Σχετικά άρθρα
Το “Salon Kitty”, όπως έχει μείνει γνωστό, ήταν ο οίκος ανοχής των ανώτερων κοινωνικά στρωμάτων ο οποίος και χρησιμοποιήθηκε απο τη ναζιστική υπηρεσία πληροφοριών, γνωστή ως Sicherheitsdienst (SD), για σκοπούς κατασκοπείας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Έχοντας αρχίσει τη λειτουργία του απο τις αρχές του 1930, ο οίκος ανοχής ήταν υπο την επίβλεψη του γενικού στρατηγού των SS, Reinhard Heydrich και του βοηθού του, Walter Schellenberg απο το 1939. Το συγκεκριμένο “σαλόνι” διευθυνόταν απο την Kitty Schmidt καθόλη τη διάρκεια της ζωής της που ήταν και η πρώτη ιδιοκτήτρια. Το σχέδιο ήταν να αποπλανήσει κορυφαίους Γερμανούς αξιωματούχους, ξένους επισκέπτες καθώς και διπλωμάτες ,με “όπλα” το ποτό και τις γυναίκες ώστε να εκμυστηρευτούν μυστικά ή να εκφράσουν την πραγματική τους άποψη σχετικά με τα ζητήματα των Ναζί. Αξιόλογοι επισκέπτες μεταξύ των οποίων οι Heydrich Himself, Joseph Dietrich, Galeazzo Ciano και Joseph Goebbles επισκέφτηκαν το “Salon Kitty”. Το κτίσμα στο οποίο στεγαζόταν ο οίκος ανοχής καταστράφηκε απο αεροπορική επίθεση το 1942 και η “αποστολή” που είχε αναλάβει έχασε γρήγορα τη σπουδαιότητά της. Το “Salon Kitty” αποτέλεσε την έμπνευση ή το κεντρικό θέμα σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες που αφορούν τις ναζιστικές πρακτικές κατασκοπείες.
Κατά τη δεκαετία του 1930, το “Salon Kitty” αποτελούσε τον οίκο ανοχής για τους ανθρώπους της υψηλής κοινωνικά τάξεως , που ζούσαν στην Giesebrechtstrasse στη περιοχή Charlottenburg, μια ακριβή περιοχή του Βερολίνου. Οι συνηθισμένοι πελάτες του ήταν Γερμανοί αξιωματούχοι, ξένοι διπλωμάτες, κορυφαίοι βιομήχανοι, υψηλόβαθμοι δημόσιοι υπάλληλοι και ανώτερα μέλη του Ναζιστικού Κόμματος. Η “κυρία” και εκπρόσωπος του οίκου ανοχής ήταν η Katharina Zammit, γνωστή ως Kitty Schmidt, που διήθυνε τον οίκο απο τη δημιουργία του.
Η Schmidt έστελνε κρυφά χρήματα σε βρετανικές τράπεζες μέσω των προσφύγων που μετακινούνταν απο τότε που οι Ναζί κατέλαβαν την εξουσία στην Γερμανία το 1933. Όταν προσπάθησε να εγκαταλείψει τη χώρα στις 28 Ιουνίου του 1939, πράκτορες της υπηρεσίας Sicherheitsdienst (SD) την συνέλαβαν στα σύνορα της Ολλανδίας. Λίγο πιο πριν είχε συναντηθεί με τον Walter Schellenberg, που εκείνο το διάστημα εργαζόταν σε υπηρεσία κατά της SD. Και της έδωσε τελεσίγραφο: ή να συνεργαστεί με τους Ναζί ή θα μεταφερόταν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Η ιδέα να χρησιμοποιηθεί το “Salon Kitty” για λόγους κατασκοπείας προήλθε απο τον Reinhard Heydrich, ηγετικό εκπρόσωπο της SS και αξιωματικό της αστυνομίας της ναζιστικής Γερμανίας. Ο Schellenberg αποφάσισε να αναλάβει εξ ολοκλήρου τον οίκο ανοχής. Τον μετέτραψε σε ένα “εργαστήριο” στο οποίο θα μπορούσαν να παρακολουθούν τις συζητήσεις με μικρόφωνα απο το δωμάτιο. Τα εννέα δωμάτια του οίκου ανοχής επεκτάθηκαν και ανακαινίστηκαν με τα υψηλότερα πρότυπα της δεκαετίας του 30’. Η ιδέα ήταν να διασκεδάζουν τους επιφανείς πελάτες με κρασί και γυναίκες, έτσι ώστε να ανακαλύπτουν μυστικά ή να συζητούν για τις πραγματικές τους απόψεις προκειμένου να διασφαλίζεται ότι μπορούν να βασιστούν σε αυτούς.
