Υποστηριξε το militaire
Militaire News

Το τελευταίο σημείωμα του Σουκατζίδη και το τελευταίο γράμμα του Περρίκου

Το τελευταίο σημείωμα του Σουκατζίδη και το τελευταίο γράμμα του Περρίκου

Το τελευταίο γράμμα

Του Κων. Φράγκου

Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια σε κάθε χυδαία εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης έναντι της λήθης.

Μίλαν Γκούντερα

Είδα προ ημερών το κινηματογραφικό αριστούργημα του φίλου μου, μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη, Παντελή Βούλγαρη, με τίτλο “Το τελευταίο σημείωμα”. Το φιλμ αναφέρεται στην εκτέλεση των 200 ομήρων – κρατούμενων στην Καισαριανή την 1 – 5 – 44, ως αντίποινα του φόνου Γερμανού Στρατηγού και τριών (3) στρατιωτών στους Μολάους Λακωνίας.

Οι εκτελεσθέντες ήταν κομμουνιστές ή αριστεροί πολιτικοί κρατούμενοι (κανείς ποινικός), από το 1936 όταν η δικτατορία τους συνέλαβε και τους φυλάκισε ή τους εξόρισε. Τελικά, μαντρώθηκαν όλοι στην Ακροναυπλία όπου προς δόξαν άθλιων εθνικοφρόνων “πατριωτών” Ελλήνων, παρεδόθησαν ως λάφυρο στους Γερμανούς για να έχουν έτοιμο υλικό για εκτέλεση.

Έχω λόγους να εκτιμώ τον Μεταξά (προσωπική άποψη) αλλά αυτή η κατάπτυστη ενέργεια των διαδόχων του να παραδώσουν Έλληνες ως στοκ προς εκτέλεση στα Γερμανικά κτήνη (Άνοιξη 1941) την θεωρώ εγκληματική, απάνθρωπη, δοσιλογική. Η κίνηση αυτή δεν εξέπληξε τόσο πολύ τότε γιατί γνωρίζω καλά ότι αρκετά μέλη της κυβέρνησης ήταν καθαρά χιτλερικά μούτρα. Έκαναν, σαν φιλοδώρημα, στους φίλους τους εισβολείς τους κρατούμενους. Μόλις προχθές (3 – 11 – 17) διάβασα στη στήλη του κ. Κατσίγερα (Καθημερινή) τα ονόματα βαρύγδουπων στελεχών της κυβέρνησης οι οποίοι, με την άφιξη των Γερμανών, έσπευσαν να τους εναγκαλισθούν και να συμπαραταχθούν μαζί τους. Ουδείς κινήθηκε, αργότερα, να τους διώξει. Ίσως να έγιναν, μάλιστα, μέλη μεταπολεμικών κυβερνήσεων.

Η επιλογή του Βούλγαρη να ταξιδεύσει στο παρελθόν και την εποχή της Ναζιστικής Κατοχής έχει σκοπό να ενημερώσει τον θεατή για τις παραμέτρους μιας ιστορικής αυτοθυσίας και ψυχικής δύναμης αλλά και να τον συγκινήσει με τις λεπτομέρειες των τελευταίων ωρών μελλοθάνατων που ζουν καθώς έρχονται αντιμέτωποι με το νόημα της ασυμβίβαστης στάσης τους.

Ο Βούλγαρης εντοπίζει την ηρωική πράξη αυτοθυσίας του Ναπολέοντα Σουκατζίδη, ενός σπουδαίου Έλληνα πατριώτη,  ανθρώπου που όντας διερμηνέας των Γερμανών δεν δέχθηκε την πρόταση να εξαιρεθεί από την λίστα των προς εκτέλεση, αν τον αντικαθιστούσε άλλος. Εκτελέσθηκε, τελικά, με τους άλλους 199 και άφησε ένα ολιγόλογο σημείωμα στην αγαπημένη του. Εξ ου κι ο τίτλος του φιλμ. Δεν παραθέτω περισσότερα. Απλά το συνιστώ. Σουκατζίδηδες όμως, στα ατελείωτα έτη της Αντίστασης 41 – 45 υπήρξαν πολλοί τους οποίους, βεβαίως, αγνόησε πλήρως η Ελληνική Πολιτεία. Εμφύλιος, μίσος, παραταξιακά πάθη, το δίκαιο του νικητή συν ανίκανοι και απάτριδες πολιτικοί έφεραν τη χώρα στα πρόθυρα της καταστροφής. Δεν θα πολιτικολογήσω. Θα αναφέρω μόνο ένα μικρό απόσπασμά από το Ημερολόγιο Β’ (1945) του μεγάλου μας ποιητή, Πατριώτη, του Γιώργου Σεφέρη.

« Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία, η γενική ανυποληψία της Ηγέτιδας Τάξης της Ελλάδος σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις. Είμαι βέβαιος ότι τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν την Ελλάδα…»

Κι όμως αυτοί διαχειρίστηκαν τις τύχες μας. Παρόμοιοι διαχειρίστηκαν τις τύχες μας προ και μετά την κρίση.

Το προηγηθέν, δικό μου σημείωμα

Προ μηνών (Ιούνιος) είχα γράψει ένα κείμενο για το MILITAIRE με τίτλο «Εκκλησία και ΕΔ – Σώσον Κύριε τον Στρατό σου». Πολλούς ενθουσίασε, άλλους δυσαρέστησε. Ανέφερα τα της τάσης της Εκκλησίας να διεισδύσει στις ΕΔ της χώρας, να διεκδικήσει ρόλο, μη περιοριζόμενης, ως έδει, στα της αποστολής και αρμοδιότητάς της. Κριτίκαρα έντονα τις συνεχείς λιτανεύσεις, με τιμές Αρχηγού Κράτους, με απαίτηση συμμετοχής Αξιωματούχων ΕΔ. Επέκρινα την παρουσία του κ. ΠτΔ και του ΥΕΘΑ και τις επικλήσεις τους στην Θεομήτορα, Αγ. Ελένη ή Αγ. Βαρβάρα για την σωτηρία της χώρας, ενώ ουδέν έπρατταν το ουσιαστικό για την ενίσχυση της αποτροπής, της Άμυνας, που χωλαίνει, εγκαταληφθείσα από την Εξουσία. Τόνισα ότι είναι ανάγκη να τονώσουμε το εθνικό αίσθημα και το φρόνιμα του λαού όχι με ειδωλολατρικού τύπου οστεολιτανείες αλλά με εφαρμογή της παμπάλαιας αρχής «Συν Αθηνά και χείρα κίνει». Να φροντίσουμε να συγκρατήσουμε το φρόνιμα του ληστευόμενου λαού που καταρρέει, αλλά και των ΕΔ με ανάπτυξη στοιχειώδους αποτροπής η οποία δε χτίζεται ούτε με λιτανείες, ούτε με πομφολυγώδεις λόγους τύπου «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ». Μίλησα και για κάτι πιο συγκεκριμένο. Το Ελληνικό Έθνος, σήμερα, πρέπει να αναδείξει και να τιμήσει τα παιδιά – ήρωες που θυσιάστηκαν για την τιμή και επιβίωση του, και δευτερευόντως, τα, αμφιλεγόμενης γνησιότατος, οστά των α’ και β’ αγίας. Το δεύτερο αφορά την Εκκλησία και όχι τις ΕΔ.

Ανέφερα, συγκεκριμένα, το όνομα του Σουκατζίδη (πολύ πριν γίνει γνωστό από την ταινία), της Λέλας Καραγιάννη, του Επισμηναγού Περρίκου. Στάθηκα στην Ιουλία Μπέλμπα που, δασκαλίτσα του κατηχητικού από τη Σάμο ήλθε στην Αθήνα και ενετάχθη στην αντιστασιακή ομάδα Περρίκου, έλαβε μέρος στην ανατίναξη της προδοτικής ΕΣΠΟ. Συνελήφθη, από προδοσία, βασανίσθηκε άγρια, της έσπασαν τα χέρια – πόδια στο κολαστήριο της Μέρλιν, αλλά αυτή άντεξε. Αφηνιασμένοι οι Γερμανοί την έστειλαν σε ένα κέντρο βασανισμού “προηγμένης τεχνολογίας” στην Γερμανία όπου και εκεί άντεξε. Οργισμένα τα Γερμανικά κτήνη την αποκεφάλισαν δια πελέκεως! Πρότεινα, λοιπόν, να στείλει ο κ. Π. Καμμένος ένα C – 130 να μεταφέρει τα οστά της, όπως έκανε για τα αμφιβόλου γνησιότητας οστά της Αγ. Βαρβάρας, από την Ιταλία, να τοποθετηθούν, στην συνέχεια, σε λάρνακα και να γίνει λιτάνευσή της επί Κιλλίβαντος Πυροβόλου με παρουσία όλης της στρατιωτικής και Εκκλησιαστικής Ηγεσίας. Ακολούθως να γίνει αγιοποίησή της. Πώς αγιοποιείται, με συνοπτικές διαδικασίες, μια κόρη που μαρτύρησε για τη χριστιανική πίστη και δεν γίνεται το ίδιο για την Ιουλία που χιλιομαρτύρησε για την πίστη της στην αγαπημένη πατρίδα;

