας γνώριμες και δοκιμασμένες μεθόδους, ενώ ταυτόχρονα κοιτά αισιόδοξα προς το μέλλον το οποίο επιφυλάσσει άλλες τρεις ταινίας στον κόσμο της “Pandora”. Μέσα από ατελείωτη πίεση και έντονη κριτική ο Τζέιμς Κάμερον δίνει ξανά στα όνειρά του ζωή παρά το γεγονός ότι στερείται (αδικαιολόγητα κατά τη γνώμη μου) μια υποψηφιότητα για Όσκαρ σκηνοθεσίας. Πέρα όμως από τα απίστευτα τεχνικά κομμάτια η ταινία καταφέρνει επίσης να θίξει σοβαρά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα όπως ο ρατσισμός, η αποικιοκρατία και η υπέρμετρη εξάντληση των φυσικών πόρων, με τρόπο τέτοιο που μας κάνει να απορούμε αν τελικά είμαστε και εμείς “εξωγήινοι” στον δικό μας πλανήτη. Επομένως η απάντηση στο ερώτημα του αν αξίζει να παρακολουθήσει κάποιος την ταινία στο σινεμά ακόμα και έναν μήνα μετά την κυκλοφορία της είναι σαφέστατη. Δείτε τη χωρίς δεύτερη σκέψη και αφήστε αυτή τη μοναδική παραγωγή να σας συγκλονίσει και να σας ταξιδέψει σε κόσμους που ίσως βρίσκονται κάπου εκεί έξω και δεν θα καταφέρουμε να δούμε ποτέ.