Φασίστες και Δημοκράτες

Γράφει ο

Σχης (εα) Δημήτριος Κωνσταντινίδης

  MS National Grand Strategy, NDU Washington D.C

  MBA, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Οι λέξεις που χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητα μας δεν είναι τίποτα άλλο από γραμματοσειρές ή ακολουθίες από γράμματα, για τις οποίες συμφωνήσαμε ότι θα αντικατοπτρίζουν ένα συγκεκριμένο αντικείμενο ή μία αφηρημένη έννοια. Και όλα αυτά τα κάναμε για να διευκολύνουμε την μεταξύ μας επικοινωνία και την καθημερινότητα μας. Έτσι εάν πω την λέξη τραπέζι σε κάποιον άλλο άνθρωπο, αυτός σε κλάσματα του δευτερολέπτου φτιάχνει μέσα στο μυαλό του τη εικόνα του τραπεζιού, και καταλαβαίνει τι θέλω να πω. Τα πράγματα γίνονται λιγάκι ποιο δύσκολα όταν η λέξη αναπαριστά μια αφηρημένη έννοια όπως η λέξη δικαιοσύνη. Και πάλι όμως, κάθε άνθρωπος έχει μέσα στο μυαλό του μια γενική ιδέα περί δικαιοσύνης και με βάση αυτή αντιλαμβάνεται και αποφασίζει για το σωστό και το λάθος.  Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι οι λέξεις είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα και από μόνες τους δεν έχουν καμία υπόσταση. Ο τρόπος όμως, που οι πολιτικοί χρησιμοποιούν τις λέξεις για να πετύχουν τους ιδιοτελείς σκοπούς τους, είναι τις περισσότερες φορές εγκληματικός. Για παράδειγμα δύο από τις αγαπημένες λέξεις των πολιτικών είναι οι λέξεις φασίστας και δημοκράτης. 

Τι όμως είναι ο φασίστας; Και τί ο δημοκράτης; Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, όταν ακόμα προσπαθούσα να δημιουργήσω εικόνες για όλες τις καινούργιες λέξεις που μάθαινα, πόσο δύσκολο ήταν να κάνω μια εικόνα για την λέξη φασίστας που πρωτάκουσα στην γιορτή για το πολυτεχνείο. Από τον τρόπο όμως που την χρησιμοποιούσαν οι δάσκαλοι μου, κατάλαβα ότι είναι πολύ κακό να είσαι φασίστας. Άρα η λέξη φασίστας στα παιδικά μου αυτιά έγινε συνώνυμο με την λέξη κακός, ενώ ο δημοκράτης έγινε συνώνυμο του καλού. Μεγαλώνοντας όμως άρχισα να διαβάζω Πλάτωνα, να φιλοσοφώ και να ψάχνω την σημασία των λέξεων. 

Τα πολιτεύματα λοιπόν κατά τον Πλάτωνα είναι η αριστοκρατία, η τιμοκρατία, η πλουτοκρατία, η δημοκρατία και τέλος η τυραννία. Αν και όλα τα πολιτεύματα, έχουν ειλικρινείς προθέσεις και επιδιώκουν την δίκαιη πολιτεία, κατά την διαδρομή απομακρύνονται νομοτελειακά από το τέλειο και φθείρονται. Η αριστοκρατία που είναι το τέλειο πολίτευμα αρχίζει να φθείρεται όταν αρχίζουν οι διαφωνίες μεταξύ των μελών της ελίτ που διοικεί την πόλη. Η σύγκρουση θα καταλήξει σε έναν συμβιβασμό για την μοιρασιά της γης και των περιουσιακών στοιχείων, με αποτέλεσμα να μεταβούν στο επόμενο πολίτευμα την τιμοκρατία. Στην τιμοκρατία όλοι επιδιώκουν την απόκτηση τιμών και πλούτου. Η αρετή αντικαθίσταται από την απληστία και έτσι μεταβαίνουμε στο επόμενο πολίτευμα της πλουτοκρατίας. Όσοι κατά το προηγούμενο διάστημα κατόρθωσαν να συσσωρεύσουν περισσότερες τιμές και πλούτο αναλαμβάνουν την διοίκηση της πόλης. Οι κάτοχοι της εξουσίας θα ψηφίζουν νόμους που θα του επιτρέπουν να αυξήσουν ακόμα περισσότερο τον πλούτο τους και θα επιβάλουν την τήρηση των νόμων με την βία χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψη τους το δίκαιο.  Η μετάβαση από την πλουτοκρατία στην δημοκρατία γίνεται εξαιτίας της αγανάκτησης των φτωχών, οι οποίοι επαναστατώντας θα πάρουν την εξουσία δίνοντας τα ίδια δικαιώματα σε όλους. Η ανάθεση των καθηκόντων δεν θα γίνεται με βάση τις ικανότητες αλλά με κλήρωση. Σε αυτή την πόλη η ελευθερία θα ξεχειλίζει από παντού και ο καθένας θα κάνει ότι θέλει, κανένας δεν θα νοιάζεται για όσους έχουν καταδικαστεί, ενώ θα υπάρχει συγκαταβατικότητα και ανοχή. Αρκεί κάποιος να δηλώσει ότι είναι με τον λαό και οι πολίτες θα του αναθέτουν αμέσως την διοίκηση της πόλης. Μέσα σε αυτό το τοξικό περιβάλλον δημιουργείται μια νέα τάξη ανθρώπων οι κηφήνες. Η ασυδοσία της δημοκρατίας, οδηγεί στο τελευταίο τη τάξη πολίτευμα την τυραννία, όπου ο ισχυρότερος κηφήνας παραπλανεί τον λαό υποσχόμενος ευημερία και ισοπολιτεία και με αυτό τον τρόπο υφαρπάζει την εξουσία. Μα θα πει κάποιος, τότε γιατί δεν διδάσκουμε τον Πλάτωνα στα σχολεία μας;

