ΛΙΒΑΝΟΣ: Η φωτιά έτοιμη ν΄ανάψει ξανά κι ένας νέος κύλος βίας να ξεκινήσει

Γράφει ο ΠΟΛΥΔΕΥΚΗΣ

Στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές που έλαβαν χώρα στην Τρίπολη του Λιβάνου, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, νικητής αναδείχτηκε ο συνδυασμός των σκληροπυρηνικών σουνιτών. Το αποτέλεσμα από μόνο του ίσως δε σημαίνει πολλά σε πρώτη ανάγνωση, ωστόσο αποτελεί πλήγμα για τους επί μακρόν εδραιωμένους σουνίτες ηγέτες και ενέχει τον κίνδυνο αναβίωσης εντάσεων στις τάξεις αντίπαλων σεχταριστικών οργανώσεων στη χώρα.

Για να γίνει πιο αντιληπτός ο εν λόγω κίνδυνος θα θυμίσουμε πως ο Λίβανος είναι μία χώρα που διαθέτει ακόμα βαθιά τραύματα από έναν δεκαπενταετή εμφύλιο που προκλήθηκε από τις βαθιές διαχωριστικές τομές μεταξύ των διαφόρων σεκτών που περιλαμβάνει στον πληθυσμό του. Οι προαναφερόμενες εκλογές αποτελούσαν έναν σημαντικό ενδείκτη του υπάρχοντος αισθήματος του εκλογικού σώματος μίας χώρας, στην οποία έχει αναβληθεί η διαδικασία των εθνικών της εκλογών δύο φορές, από το 2013, όταν και θα έπρεπε να έχουν πραγματοποιηθεί.

Ο εκλογικός συνδυασμός που υποστηριζόταν από τον σκληροπυρηνικό σουνίτη Ashraf Rifi, κέρδισε την πλειοψηφία των εδρών του Δημοτικού Συμβουλίου την Κυριακή, 29-05-2016, νικώντας τον επίσης σουνιτικό, αλλά πιο μετριοπαθή, συνδυασμό που υποστηριζόταν από σουνίτες ηγέτες και πρώην πρωθυπουργούς, όπως ο Saad Al Hariri και Najib Mikati. Επίσης σημαντικό στοιχείο στην ανάλυση των αποτελεσμάτων ήταν η μη κατοχύρωση οποιασδήποτε έδρας στις χριστιανικές και αλαουήτικες κοινότητες, οι οποίες εκπροσωπούνταν στο απερχόμενο Δημοτικό Συμβούλιο.

Το αποτέλεσμα εκ των ανωτέρω χαρακτηρίζεται ως ένδειξη αυξανόμενου σκληροπυρηνικού αισθήματος σε μία πόλη που κατά κύριο λόγο διαθέτει σουνίτες και αποτελεί προπύργιο σουνιτικών ισλαμιστικών οργανώσεων. Προς επίρρωση του ανωτέρω συμπεράσματος, μετά την έκδοση των αποτελεσμάτων ο χριστιανός βουλευτής, Robert Fadel, που διέθετε βουλευτική έδρα από την Τρίπολη, παραιτήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Μάλιστα δήλωσε πως «το αποτέλεσμα των πρόσφατων Δημοτικών Εκλογών περιθωριοποίησε περισσότερο από ένα θεμελιώδη συστατικά στοιχεία του Δημοτικού Συμβουλίου και θα πρέπει να αναθεωρηθεί ο εκλογικός νόμος έτσι ώστε να μην καθίσταται ακουσίως πηγή αλληλοσπαραγμού».

