Του Χρήστου Ν. Πετράκου,
π. Αντιπροέδρου της ΕΑΣ ΑΕΒΕ
Μέλους της ΚΕΑ του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ
Θα ξεκινήσω με μια προσωπική διευκρίνηση, ο λόγος για τον οποίο επιμένω να ασχολούμαι και να αρθρογραφώ για την Ελληνική Δημόσια Αμυντική Βιομηχανία είναι η αδυναμία μου, σχεδόν απόλυτη, να συμβιβαστώ με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και στη την οποία παραμένει. Με ευθύνη και της Κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ που δεν τόλμησε να αναμετρηθεί συνολικά με το πρόβλημα.
Η Ελλάδα μετά το 1974 αποφάσισε, ως στρατηγική επιλογή, να θεμελιώσει την δική της κρατική Αμυντική Βιομηχανία ιδρύοντας νέες αμυντικές βιομηχανίες – ΕΑΒ και ΕΒΟ – αλλά και εξαγοράζοντας ιδιωτικές όπως την αρχαιότερη αμυντική βιομηχανία – ΠΥΡΚΑΛ – και αργότερα την ΕΛΒΟ, τις οποίες πλαισίωσε με τις βιομηχανίες αμυντικού υλικού του ιδιωτικού τομέα.
Η σημερινή κακή κατάσταση της κρατικής Αμυντική Βιομηχανία με τα μεγάλα ταμειακά ελλείμματα και τις ζημιές δείχνει ότι αφενός τα στρατηγικά και επιχειρησιακά σχεδία που εφαρμόστηκαν ήταν ανεπαρκή και αφετέρου ότι η διαχείριση, ο έλεγχος και ο συντονισμός των κρατικών Αμυντική Βιομηχανία, διαχρονικά και από όλες τις κυβερνήσεις, παρά την οικονομική υποστήριξης τους από το κράτος (μετοχοποιήσεις χρεών προς το δημόσιο, εγγυήσεις του δημοσίου–μέχρι πρότινος, ανάθεση συμβάσεων κ.α.) δεν ήταν αναποτελεσματική με αποτέλεσμα να αποτύχει ο βασικός στόχος εδραίωσης και ανάπτυξης της εγχώριας Αμυντική Βιομηχανία σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.
Οι βασικές αιτίες αυτής της κατάστασης είναι γνωστές: έλλειψη σχεδίου, ανικανότητα διοικήσεων, κομματικοποίηση, αναξιοκρατία, αδιαφάνεια, επίδραση εξωθεσμικών παραγόντων, αποτυχία απόκτησης αντισταθμιστικών ωφελημάτων από τις τεράστιες αγορές αμυντικού των τελευταίων 30 ετών, συμβάσεις με χαμηλή εθνική συμμετοχή ή ακόμα και όταν η εθνική συμμετοχή ήταν ικανοποιητική αυτή αφορούσε σε εργασίες χαμηλής τεχνολογικής στάθμης, ελάχιστη έως ανύπαρκτη υποστήριξη της Έρευνας και Ανάπτυξης (R&D), με αποτέλεσμα την σταδιακή υποβάθμιση της βιομηχανικής υποδομής και κουλτούρας κ.α.
Παρά ταύτα, η κατάσταση στη Αμυντική Βιομηχανία αν και κακή, και επιδεινούμενη, είναι αναστρέψιμη. Μια χώρα με ισχυρή βιομηχανία και πολύ περισσότερο αμυντική, αποκτά ένα συγκριτικό πλεονέκτημα τόσο σε οικονομικό επίπεδο όσο και σε διπλωματικό – διαπραγματευτικό – αμυντικό και τελικά αποτρεπτικό. Επιπροσθέτως τα εθνικά θέματα και η διεθνής κατάσταση επιβάλουν επιτακτικά την ανάκαμψη της Αμυντικής Βιομηχανίας και κυρίως την ανάπτυξη της ώστε να διεκδικήσει μια βαρύνουσα θέση στο ευρωπαϊκό αμυντικό γίγνεσθαι.
Η επίτευξη του εθνικού στόχου ανάκαμψης και ανάπτυξης της αμυντικής βιομηχανίας προϋποθέτει μεταξύ άλλων:
+ 1. Όλα αυτά, απολύτως απαραίτητα για να υπάρχει επόμενη μέρα στην «αργοπεθαίνουσα», σήμερα, Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία, απαιτούν μια ελάχιστη ωριμότητα από το πολιτικό προσωπικό και το πολιτικό σύστημα αφού η συνεννόηση και συμφωνία του είναι απαραίτητη για την επιτυχία κάθε σχεδίου για την οργάνωση και τη διαχείριση της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας