Ψάχνοντας ένα ΟΧΙ που θα κρατήσει 75 χρόνια και η απόγνωση που δεν πρέπει να νικήσει
Εβδομηνταπέντε χρόνια το ΟΧΙ που είπε ο Μεταξάς εκείνο το ξημέρωμα της 28ης Οκτωβρίου 1940 ,μένει ζωντανό. Τα περισσότερα απ΄ αυτά τα 75 χρόνια εκτός από το να το εορτάζουμε βέβαια “τρωγόμαστε” για το ποιος το είπε! Ο Μεταξάς ή ο λαός! Κάπως έτσι -και για πάρα πολλούς άλλους λόγους βέβαια- φθάσαμε στα σύγχρονα όχι τα οποία την μία μέρα λέμε με συντριπτική πλειοψηφία και την άλλη μέρα ανακαλύπτουμε έκπληκτοι ότι γίνονται ΝΑΙ. Αναφερόμαστε στο πρόσφατο δημοψήφισμα.
“Μαλακώσαμε” πολύ όλοι μας και φαίνεται ότι τα ΟΧΙ δεν τ΄ αντέχουμε. Γιατί πάντα τα ΟΧΙ έχουν ένα κόστος που πρέπει να είσαι έτοιμος να πληρώσεις. Αν θες στο τέλος να κερδίσεις… Αυτό έγινε το 1940 . Κι αυτό πρέπει να πιστέψουμε το 2015 .
Αλλά όπως σωστά γράφτηκε στο διαδίκτυο λίγες μέρες μετά από το όχι του δημοψηφίσματος που ο Τσίπρας έκανε ναι σε μερικά 24ωρα, “μετά από τόσα χρόνια στη Μύκονο πως να βρεις το δρόμο για την Ιθάκη”;
Το ΟΧΙ του Μεταξά ,ενός δικτάτορα μην το ξεχνάμε, είχε “πίσω” του έναν ολόκληρο λαό που το στήριξε. Έναν λαό που δεν περνούσε καλά,δεν ήταν πλούσιος και βολεμένος, δεν είχε πιστωτικές κάρτες και δεν πήγαινε διακοπές στα νησιά το καλοκαίρι. Έναν λαό που στη συντριπτική του πλειοψηφία ζούσε φτωχά και δύσκολα. Το ΟΧΙ του Μεταξά δεν τον φόβισε ούτε δευτερόλεπτο. Τον ενέπνευσε. Τον συνεπήρε. Του έδωσε ένα όραμα. Που ήταν η σωτηρία της πατρίδας του. Τότε ήταν μεγάλο κίνητρο.
Ταλαιπωρήθηκε πολύ η Ελλάδα από εκείνο το ΟΧΙ αλλά νίκησε. Και ήταν η τελευταία μεγάλη νίκη που έχουμε να θυμόμαστε και να εορτάζουμε. Μαζί με την Εθνική Αντίσταση που ακολούθησε, κατά τη διάρκεια της κατοχής. Δεν γιορτάζουμε την απελευθερωσή μας από τους Γερμανούς με τόσο έντονο τροπο. Πως να την γιορτάσεις όταν πριν σιγήσουν οι χαρμόσυνες καμπάνες ,ήρθε ο Εμφύλιος…
Παρόλα αυτά η χώρα προχώρησε μπροστά. Παρά τον διχασμό, τις διώξεις των πολιτών που πίστευαν στην Αριστερά, τις αγριότητες που υπέστησαν από τους “εθνικόφρωνες”, τα ξερονήσια και τα απολυταρχικά καθεστώτα που ανέλαβαν την εξουσία, η Ελλάδα με βήματα μικρά ,σταθερά και πάντα ελεγχόμενα από τον ξένο -αμερικανικό- παράγοντα ανέβαινε την ανηφόρα προς την “ανάπτυξη”. Οι άνθρωποι που επέζησαν από τον πόλεμο,την κατοχή και τον εμφύλιο, στάθηκαν όρθιοι χωρίς τη βοήθεια ψυχολόγων -είναι της μόδας σήμερα- με μόνη στήριξη από τις οικογένειες που είχαν ή δημιούργησαν. Δούλεψαν, έκαναν παιδιά,τα σπούδασαν με χίλια βάσανα, έχτισαν σπίτια ,πρώτα με τσιμεντόλιθους και μετά με μπετά και πήγαν τη χώρα μπροστά.