Ο Ashraf Rifi είναι σουνίτης, πρώην Αρχηγός της Αστυνομίας και μέχρι τις 21-02-2016 Υπουργός Δικαιοσύνης όταν και παραιτήθηκε, επίσης σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον κυρίαρχο ρόλο που διαδραματίζει η HEZBOLLAH στα δρώμενα της χώρας. Φυσικά η πράξη του αυτή θα μπορούσε να διαθέτει και πολιτικές προεκτάσεις αφού ο Rifi επιδιώκει να αποτελέσει το αντίπαλο πολιτικό δέος, εντός της σουνιτικής κοινότητας του Λιβάνου, προς τον Hariri, τον οποίο έχει κατηγορήσει πως συνεργάζεται με την τρομοκρατική οργάνωση που λυμαίνεται τη χώρα. Οι κατηγορίες αυτές στηρίχτηκαν επί της πρότασης του Hariri και της υποστήριξης για την κενή θέση της Προεδρίας του Λιβάνου ενός «συνεργάτη της HEZBOLLAH», κατά τα λόγια του RIFI. Η πέτρα του σκανδάλου άκουγε στο όνομα Suleiman Frangieh Jr.

Η οικογένεια Frangieh αποτελεί ίσως το όνομα που έχει σημαδέψει σε μεγάλο βαθμό τη νεότερη ιστορία του Λιβάνου. Πρόκειται για μία εκ των ηγετικών δυναστειών της μαρωνίτικης κοινότητας της χώρας, γνωστή ιδιαιτέρως από τον Suleiman Frangieh, τον πρεσβύτερο, πατέρα του ανωτέρω υποψηφίου για το προεδρικό χρίσμα. Είχε ενεργό και σημαντική εμπλοκή στον εμφύλιο της χώρας, διέθετε μία εκ των τριών πιο σημαντικών παραστρατιωτικών οργανώσεων του Λιβάνου, στενές σχέσεις με την οικογένεια Rizzuto της ιταλικής Μαφίας και ιδιαίτερα διάσημος για την εγκληματική του δράση. Επίσης έχει διατελέσει Πρόεδρος της χώρας, κερδίζοντας την έως σήμερα πιο αμφίρροπη και ύποπτη αναμέτρηση για το χρίσμα και διέθετε αρκετά καλές σχέσεις με τους μετριοπαθείς σουνίτες, ιδιαίτερα την πολιτική οικογένεια Jumblatt.

Επίσης εξαιρετικά σημαντικό γεγονός αποτελεί το γεγονός ότι μετά τη «Σφαγή της Miziara», όπου ο Frangieh είχε εκτελέσει 700 πολιτικούς του αντιπάλους κατά το προσκύνημά τους στην εκκλησία της πόλης, ο περιβόητος Νονός είχε καταφύγει στη Λαττάκια της Συρίας για να ξεφύγει από τις συνέπειες. Στην τότε διαμονή του εκεί, γνώρισε και ανέπτυξε εξαιρετικές σχέσεις με την οικογένεια Assad, η οποία και τον στήριξε εν συνεχεία, τόσο ως Πρόεδρο του Λιβάνου, όσο και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου. Αποτέλεσμα των πράξεων του Frangieh του πρεσβύτερου ήταν η δολοφονία του γιού του, Tony, στη «Σφαγή της Ehden» από πολιτικούς του αντιπάλους.

Επανερχόμενοι λοιπόν στο σήμερα αντιλαμβανόμαστε ότι ο Frangieh Jr. Διαθέτει μία σκληρή διαπαιδαγώγηση ως προς την υποστήριξη των μαρωνιτικών θέσεων και του οικογενειακού ονόματος. Επίσης είναι δεδομένο ότι διατηρεί τις καλές σχέσεις με τον Πρόεδρο Assad, όντας και οι δύο γιοι δύο πολύ στενών φίλων. Άλλωστε και οι κατηγορίες του Rifi περί συνεργασίας του Frangieh με τη HEZBOLLAH, η οποία στηρίζει το Σύρο Πρόεδρο, δεν φαίνονται τυχαίες. Επίσης τυχαίες δεν ήταν οι αναφορές επί της αποτυχίας κατάληψης της πλειοψηφίας του Δημοτικού Συμβουλίου από τον έτερο σουνιτικό σχηματισμό. Ο Rifi δήλωσε πως οι σουνίτες αντίπαλοί του δε μπόρεσαν να συλλάβουν τη μεταβαλλόμενη πολιτική διάθεση στην περιοχή, καθώς η σουνιτική ισχυρήδύναμη της Σαουδικής Αραβίας ακολουθεί μία σκληρότερη στάση κατά του σιιτικού Ιράν και ότι έχουν αποτύχει να κατανοήσουν την αδυναμία της συριακής κυβέρνησης.

