Σχετικά άρθρα
Τέτοιο λιβελογράφημα ούτε η φυλλάδα που λέγεται Bild δεν θα το έγραφε.
Στην έντυπη έκδοση της υποτίθεται σοβαρής Die Welt φιλοξενείται κύριο άρθρο που υπογράφει η Dorothea Siems και φέρει τον τίτλο «Ελληνικό πόκερ», τον υπότιτλο «Κατά τον πρώτο χρόνο διακυβέρνησης, ο Αλέξης Τσίπρας έφερε μόνο κακοτυχία στην χώρα του. Όμως η μιζέρια των προσφύγων παρέχει την ευκαιρία στον απρόθυμο για μεταρρυθμίσεις αριστερό, ακόμη και έτσι να επιβάλει ένα κούρεμα χρέους. Και έτσι είναι απομονωμένοι οι Γερμανοί» και το σχόλιο «Ως το πλέον αδύναμο αλλά και το πλέον ανυπάκουο κράτος μέλος της ΕΕ, είναι η Ελλάδα η ιδανική χώρα άφιξης».
Το δημοσίευμα ξεκινά με την επισήμανση ότι οι Έλληνες παίζουν και πάλι πόκερ, καθώς ο πρωθυπουργός της χώρας, Αλέξης Τσίπρας, παρά το γεγονός ότι μετά από ένα χρόνο στην κυβέρνηση έχει απολέσει την αρχική του λάμψη ως φορέας ελπίδας για τους συμπατριώτες του, διατηρεί την πεποίθηση ότι θα βγει τελικώς νικητής στην αναμέτρησή του με τους διεθνείς πιστωτές. Και αυτό γιατί, σχολιάζει η συντάκτρια, η Αθήνα παίζει ένα ρόλο κλειδί στην εντεινόμενη προσφυγική κρίση, πράγμα που παρέχει ξαφνικά έναν άσσο στον Τσίπρα που θα επηρεάσει την προσπάθεια για έξοδο της χώρας του από την οικονομική μιζέρια. Ματαίως αναμένει η Γερμανία και τα άλλα κράτη-μέλη, επισημαίνει, την συνεργασία της Ελλάδας στο θέμα της φύλαξης των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ. Την ίδια στιγμή, μια ελάφρυνση του ελληνικού χρέους δεν αποκλείεται πλέον και η ίδια η γερμανική κυβέρνηση που πρωτοστάτησε στο θέμα της διαχείρισης της ελληνικής οικονομικής κρίσης, εμφανίζεται τώρα στη διαμάχη για το άσυλο στην Ευρώπη, τόσο απομονωμένη όσο ποτέ.
Στη συνέχεια η συντάκτρια χαρακτηρίζει ως θανάσιμο λάθος το να αναμένει κανείς ότι η Ελλάδα θα προστατεύσει τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ, καθώς ως υπερχρεωμένο και οικονομικώς εξασθενημένο κράτος αποτυγχάνει καθημερινά στο να φέρει σε πέρας τη συγκεκριμένη αποστολή.
Για την συντάκτη του άρθρου η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια της κρίσης συγκαταλέγεται στην κατηγορία των failed states, αποτελώντας ένα κατεστραμμένο κράτος με ανεπαρκή διοίκηση, πελατειακές σχέσεις και ελλιπείς δομές για την υποστήριξη των πολιτών του. Και το έλλειμμα είναι ακόμη σοβαρότερο αν κανείς κοιτάξει τη φύλαξη στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ, δεδομένης της εντεινόμενης ροής προσφύγων στη χώρα.
Η συντάκτρια σημειώνει επιπλέον ότι σχεδόν κανείς από τους εισερχόμενους πρόσφυγες δεν επιθυμεί να παραμείνει παρά το ελάχιστο δυνατό στην Ελλάδα, διότι στον τομέα της φροντίδας οι συνθήκες είναι απάνθρωπες παρά την οικονομική στήριξη των Βρυξελλών, ενώ στο ευρωπαϊκό σχέδιο για τη δημιουργία των χώρων καταγραφής (hotspots) τίποτα σχεδόν δεν προχωρά.