Βέβαια, ουδείς με άκουσε και ούτε δέχθηκα έστω ένα θετικό σχολιασμό από την στρατιωτική ηγεσία.

Ιουλίες, Περρίκοι, Λέλες υπάρχουν εκατοντάδες. Ξεχασμένοι και περιφρονημένοι.

Διάβαζα τις προάλλες ένα κριτικό σημείωμα του μεγάλου μας Μάνου Χατζηδάκη και ξεχώρισα ένα απόσπασμά του… «Χάσαμε τον φίλο μας εικοσάχρονο Έκτορα Οικονομίδη που τυφλώθηκε και θανατώθηκε από τους Ναζίδες στο Χαϊδάρι, προδοθείς από ¨εθνικόφρονες¨ εκείνου του καιρού…» Εκατοντάδες…

Επισμηναγός Κώστα Περρίκος – Το τελευταίο γράμμα

Ο φίλος της στήλης Ταξίαρχος – Γιατρός Λάμπρος Βαζαίος είχε την καλοσύνη να μου στείλει την τελευταία επιστολή του Περρίκου που την πέταξε από το καμιόνι στον δρόμο όταν μεταφερόταν στην Καισαριανή για εκτέλεση (4 -2 – 43). Τον ευχαριστώ. Ιδού. Πρόκειται περί ιστορικού κειμένου:

«Φεύγω με την ικανοποίηση πως αν δε έκαμα το χρέος μου προς την πατρίδα όσο έπρεπε, πάντως το έκαμα όσο μπορούσα. Το χρέος αυτό δεν τελειώνει ποτέ. Αν ζούσα, θα εξακολουθούσα την προσφορά μου και κατά την περίοδο της ειρήνης. Σεις που θα μείνετε, δουλέψτε για να σταματήσουν οι πόλεμοι, να ευημερήσουν όλοι οι άνθρωποι, να ενωθούν τα κράτη της Ευρώπης, να ειρηνεύσει και να ευτυχήσει ο κόσμος. Δουλέψτε για να καταργηθούν οι τεχνητοί φραγμοί που παρεμποδίζουν και σε άπειρες περιπτώσεις ματαιώνουν την πρόοδο των αξιών. Αφιερώστε τη ζωή σας στην Ελλάδα και στην ανθρωπότητα.

Σύμφωνα με την απόφαση του Στρατοδικείου, ο πατέρας σας υπήρξε εξαιρετικά επικίνδυνος εγκληματίας, ένας απαίσιος τρομοκράτης. Αυτό όμως δεν ανταποκρίνεται προς ην αλήθεια. Ο πατέρας σας είχε άλλες επιδιώξεις. Επίστευε σε υψηλά ανθρώπινα ιδεώδη. Η σκέψη του εξεπερνούσε τα στενά όρια της πατρίδος μας. Εκείνο που κυρίως τον χαρακτήριζε ήταν η αγάπη του προς όλους τους ανθρώπους χωρίς εξαίρεση. Βρέθηκε όμως στην δίνη του πολέμου. Και πιστεύοντας στα ιδανικά του ενόμισε πως θα μπορούσε να συμβάλλει στην προπαρασκευή του κόσμου για την πραγματοποίηση της διεθνούς συνεργασίας που αποτελεί προϋπόθεση της ειρήνης και ευημερίας ολόκληρης της ανθρωπότητας. Εγκαταλείπω τον επίγειο κόσμο με το παράπονο δεν πρόφθασα να πραγματοποιήσω τους ανθρωπιστικούς πόθους μου. Μου μένουν ακόμα λίγα λεπτά ζωής. Εγκαταλείπω τον κόσμο χωρίς μίση και κακίες. Αγωνίστηκα για την πατρίδα μου. Για την δικιά τους πατρίδα αγωνίζονται και εκείνοι, οι οποίοι με καταδίκασαν. Θα ήθελα το αίμα μου να μην μας χωρίσει, αλλά να μας ενώσει με τους σημερινούς αντιπάλους».