Οι ανωτέρω δηλώσεις αποτελούν μηνύματα προς την οικογένεια Frangieh και τη HEZBOLLAH. Δεν είναι τυχαίο ότι επέλεξε να φωτίσει την αδυναμία της συριακής κυβέρνησης, δεδομένης και της σχέσης αυτής με τον Frangieh, δηλώνοντας προς το εκλογικό σώμα ότι πρέπει να ξεχάσει τη συριακή επιρροή των τελευταιών δεκαετιών και να επαναστατήσει για την απόταξη αυτής. Επίσης δεν ήταν τυχαία η αναφορά στη Σαουδική Αραβία και το Ιράν. Ο Ashraf Rifi κέρδισε την Τρίπολη υπό το σύνθημα του εξτρεμισμού και της σαφούς διαχωριστικής γραμμής μεταξύ σουνιτών και σιιτών. Εφόσον η Σαουδική Αραβία αδυνατεί να ελέγξει τα δρώμενα στη Συρία, ακόμα και σε διπλωματικό επίπεδο, επιδιώκει τώρα την ανάπτυξη πολιτικής δράσης και επιρροής στο γειτονικό Λίβανο, το οποίο επιθυμεί να καταστήσει μελλοντικά δικό της προτεκτοράτο.

Το ζήτημα ωστόσο, που προκύπτει από τις ενέργειες αυτές, είναι ότι η διατάραξη των ισορροπιών εντός μίας βαθιά σεκταριστικής κοινωνίας έχει απρόβλεπτες συνέπειες, όπως αποδείχτηκε σε Λιβύη και Συρία. Σε μία χώρα, η οποία έχει αποτελέσει το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα σκληρής εμφύλιας σύρραξης στη νεότερη ιστορία, όπως ο Λίβανος, η διατάραξη των ισορροπιών μπορεί να αποτελέσει την απαρχή ενός ατέλειωτου κύκλου αίματος και αποσταθεροποίησης. Ο κύκλος βίας δεν θα έρθει να προστεθεί σε αυτόν της Συρίας, αλλά να συνδυαστεί μαζί του. Αυτό σημαίνει ότι η ανάδειξη των άλυτων διαφορών της λιβανέζικης κοινωνίας και η αντίστοιχη βαθιά διχοτόμηση της συριακής, μπορούν να οδηγήσουν στη δημιουργία νέων κρατικών σχηματισμών, με περισσότερη κοινωνική ομοιογένεια, οι οποίοι ουσιαστικά θα αλλάξουν τον χάρτη της Μέσης Ανατολής, σε σχέση με αυτόν που γνωρίζαμε πριν από λίγα χρόνια. Η νέα πιθανή χάραξη συνόρων θα οδηγήσει, εν τέλει, στη δημιουργία σουνιτικών και σιιτικών προτεκτοράτων, που θα αντιμάχονται σε proxy αντιπαραθέσεις οιασδήποτε μορφής και μεγέθους, εξυπηρετώντας τα σαουδαραβικά και ιρανικά συμφέροντα. Ακόμα και η διεθνής κοινότητα θα εξυπηρετείτο από μία τέτοια εξέλιξη, αφού θα εξασφάλιζε την εκτόνωση της απευθείας γεωθρησκευτικής σύγκρουσης δύο ισχυρών πόλων της Μέσης Ανατολής και την παγίωση μίας, έστω και εύθραυστης αλλά ασφαλούς, σταθερότητας, από την οποία δε θα σταματούσαν να κερδίζουν οι αμυντικοί, πετρελαϊκοί και λοιποί διεθνείς κολοσσοί.

Βάσει λοιπόν των εξελίξεων αλλά και των ωφελημάτων που προσδοκούν περιφερειακές και παγκόσμιες δυνάμεις δεν αποκλείεται λίαν συντόμως να γίνουμε μάρτυρες, όχι μίας δεύτερης Αραβικής Άνοιξης, αλλά ενός δεύτερου Λιβανέζικου Χειμώνα.

Militaire.gr