1821-2016: Από τη Φιλική Εταιρεία και την αναγέννηση του Έθνους στις “εταιρείες δολοφόνων” και την εκτέλεσή του!
Σχετικά άρθρα
Μετά από 400 χρόνια το Έθνος που όλοι είχαν ξεγράψει, βρήκε δύναμη να “αναστηθεί”. Δεν έχει σημασία να εξετάσουμε τις συγκυρίες που πιθανόν να βοήθησαν αυτή την ανάσταση. Σημασία έχουν πάντα οι άνθρωποι που δημιουργούν τις συγκυρίες. Κι επί 400 χρόνια υπήρξαν πρόσωπα που κράτησαν ζωντανή τη φλόγα της εθνικής συνείδησης. Κάπως έτσι φθάσαμε στη Φιλική Εταιρεία και στην Επανάσταση…
Πέρασε πάρα πολλές και πολύ δύσκολες στιγμές αυτό το Έθνος. Πάντα κατόρθωνε να στέκεται στο τέλος όρθιο. Σ΄ όλες τις περιπτώσεις άνθρωποι,πρόσωπα ,ηγέτες ήταν αυτοί που το κράτησαν όρθιο.
Σήμερα δεν συζητάμε πια για καμία Φιλική Εταιρεία,αλλά για τις “εταιρείες δολοφόνων” που κάνουν τα πάντα για να “σκοτώσουν” τη χώρα και τελικά ίσως να καταφέρουν όπως το πάνε να “εκτελέσουν” και το Έθνος.
Η χώρα έζησε την τραγωδία της Μικρασιατικής Καταστροφής, διχασμούς, πολέμους,εμφύλιο. Όλα τα ξεπέρασε,βρίσκοντας τελικά πρόσωπα και ηγέτες .Αμφιλεγόμενους,καθοδηγούμενους από τις πάντα παρούσες μεγάλες δυνάμεις,αλλά όταν σε κάποιες στιγμές έπρεπε να πάρουν αποφάσεις και να δώσουν το σύνθημα για την αναγκαία προσπάθεια σωτηρίας ,το έκαναν.
Η αρχή της μη αναστρέψιμης παρακμής για τον καθένα μας προσδιορίζεται ίσως σε διαφερετικές χρονικές περιόδους. Ανάλογα με τη πολιτική και δυστυχώς την κομματική μας τοποθέτηση, ο καθένας μας βλέπει την αφετηρία απ΄ όπου τον “βολεύει”. Σ΄ αυτό που φαίνεται ότι όλοι συμφωνούμε είναι ότι η περίοδος της μεταπολίτευσης ήταν η τελική φάση για να φθάσουμε στην σημερινή ολοκληρωτική καταστροφή.
“Εταιρείες πολιτικών δολοφόνων” διέλυσαν μεθοδικά τα πάντα στην χώρα. Κατέστρεψαν την πιο σημαντική “υποδομή” μας. Την αισιοδοξία ,τη προσδοκία ότι αύριο κάτι καλύτερο μπορούμε να “χτίσουμε” και τη διάθεση να αμυνθούμε και να παλέψουμε.
Δύο είναι κατά τη γνώμη μας τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως χώρα και ως Έθνος. Κανένα από τα δύο δεν είναι οικονομικό.
Το ένα είναι ότι ψάχνουμε με το …φανάρι έναν ηγέτη να μας τραβήξει προς τα πάνω… Σε έξι χρόνια κρίσης άπαντες ,πολιτικοί και τεχνοκράτες έχουν “καεί”…
Το δεύτερο που έχει άμεση σχέση με το έλλειμμα ηγεσίας είναι ο θυμός που έχουμε όλοι μας. Ο καθένας τον εκδηλώνει με διαφορετικό τρόπο,αλλά όλοι μας είμαστε πλέον καχύποπτοι,αρνητικοί κάποιοι γίνονται ακραίοι και επιθετικοί, και κανένας μας δεν νοιώθει έτοιμος να ακούσει κανέναν ότι και να λέει,ότι κι αν προτείνει.
Έξι χρόνια κάνουμε αυτοκριτική η οποία πλέον έχει ξεπεράσει τα όρια και αμφιβάλλουμε αν έχει κάτι θετικό να μας προσφέρει πια. Η υπερβολή πάντα κακό κάνει.
Δεν “βλέπουμε” πουθενά όχι φως αλλά ένα πρόσωπο που να προκαλεί έστω και την ελάχιστη εμπιστοσύνη για να επιτύχει τα αυτονόητα: να ενώσει τον κόσμο, να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει τις δημιουργικές δυνάμεις που ανίκανες κυβερνήσεις “αφόπλισαν”. Να μιλήσει για το αύριο που έρχεται κι όχι για το χθες που πέρασε με τα όποια εγκληματικά λάθη έγιναν και μας οδήγησαν σ΄ αυτή τη κατάσταση.
Ποιος μπορεί να δει αισιόδοξα το μέλλον; Κανείς μας είναι η αυθόρμητη απάντηση.
Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Ειδικά στην Ελλάδα. Δεν έχουμε το δικαίωμα να “παραδοθούμε” και να περιμένουμε άβουλοι όσα μπορεί να έρθουν και να είναι χειρότερα ακόμη κι από εκείνη την καταστροφή του 1922. Πως θα αντιδράσουμε θα πείτε; Αυτή την απάντηση πρέπει να την αναζητήσουμε με σοβαρότητα, ψυχραιμία και ενότητα πάνω απ΄ όλα. Τα “μένουμε Ευρώπη” ή τα “φεύγουμε από την Ευρώπη” δεν πρέπει πια να μας απασχολούν τόσο φανατικά,αφού κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι θα υπάρχει για πολύ ακόμη αυτό που ονομάζαμε “Ενωμένη Ευρώπη”.Η Ελλάδα έτσι κι αλλιώς παρά το γεγονός ότι αποτελεί μέλος αυτής της “φαμίλιας” εδώ και δεκαετίες ζει τα τελευταία χρόνια την “εθνική της μοναξιά”. Δεν έχει να περιμένει απολύτως τίποτα από κανέναν και αυτό θα πρέπει να μην το ξεχνάμε. Μια Φιλική Εταιρεία να ‘χαμε να “καθαρίζαμε” με τις “εταιρείες πολιτικών δολοφόνων”.