  • Την προτομή του ήρωα, στην οδό Γλάδστωνος, βανδάλισαν, πολλές φορές, καθάρματα Αντεξουσιαστές, ουρλιάζοντας «Πάρτη Καραβανά…». Θα πρέπει, νομίζω, το ΓΕΑ να στήσει μια προτομή του Περρίκου στον προαύλιο χώρο του κι άλλη μία στη Σχολή Ικάρων.
  • Συγχαίρω το ΓΕΣ που πρόλαβε να δώσει στο Φυλάκιο Πετάλου, της 31 Μ/Κ Ταξιαρχίας το όνομα «Φυλάκιο Δεκανέα Κυριάκου Μπουγιουκλή», ήρωα του 1941. Ευτυχώς δεν παρενέβη ο τοπικός Επίσκοπος να δώσει ονομασία κάποιου όσιου ή ο Υπουργός Σπίρτζης να το ονομάσει, με τη φόρα που έχει πάρει , Φυλάκιο Ανδρέα Παπανδρέου!

Αγία Πατρίδας Λέλα Καραγιάννη

Στις 11 Ιουλίου 1944 κι ενώ νοσηλευόταν στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού, συνελήφθη από τους Γερμανούς. Την ίδια ημέρα συνελήφθησαν και πέντε από τα παιδιά της. Ο σύζυγός της και τα δύο παιδιά της Γεώργιος και Ελένη κατόρθωσαν να διαφύγουν.

Οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν στα μπουντρούμια των Ες – Ες στην οδό Μέρλιν και βασανίσθηκαν άγρια. Όχι μόνο δεν ομολόγησαν, αλλά η Καραγιάννη χτύπησε τον αιμοχαρή ανακριτή της Φριτς Μπέκερ. Τα βασανιστήρια που ακολούθησαν ήταν φρικτά. Την κρέμασαν και της εξάρθρωσαν τα χέρια, της έκαυσαν τα άκρα, την υπέβαλαν επί τριήμερο στο μαρτύριο της δίψας και τέλος της τρύπησαν τα πλευρά με το πόμολο της πόρτας.

Δεν εκάμφθη ακόμα και όταν της διαμήνυσαν ότι θα εκτελούσαν τον γιο της Νέλσωνα, αν δεν ομολογούσε. Αυτή τους απάντησε περήφανα: “Ζητάτε από μία ελληνίδα μάνα να προδώσει τους συνεργάτες της και την πατρίδα της με την απειλή του τυφεκισμού των παιδιών της. Ε, λοιπόν, μάθετε ότι τα παιδιά μου ανήκουν στην Ελλάδα και το αίμα τους θα πνίξει τους Ούνους και όλη τη Γερμανία σας!”.

Την αυγή της 8ης Σεπτεμβρίου 1944, η Λέλα Καραγιάννη οδηγήθηκε με άλλους πατριώτες στο Άλσος Δαφνίου. Λίγο πριν από την εκτέλεσή της, απευθυνόμενη στους άλλους μελλοθάνατους, φώναξε: “Ψηλά παιδιά τα κεφάλια να δουν οι Ούνοι πως ξέρουν να πεθαίνουν οι Έλλνες για την πατρίδα τους”.

Στις 8 Σεπτεμβρίου έγινε τελετή μνήμης προς τιμήν της Λέλας στον πεζόδρομο Τοσίτσα. Ήταν εκεί, και μπράβο του, ο εκπρόσωπος βετεράνων του Στρατού Υπ/γος Αριστ. Κράγκαρης που κατέθεσε στεφάνι. Δεν είδα, ούτε ένα επίσκοπο, ούτε τον Υπουργό Άμυνας που τρέχει πρώτος στα οστά αγίων, ούτε μια μπάντα. Η Αγία Λέλα του Ελληνικού Λαού δεν έχει ανάγκη φανφαρόνικες τελετές.

Οι Σουκατζίδης, Καραγιάννης, Περρίκος… και τόσοι άλλοι είναι οι Άγιοι της Πατρίδας. Αιωνία τους η μνήμη.

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο Facebook Twitter LinkedIn Email Pinterest
booksandtoys

Δείτε επίσης