ΟΛΛΑΝΔΙΑ ΕΚΛΟΓΕΣ:Η νίκη της Ευρώπης! Ο Γ.Βλαβιανός μεταδίδει

Του Γιώργου Βλαβιανού

Πρώτο στοιχείο που συνάγεται από τις ολλανδικές εκλογές ότι έχουμε να κάνουμε με σοβαρή χώρα, σκεπτόμενους και πολιτικά ώριμους ανθρώπους. Και αυτό αντικατοπτρίζεται στο τεράστιο ποσοστό εκείνων που προσήλθαν στις κάλπες: Πάνω από 80% συμμετοχή!!!

Η νίκη επετεύχθη εναντίον όλων εκείνων των δυνάμεων που επιζητούν τη διάλυση της Ευρώπης, διαλαλούν τον απομονωτισμό και δημαγωγούν αδιάντροπα κατά της δημοκρατίας, της ελεύθερης οικονομίας, της αξιοπρέπειας και της προόδου. Στις ολλανδικές εκλογές  ένα πολύ μικρό ποσοστό, περίπου 13%, είναι αυτό που θέλει τη χώρα του κάτι άλλο από αυτό που είναι σήμερα: Μία από τις ισχυρότερες και πλέον ευημερούσες χώρες της Ευρώπης.

Στις ολλανδικές εκλογές νίκησε η ελπίδα απέναντι στο φανατισμό και στην μισαλλοδοξία. Η ολλανδική κοινωνία ξύπνησε το πρωί σε μία απολύτως φυσιολογική χώρα και όπως το έθεσε και ο πρωθυπουργός Μαρκ Ρούτε τελικώς δεν υπήρξε “λαϊκιστική επανάσταση”. Όπως δεν θα υπάρξει στη Γαλλία προσθέτω εγώ.

Το μεγάλο ζήτημα που τίθεται για την Ευρώπη είναι άλλο κατά την άποψή μου. Η καθίζηση που γνωρίζουν τα κόμματα εκείνα που στήριξαν το ευρωπαϊκό σύστημα κοινωνικής πρόνοιας καθ΄όλο το χρονικό διάστημα μετά το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Αυτό σημειώνεται εδώ και στις ολλανδικές εφημερίδες καθώς συνδέουν τους Εργατικούς με

ό, τι σήμαινε σοσιαλιστική πολιτική κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Οι Εργατικοί της Ολλανδίας είναι κόμμα πανομοιότυπο με τους Εργατικούς της Βρετανίας. Έπαθαν πανωλεθρία. Από 38 βουλευτές εξέλεξαν μόλις 9. Ο Γερούν Ντάισελμπλουμ είναι τρίτος στη λίστα (διότι φυσικά δεν υπάρχει σταυρός προτίμησης για τους βουλευτές), οπότε εκλέγεται βουλευτής. Οι αναλυτές προειδοποιούν και τους βρετανούς Εργατικούς ότι έπεται περαιτέρω καθίζηση αφού έτσι κι αλλιώς το βρετανικό σύστημα υγείας πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.

Το αποτέλεσμα στην Ολλανδία καταδεικνύει σαφή στροφή της πλειοψηφίας προς τα κεντροδεξιά κόμματα. Με ό, τι σημαίνει αυτό κυρίως στα οικονομικά ζητήματα.

Οι συζητήσεις για τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης στην Ολλανδία ήδη άρχισαν. Θεωρείται βέβαιο ότι ο ο φιλελεύθερος Ρούτε με 33 έδρες, οι Χριστιανοδημοκράτες και οι κεντρώοι “Δημοκράτες 66” που έχουν από 19 θα είναι τα τρία κόμματα που θα συμμετάσχουν στον κυβερνητικό συνασπισμό. Όμως τα τρία αυτά κόμματα δεν συμπληρώνουν τον μαγικό αριθμό 76 που χρειάζεται για να σχηματισθεί κυβέρνηση. Γι’ αυτό σίγουρα υπάρχει ανάγκη τέταρτου ίσως και πέμπτου. Οι γνωρίζοντες την ολλανδική πολιτική ζωή μιλούν για διαπραγματεύσεις μηνών. Τα κόμματα που θα κυβερνήσουν πρέπει να συμφωνήσουν σε κοινό πρόγραμμα. Βάζουν πολύ νερό στο κραςί τους. Έτσι έχουν μάθει. Μέσος όρος χρόνου σχηματισμού κυβέρνησης στην Ολλανδία μετά το 1945 είναι οι 72 μέρες. Το 1958 χρειάσθηκαν μόλις 10 ημέρες, ενώ το 1977 κυβέρνηση σχηματίσθηκε τελικά από δύο κόμματα τα οποία βρίσκονταν σε διαπραγμάτευση για 207 ημέρες…

Θα κλείσω με την έκπληξη των εκλογών που ήταν οι Πράσινοι του 30χρονου Γέσσε Κλάφερ. Πρόκειται για κόμμα που κάνει σοβαρή δουλειά κυρίως στα περιβαλλοντικά ζητήματα στα οποία οι Ολλανδοί είναι ιδιαιτέρως ευαίσθητοι. Στηρίχθηκε γι’ αυτό αλλά και διότι έδειξαν σοβαρότητα και σύγχρονες αντιλήψεις κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Το μέλλον σίγουρα τους ανήκει, αν οι κινήσεις τους είναι έξυπνες.