Η απάντηση είναι απλή, γιατί δεν θέλουμε να μάθουν οι νέοι τι ακριβώς είναι η περίφημη δημοκρατία. Έτσι οι πολιτικοί, χρησιμοποιώντας τα διάφορα κομματικά τους όργανα σε σχολεία και πανεπιστήμια, προπαγανδίζουν την αξία της δημοκρατίας, ευτελίζουν την αριστοκρατία και υποβαθμίζουν την παιδεία. Με αυτό τον τρόπο, κατόρθωσαν να μετατρέψουν τους ελεύθερα σκεπτόμενους πολίτες σε άβουλους κομματικούς οπαδούς που απλά ψηφίζουν το κόμμα ανεξαρτήτως εάν αυτό βελτιώνει την ποιότητα της ζωής των πολιτών ή όχι. Αποτέλεσμα, οι νέοι οι οποίοι δεν διδάχθηκαν να φιλοσοφούν και να αναζητούν την αλήθεια, συνεχίζουν και στην ενήλικη ζωή τους να μπερδεύουν τις συγκεκριμένες λέξεις. Αμφιβάλετε ότι έτσι είναι; Κάντε μια βόλτα σε οποιαδήποτε μεγάλη πόλη και είμαι σίγουρος ότι θα συναντήσετε συνθήματα γραμμένα σε τοίχους, σύμφωνα με τα οποία οι φασίστες πρέπει να πεθάνουν. Αυτά βέβαια τα συνθήματα τα έγραψαν δημοκράτες, οι οποίοι επειδή διαφωνούν με τις απόψεις κάποιων άλλων, αποφασίζουν δημοκρατικά ότι όσοι διαφωνούν με αυτούς θα πρέπει να πεθάνουν. Η αποθέωση της δημοκρατίας και της σύγχυσης. Τι γίνεται όμως με αυτούς που προπαγανδίζουν την περιβόητη δημοκρατία; Την εφαρμόζουν στην πράξη ή όχι; 

Δυστυχώς για εμάς, οι πολιτικοί χρησιμοποιούν τον μανδύα της δημοκρατίας και ένα εικονικό και άβουλο κοινοβούλιο για να επιβάλουν την ποιο σκληρή δικτατορία που υπάρχει. Επιπλέον, χρησιμοποιώντας την τακτική του διαίρει και βασίλευε, διχάσαν τους Έλληνες σε φασίστες και προοδευτικούς δημοκράτες για να μπορούν να τους χειραγωγούν ευκολότερα. Πιστεύετε ότι έχω λάθος ή ότι είμαι υπερβολικός; Κοιτάξτε πόσες φορές το κυβερνών κόμμα περνάει ότι νομοσχέδιο επιθυμεί μόνο με τις ψήφους των δικών του βουλευτών. Κοιτάξτε τι γίνεται όταν η αντιπολίτευση καταθέτει πρόταση μομφής στην κυβέρνηση. Υπήρξε ποτέ περίπτωση στα χρονικά να υπερψηφιστεί η πρόταση μομφής και να πέσει η κυβέρνηση; Όχι βέβαια γιατί η κυβέρνηση έχει πάντα την πλειοψηφία. Λογικά σκεπτόμενοι, αν αντικαθιστούσαμε το κοινοβούλιο, με αντίστοιχο αριθμό ηλεκτρονικών υπολογιστών μπλε κόκκινων και πράσινων, οι οποίοι θα παίρνανε εντολή από τον αρχηγό για το ποιο νομοσχέδιο θα ψηφίσουν και ποιο θα κατά-ψηφίσουν, δεν θα είχαμε καμμιά διαφορά στο αποτέλεσμα και το κόστος λειτουργείας τους θα ήταν σημαντικά μικρότερο. Τα χρήματα δε που θα εξοικονομούσαμε από ένα τέτοιο κοινοβούλιο θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την πραγματική βελτίωση της ζωής των πολιτών. Φιλοσοφήστε τώρα την λέξη βουλευτής. Ετυμολογικά είναι αυτός που βούλεται, δηλαδή αυτός που σκέφτεται και λαμβάνει αποφάσεις με βάση την συνείδηση του και όχι με βάση την γραμμή του πρωθυπουργού. Εάν αυτό συνέβαινε, τότε σε κάθε ψήφιση νομοσχεδίου θα είχαμε ανθρώπους του κυβερνόντος κόμματος που δεν θα το ψήφιζαν, και το νομοσχέδιο θα άλλαζε. Θυμάστε εσείς να έγινε ποτέ κάτι τέτοιο; 