Μέχρι που ήρθε η χούντα και η μεγάλη ήττα του Ελληνισμού. Ο Αττίλας στην Κύπρο.
Η πτώση της χούντας και η απώλεια της μισής Κύπρου, έφεραν τη μεταπολίτευση. Την περίοδο που όλα άρχισαν σιγά αλλά σταθερά να “χαλάνε” και να μας οδηγούν στο χείλος του γκρεμού που σήμερα κινδυνεύουμε να πέσουμε.
Ο νεοπλουτισμός της ελληνικής κοινωνίας αναπτυσσόταν πολύ πιο γρήγορα από τους οικονομικούς της δείκτες. Οι μεγάλοι παίκτες του ιδιωτικού κεφαλαίου φόρτωσαν τα χρέη και τα θαλασσοδάνειά τους στο κράτος και στο δημόσιο. Στη δεκαετία του ΄80 μαζί με τον νεοπλουτισμό άρχισε να μας πολιορκεί και ο λαϊκισμός. Κέρδισε κι αυτός. Από την εποχή του Μάνου Χατζιδάκη και του Μίκη Θεοδωράκη, από τον Ζορμπά και το Άξιον Εστί, περάσαμε στην εποχή του σκυλάδικου που ο Γιαννόπουλος ο μακαρίτης τα είπε και “πολιτιστικά κέντρα”.
Και μετά ήρθε …ο εκσυγχρονισμός!
Η περίοδος της διακυβέρνησης της χώρας από τους …εκσυγχρονιστές του κ.Σημίτη ήταν ότι χειρότερο συνέβη στην χώρα από τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά! Μια περίοδος που ξεκίνησε με μια ακόμη ήττα. Αυτή στα Ίμια.
Η “φούσκα” της ελληνικής οικονομίας συνειδητά και με σχέδιο πήρε διαστάσεις επικίνδυνες. Το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου εκτός ότι άρπαξε τα χρήματα του κόσμου , δημιούργησε μια κοινωνία πολιτών οι οποίοι πίστεψαν στ΄ αλήθεια ότι μπορεί κάποιος να ζει χωρίς να δουλεύει! Απλοί άνθρωποι έκαναν…χόμπι τη δουλειά τους και δουλειά το …χρηματιστήριο. Μέχρι που η φούσκα έσκασε. Ο κόσμος έχασε τα λεφτά του και την αξιοπρέπειά του. Μαζί μ΄ αυτά κατά τη διάρκεια της περιόδου Σημίτη η χώρα ΚΑΤΑΧΡΕΩΘΗΚΕ με άσκοπες και άχρηστε αγορές εξοπλισμών,δημόσια έργα υπερκοστολογημένα και “πάρτυ” στο χώρο της υγείας . Ταφοπλακα η νέα…μεγάλη ιδέα: οι Ολυμπιακοί Αγώνες για τους οποίους ακόμη και σήμερα κανείς δεν μας έχει πει πόσο μας κόστισαν!
Ακολούθησαν οι κυβερνήσεις δύο “πιτσιρίκων” από τα γνωστά πολιτικά τζάκια. Κώστας Καραμανλής και Γιώργος Παπανδρέου,έγραψαν τους τίτλους τέλους του “παραμυθιού ευημερίας” που πιστεύαμε ότι δεν θα τελειώσει ποτέ.
Η ιστορική πρόχειρη αναδρομή οδηγεί αναπόφευκτα στο ερώτημα: ποια είναι η λύση ,ποια η προοπτική μας ,ποια η ελπίδα μας; Ποιος θα βρεθεί σήμερα να πει ΟΧΙ που θα κρατήσει 75 χρόνια κι όχι μερικά 24ωρα; Ποιος θα πείσει τους πολίτες ότι πρέπει να “ξεβολευτούν” και να πιστέψουν σε μια πορεία προς την άνοδο; Πως να τους πείσεις όταν έξι χρόνια τώρα τους έχεις εξοντώσει; Ποιος θα μπορέσει να τους εμπνεύσει; Ποιον να πιστέψουν όταν τη μία μέρα ψηφίζουν με 62% όχι σ΄ όσα προσπαθούν να επιβάλλουν οι ευρωπαίοι γκάγκστερς” και από την άλλη διαπιστώνουν ότι τους δίνουμε άλλα τόσα;
Η απόγνωση της αδυναμίας να βρούμε απάντηση δεν πρέπει να μας νικήσει…
