Το “ριάλιτι” του Ερντογάν! Τι “παίζει” με τις κρίσεις με Ελλάδα και Ευρώπη

Σε αυτό το σημείο εγείρεται μία μικρή υποψία: άραγε η αντιπολίτευση που ξεκίνησε πρώτη τα «επεισόδια» με τη δήθεν κατάληψη 18 νήσων από την Ελλάδα επί Πρωθυπουργίας ΕRDOGAN, με τίνος το μέρος είναι; Διότι αυτές οι δηλώσεις ήταν πραγματικά βούτυρο στο ψωμί του σπεκουλαδόρου ERDOĞAN για να ξεκινήσει ένα διπλωματικό «ξεκατίνιασμα» με ένα κυβερνητικό στέλεχος της ελληνικής κυβέρνησης που είναι γνωστό (και έχει αναλυθεί λόγω θέσης από την τουρκική διπλωματία) για την παρορμητικότητά του και το συναισθηματικό χαρακτήρα του. Προσωπική συμβουλή: Την επόμενη φορά ένα απλό ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ χωρίς πολλές κουβέντες και καμία συνέχεια σε δηλώσεις φτάνει…

Εν τέλει, το επεισόδιο της τουρκικής σαπουνόπερας με την Ελλάδα κούρασε και ο ERDOĞAN δεν είχε να λάβει τίποτα περισσότερο. Άλλωστε το ενδιαφέρον του είχε κινηθεί σε ένα πιο αποδοτικό για τη δημοτικότητά του πεδίο μάχης, αυτό της Ευρώπης. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Τούρκος Πρόεδρος κερδίζει από μία αντιπαράθεση με την Ευρώπη. Ακόμα και το μεταναστευτικό και η (μη) πρόοδος των ενταξιακών διαπραγματεύσεων αποτελούσα ανέκαθεν λόγους συσπείρωσης της τουρκικής κοινωνίας γύρω από το πρόσωπό του.

Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι ο «σουλτάνος» έχει επιλέξει να χρηματοδοτήσει την παραγωγή της σαπουνόπερας «Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής» έναντι οποιασδήποτε άλλης ιστορικής μορφής, όπως επί παραδείγματι ο «Μωάμεθ ο Πορθητής» κ.α. Ο Σουλεϊμάν ήταν ο πρώτος Σουλτάνος που επιχείρησε να καταλάβει την Αυστρία, κάτι που θα του έδινε την ευκαιρία να καταλάβει και ολόκληρη την Ευρώπη, αν δεν αποτύγχανε. O ERDOĞAN φιλοδοξεί ότι θα ξεπεράσει τον Σουλεϊμάν, μέσω της διπλωματικής «κατάληψης» της Ευρώπης, έστω και αν αυτό γίνει μόνο στα μάτια του τουρκικού λαού. Κάπως έτσι άλλωστε χρησιμοποιείται ψηφοθηρικά και το θέμα του μεταναστευτικού και ο τρόπος με τον οποίο ο ERDOĞAN εξαναγκάζει την Ευρώπη να του δίνει «λύτρα» για να μην την καταστρέψει, μία παλιά και κλασική τακτική σουλτάνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έναντι των δυτικών δυνάμεων.

Η Τουρκία ξεκίνησε το ευρωπαϊκό επεισόδιο μέσω μίας αρχικής πρόκλησης, που γνώριζε πως δεν θα περάσει αναπάντητη. Συνέλαβε το γερμανό δημοσιογράφο της WELT, D. YUCEL, χωρίς ουσιαστική επιχειρηματολογία, αλλά αντιθέτως ως κατάσκοπο και όργανο του δικτύου G ULEN. H Γερμανία αντέδρασε και αυτή τη στιγμή διέκοψε και την χρηματοδότηση της Τουρκίας με τον ERDOĞAN να τη θέτει στο κάδρο με τους «κακούς» που επιθυμούν την ανατροπή του. Το επιχείρημα δεν είναι δύσκολο να περάσει αν αναλογιστούμε πως η πρώτη χώρα στην οποία αιτήθηκε άσυλο κατά την περιπέτεια του πραξικοπήματος και αρνήθηκαν να του το παράσχουν ήταν η Γερμανία.

Αυτή η πρακτική συσπειρώνει τους Τούρκους που διαβιούν στη Γερμανία και θα ψηφίσουν στο επερχόμενο δημοψήφισμα. Εν ολίγοις, η παρουσία και η διοργάνωση ομιλιών από εκπροσώπους της τουρκικής κυβέρνησης δεν είναι απαραίτητη πλέον. Όσα θα περιελάμβανε η προπαγάνδα τους φωτογραφίστηκαν από την γερμανική αντίδραση. Σειρά μετά είχε η Ολλανδία για έναν κύριο λόγο. Ήταν ένα γειτονικό κράτος προς τους πολυάριθμους τούρκους μετανάστες της Γερμανίας και το επεισόδιο που θα προέκυπτε θα διαδιδόταν εύκολα στην περιοχή τους. Εδώ η τουρκική διπλωματία ενήργησε ακόμα πιο μεθοδικά.