Πρώτα τα θεσμικά.
Κατά το άρθρο 81 του Συντάγματος, «την Κυβέρνηση αποτελεί το Υπουργικό Συμβούλιο που απαρτίζεται από τον Πρωθυπουργό και τους Υπουργούς».
Κατά το επόμενο άρθρο, ο Πρωθυπουργός, «εξασφαλίζει την ενότητα της Κυβέρνησης και κατευθύνει τις ενέργειές της», στην «εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής» – για την οποία έλαβε την εμπιστοσύνη της Βουλής, κατά το άρθρο 84.
Μετά η πολιτική τάξη. Οι υπουργοί τοποθετούνται κατά την απόλυτη κρίση του Πρωθυπουργού. Αλλά η άσκηση του νομοθετικού προνομίου και της πολιτικής στον τομέα τους, έχει πάντα την προσωπική τους απόχρωση.
Ο Κ. Σημίτης το περιέγραψε ευκρινώς: «Οι υπουργοί δεν είναι υπάλληλοι».
Και οι πέτρες ξέρουν ότι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη ότι οι υπουργοί, είναι πρωτίστως υπάλληλοι. Αφού το καταπίνουν, δικό τους πρόβλημα. Αλλά σε δυο περιπτώσεις μας αφορά όλους.
Ο υπουργός Εξωτερικών που δεν νοείται να μην μετέχει στην παραγωγή της εξωτερικής πολιτικής, ως επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας – που αποτελεί τη «μνήμη» της διεθνούς παρουσίας της χώρας.
Με τον Δένδια αυτό δεν ισχύει πάντα, όπως ο ίδιος παραδέχθηκε.
Ο υπουργός Άμυνας δεν μπορεί να ασκεί τυπικά τον ρόλο του και να αποφασίζουν άλλοι.
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος επιφύλαξε στον εαυτό του τη μείωση, να καλεί ο Πρωθυπουργός σε σύσκεψη την ηγεσία του στρατεύματος, χωρίς τον ίδιο.
Σήμερα κανείς δεν γνωρίζει αν η απόφαση για αποστολή οπλισμού στην Ουκρανία ελήφθη με εισήγησή του. Ή αν τα μαθαίνει τελευταίος – όπως και ο ελληνικός λαός, από τρίτους.
Δεν γνωρίζουμε επίσης αν προσυπογράφει, ως πολιτικός και τη θεωρία του Μητσοτάκη -και της αδελφής του- ότι η Ελλάδα «βρίσκεται σε πόλεμο με τη Ρωσία».
Πάντως τέτοιον πόλεμο η Ελληνική Δημοκρατία δεν έχει κηρύξει, διά του αρχηγού του κράτους, όπως προβλέπει το Σύνταγμα.
Η θέση του «δεν είναι ώρα να θέτεις ζητήματα στο ΝΑΤΟ», μάλλον δεν επαρκεί.
Πίσω από τον «πόλεμο» υπάρχει η αδιαφάνεια στη διαχείριση του «υλικού» που στέλνει η Ελλάδα στον Ζελένσκι. Οι πληροφορίες συγκλίνουν ότι υπερβαίνει όσα έχει παραδεχθεί -και όσα έχει αποκλείσει- ο Παναγιωτόπουλος.
Στην επικαιρότητα βρίσκεται ότι έχουν αποσταλεί ελληνικά άρματα, αποσπασθέντα από την άμυνα της χώρας, χωρίς να προηγηθεί η αντικατάστασή τους από νέα, γερμανικής προέλευσης.
Εξ ορισμού σ’ αυτές τις περιπτώσεις τηρείται μυστικότητα. Αυτό όμως δεν συνιστά «λευκή κάρτα» για κανέναν.
Δεν ξέρουμε σε ποιο σημείο αυτών των αποφάσεων αρχίζει και σε ποιο τελειώνει η συμμετοχή του υπουργού Άμυνας. Κατά πάσα πιθανότητα όλα κρίνονται στο πρωθυπουργικό γραφείο.
Μόνο που αυτός που βάζει την υπογραφή του -αναλαμβάνοντάς τη νομική ευθύνη- δεν είναι ο Πρωθυπουργός, αλλά ο αρμόδιος υπουργός.