Με απλά λόγια η «δημοκρατία» μας είναι μόνο κατ’ όνομα δημοκρατία, και στην πράξη είναι ένα απολυταρχικό πολίτευμα με το σύνολο της εξουσίας να πηγάζει μόνο από έναν άνθρωπο, ο οποίος αποφασίζει σχεδόν για τα πάντα. Ακόμα και όπου η επιλογή θεωρητικά τουλάχιστον γίνεται από άλλους ανθρώπους, ο πρωθυπουργός επηρεάζει έμμεσα την επιλογή των ανθρώπων που αποφασίζουν. Στο δημόσιο γίνεται με δήθεν αντικειμενικές κρίσεις και τοποθέτηση ημετέρων σε κρίσιμες θέσεις και στον ιδιωτικό τομέα γίνεται με χρηματοδότηση. Οι αχυράνθρωποι που τοποθετούνται στις θέσεις κλειδιά έχουν μια και μοναδική αποστολή, να εκτελούν χωρίς αντιλογία τις εντολές του πρωθυπουργού. Όταν δε, έχουμε αλλαγή κομμάτων στο Μαξίμου, τότε ως δια μαγείας αλλάζουν οι απόψεις όλων όσων έχουν εξουσία να λαμβάνουν αποφάσεις και ευθυγραμμίζονται με τις απόψεις του δημοκράτη αρχηγού. Τα τηλεοπτικά κανάλια αλλάζουν γραμμή προκειμένου να χρηματοδοτηθούν και οι εταιρείες δημοσκοπήσεων ξαφνικά βγάζουν καταλληλότερο για πρωθυπουργό τον πρόεδρο του κυβερνόντος κόμματος.  

Έτσι ο πρωθυπουργός αποφασίζει για τον Αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων, αποφασίζει και για τον πρόεδρο του ανώτατου δικαστηρίου της χώρας. Με την πρώτη επιλογή του θέτει σε κίνδυνο την εθνική ανεξαρτησία, ενώ με την δεύτερη διαλύει κυριολεκτικά το οποιοδήποτε ψήγμα δημοκρατίας υπάρχει στην χώρα. Για αυτούς που ακόμα πιστεύουν ότι έχουμε δημοκρατία, θα επικαλεστώ τον πρώην πρόεδρο του ανώτατου δικαστηρίου των ΗΠΑ, Antonin Scalia. Ο οποίος αναφορικά με το θέμα είπε ότι οι δημοκρατίες δεν κρίνονται από τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά από την διάκριση των εξουσιών. Φιλοσοφήστε το λίγο, όσα δικαιώματα και να έχεις, στην πράξη καθίστανται άχρηστα εάν η δικαίωση σου εξαρτάται από έναν αχυράνθρωπο δικαστή που υπακούει στις εντολές του δημοκράτη αρχηγού. 

Εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος, και τι μπορούμε να κάνουμε; Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος ο Σωκράτης, ο οποίος με την γραφίδα του Πλάτωνα μας λέει ότι για να πετύχουμε την ιδανική πολιτεία θα πρέπει ή οι Βασιλιάδες να φιλοσοφήσουν ή οι Φιλόσοφοι να γίνουν Βασιλιάδες. Δηλαδή μας λέει ότι η εξουσία για να είναι αποτελεσματική πρέπει να ασκείται από έναν άνθρωπο και για να είναι αποδοτική πρέπει αυτός ο άνθρωπος να είναι φιλόσοφος και να αντιλαμβάνεται την έννοια του δικαίου. 

Τελειώνοντας θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι , ο προοδευτικός δημοκράτης και ο φασίστας είναι απλά γραμματοσειρές χωρίς νόημα. Οι πράξεις των ανθρώπων είναι που κάνουν την διαφορά και δίνουν την αξία στα πολιτεύματα.