Κατόπιν, γίνεται αναφορά στις μαζικές πιέσεις που επιχειρούν να ασκήσουν οι χώρες του ευρωπαϊκού βορρά στην Ελλάδα προκειμένου «να κάνει τη δουλειά της» σε ό, τι αφορά τη φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ, με μοχλούς πίεσης είτε τη χρήση της Frontex παρά τη θέληση της Αθήνας, είτε τις απειλές περί αποπομπής της χώρας από τη ζώνη Schengen.
Ωστόσο, σημειώνει η συντάκτρια, ο Τσίπρας δεν φαίνεται να εντυπωσιάζεται ιδιαίτερα από αυτές τις απειλές, καθώς έχει μεσολαβήσει μια μεταβολή στις σχέσεις με την ΕΕ : ενώ στο παρελθόν είχε δημιουργηθεί ένα αρραγές μέτωπο εναντίον της Αθήνας με άξονα την κρίση χρέους, τώρα εκείνο που είναι απομονωμένο είναι το Βερολίνο, εξ αιτίας της ανοικτής πολιτικής έναντι των προσφύγων που ακολουθείται από την γερμανίδα Καγκελάριο Merkel. Υποστηρικτικός εμφανίζεται έναντι των Ελλήνων και ο Πρόεδρος της Κομισιόν, Jean Claude Juncker, και ο ιταλός Π/θ Matteo Renzi που ξεκαθάρισε ότι δεν θα συναινέσει ποτέ σε μια απόφαση αποπομπής της Ελλάδας από τη Schengen, ενώ την ίδια στιγμή, σε Πορτογαλία και Ισπανία εμφανίζεται ενδυναμωμένη εκλογικά η Αριστερά.
Στη συνέχεια, η συντάκτρια αναφέρεται στην κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα στο θέμα των μεταρρυθμίσεων και των αντιδράσεων που αυτές έχουν προκαλέσει, γεγονός που κατά την κρίση της αποτελεί απόδειξη ότι ούτε οι αρμόδιοι πολιτικοί παράγοντες, ούτε οι πολίτες υποστηρίζουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που συμφωνήθηκαν το περασμένο καλοκαίρι. Επομένως, με την προσφυγική κρίση παρέχεται ένα ατού στα χέρια της κυβέρνησης Τσίπρα, ώστε να ασκηθούν πιέσεις στην ΕΕ για περαιτέρω οικονομικές παραχωρήσεις. Παράλληλα, η Ελλάδα ασκεί και ηθική πίεση προς όσους επιμένουν στο θέμα της καλύτερης φύλαξης των εξωτερικών συνόρων, αντιτείνοντας το ερώτημα αν αυτό σημαίνει να αφήνονται να πνιγούν στην θάλασσα οι πρόσφυγες που επιχειρούν να μπουν στην χώρα.
Η συντάκτρια συνοψίζοντας, καταλήγει στην παρατήρηση ότι, όπως και στην περίπτωση της κρίσης χρέους που ακόμα δεν έχει σε καμία περίπτωση ξεπεραστεί, έτσι και με την προσφυγική κρίση αυτό που καθίσταται σαφές είναι η ανεπαρκής προετοιμασία της ΕΕ για την αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων και το πρόβλημα εστιάζεται στο γεγονός ότι τα μεμονωμένα κράτη- μέλη μπορούν να μετακυλύουν τις συνέπειες της αποτυχημένης τους πολιτικής στα υπόλοιπα. Αναπτύσσει δε το επιχείρημα ότι αν η Ελλάδα δεν ήταν κομμάτι της ΕΕ, δεν θα έφταναν σε αυτή πρόσφυγες και μετανάστες από εμπόλεμες και φτωχές περιοχές. Η ίδια η χώρα δεν τους προσφέρει καμία προοπτική, δεδομένων των υψηλών ποσοστών ανεργίας, αλλά πάρα ταύτα ως το πλέον αδύναμο αλλά και το πλέον ανυπάκουο κράτος μέλος της ΕΕ, αποτελεί ιδανικό σημείο άφιξης για εκείνους, αφού δεν απορρίπτει κανέναν και επιτρέπει την είσοδο στο κλαμπ των εύπορων Ευρωπαίων. Και καταλήγει με την επισήμανση ότι το γεγονός ότι τα κόστη αυτής της γενναιοδωρίας θα πρέπει να τα επωμιστούν και άλλα κράτη, και κυρίως η Γερμανία, δεν δίνει στους Έλληνες κανένα κίνητρο για να συνεισφέρουν ώστε να επιλυθεί το πρόβλημα.