Για λόγους κατασκοπείας, τα SS άρχισαν να ψάχνουν για νέες γυναίκες προκειμένου να εργαστούν στον οίκο ανοχής. Ως “άκρως απόρρητο”, ο Schellenberg ζήτησε διοικητικά γραφεία στο Βερολίνο για βοήθεια. Το κλασικό προφίλ που αναζητούσαν ήταν: “Ζητουνται γυναίκες και κορίτσια, που είναι έξυπνες, πολύγλωσσες με εθνικιστικά ιδεώδη. Η Sittenpolizei (αστυνομική ομάδα) συνέλαβε δεκάδες πόρνες του Βερολίνου και επέλεξε τις πιο όμορφες και σεξουαλικά ελκυστικές ως πιθανές “πράκτορες¨ του οίκου ανοχής. Μεταξύ άλλων, εκπαιδεύτηκαν να αναγνωρίζουν τις στρατιωτικές στολές, και να “ψαρεύουν” μυστικά απο φαινομενικά αθώες συζητήσεις. Δεν έλεγαν τίποτα για τα κρυμμένα μικρόφωνα, αλλά έπρεπε να κάνουν αναφορά μετά απο κάθε συνάντηση. Οι κυρίες ήταν όλες περίεργα ελκυστικές και είχα εκπαιδευτεί για να ικανοποιούν και το πιο απαιτητικό πελάτη.
Το Μάρτιο του 1940, η Schmidt έλαβε διαταγή να συνεχίσει το έργο της. Είχε στη διάθεσή της ένα ιδιαίτερο “βιβλίο” με 20 επιπλέον κορίτσια που μπορούσε να διαθέσει σε συγκεκριμένους πελάτες. Εάν ένας πελάτης έλγε τη φράση “Έρχομαι απο το Rothenburg”, ήταν υποχρεωμένη να τους δείχνει το βιβλίο αυτό, να τον αφήνει να επιλέξει και να καλεί το κορίτσι που αυτός επέλεξε. Το κορίτσι θα πέρναγε τη νύχτα με το πελάτη.
Το “Salon Kitty” έγινε ακόμα πιο δημοφιλές όταν συγκεκριμένοι πελάτες απο τον στρατιωτικό κι διπλωματικό τομέα αποκάλυπταν μυστικά και τα μικρόφωνα κατέγραφαν τα πάντα κατά τη διάρκεια των επισκέψεών τους. Ένας απο τους πελάτες ήταν ο Galeazzo Ciano, γιος του Ιταλού δικτάτορα Μουσολίνι, ο οποίος ήταν και Υπουργός Εξωτερικών της Φασιστικής Ιταλίας, του οποίου οι απόψεις σχετικά με τον Φύρερ δεν ήταν και ιδιαίτερα θετικές. ‘Αλλος επισκέπτης, ο στρατηγός της SS Sepp Dietrich, ήθελε και τα 20 κορίτσια για ένα βράδυ, αλλά δεν αποκάλυψε κανένα μυστικό. Επιπρόσθετα, ο υπουργός Προπαγάνδας, Joseph Goebbels ήταν επίσης πελάτης. Διασκέδαζε με “λεσβιακά θεάματα”. Ο Heydrich έκανε επίσης μια σειρά από “επιθεωρήσεις”, αν και τα μικρόφωνα είχαν απενεργοποιηθεί σε αυτές τις περιπτώσεις.
Ο Joseph Goebbels
Ο Βρετανός πράκτορας Roger Wilson, κάτων από την ταυτότητα του Ρουμανου γραμματέα του “Ljubo Kolchev”, παρατήρησε ότι τα μικρόφωνα βρίσκονταν ακόμα εκεί. Έγινε τακτικός πελάτης του μαγαζιού με ένα συγκεκριμένο κορίτσι και αργότερα οργάνωσε μια υποκλοπή. Τώρα η βρετανική υπηρεσία μπορούσε να ακούει κάποιες απο τις συζητήσεις.
Καθώς ο πόλεμος προχωρούσε, η πελατεία του οίκου ανοχής μειωνόταν. Τον Ιούλιο του 1942, το κτίριο καταστράφηκε κατα τη διάρκεια αεροπορικής επίθεσης και ο οίκος ανοχής έπρεπε να ανακαινιστεί. Μέσα σε ένα χρόνο, η SD αποφάσισε να εγκαταλείψει το σχέδιο και να επιστρέψει τον οίκο στα χέρια της Schmidt, με την απειλή ότι θα κρατούσε μυστικά όλα αυτά, αλλιώς θα είχε προσωπικά αντίποινα.
Η κυρία Schmidt δεν μίλησε για το ζήτημα ούτε μετά το πόλεμο. Πέθανε το 1954 σε ηλικία των 71 χωρίς να αποκαλύψει την ταυτότητα καμίας από τις εργαζόμενες γυναίκες . Ο συνολικός αριθμός των ηχογραφήσεων του Gestapo απο τον οίκο ανοχής- όπως υπολογίστηκε απο τη Stasi- είναι περίπου 25.000.
Ο SS general Sepp Dietrich
Προφανώς, όλες οι ηχογραφήσεις απο τότε έχουν χαθεί ή καταστραφεί λόγω ασημαντότητας μετά την εποχή του πολέμου. Σύμφωνα με ένα αρθρο του 2005 στην Die Tageszeitung, το πορνείο συνέχιζε να λειτουργεί και μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο κάτω απο την διοίκηση του γιού και της κόρης της Schmidt. Στη δεκαετία του 1990, μετατράπηκε σε σπίτι για άσυλο, το οποίο έκλεισε λίγο μετά απο τοπική διαμαρτυρία των κατοίκων της περιοχής.
ΠΗΓΗ:thevintagenews.com
