Ο πόλεμος των καναλιών και η απόλυτη υποκρισία για την “προστασία της ελευθεροτυπίας”!
Σχετικά άρθρα
Του ΠΑΡΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΥ
Για να μπούμε απ΄ ευθείας στο θέμα και να μην σας κουράζουμε με περιττές “βαθυστόχαστες” αναλύσεις κανένας λογικός άνθρωπος που έχει μια σχετική επαφή με την πραγματικότητα δεν πιστεύει ότι η κυβέρνηση από τη μία και τα κόμματα της αντιπολίτευσης από την άλλη έχουν …αγωνίες για “την προστασία της ελευθεροτυπίας και των εργαζομένων στα τηλεοπτικά κανάλια και τα ΜΜΕ γενικώς”. Και τα δύο τα ΄χουν γραμμένα στα παλιά τους τα παπούτσια.Η κυβέρνηση “πατώντας” στην αδυναμία και την ανικανότητα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να τακτοποιήσει τις εκκρεμότητες στο χώρο των ΜΜΕ έχει βρει την ευκαιρία να παίξει το παιχνίδι επιβάλλοντας δικούς της κανόνες.Και οι άλλοι,το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ θυμήθηκαν τώρα την …ελευθεροτυπία!
Γράψαμε προχθές ότι χαμογελάσαμε πικρά όταν διαβάσαμε μια ανακοίνωση του υπεύθυνου Άμυνας της ΝΔ Θανάση Δαβάκη στην οποία εγκαλούσε τον ΥΕΘΑ Πάνο Καμμένο για “επίθεση σε δημοσιογράφο”.Εκτιμούμε βαθύτατα τον κ.Δαβάκη ,γιατί είναι ευπρεπέστατος πολιτικός αλλά χαμογελάσαμε πικρά γιατί έχουμε και προσωπική εμπειρία του πως αντιλαμβάνεται η παράταξή του την …ελευθεροτυπία! Ποτέ δεν γράψαμε τίποτα,γιατί δεν είμαστε της σχολής του “Βασιλάκη Καϊλα”.Ότι μας προέκυψε -από την παράταξή του- το αντιμετωπίσαμε μόνοι μας…
Θα θυμούνται υποθέτω και οι συνάδελφοι του αμυντικού ρεπορτάζ πως η ΝΔ αντιλαμβανόταν την ελευθεροτυπία το 2004…Ίσως κάποιοι να ΄χουν πάθει αμνησία από τις απειλές ακόμη και για την κατηγορία της διασποράς ψευδών ειδήσεων,όταν γράφτηκε ότι τουρκικά μαχητικά πέρασαν πολύ κοντά από το αεροδρόμιο της Ρόδου! Τώρα τόσα χρόνια μετά να αποκαλύψουμε ότι την πληροφορία την είχε δώσει Γερμανός αξιωματικός που ήταν διακοπές στη Ρόδο,ήταν στο αεροδρόμιο του νησιού για να πετάξει για Αθήνα και τα ΄χε δει …με τα ματάκια του! Παρόλα αυτά οι σημερινοί υποστηρικτές της ελευθεροτυπίας, τότε ανέχονταν στελέχη της παράταξής τους να απειλούν με την κατηγορία της διασποράς ψευδών ειδήσεων.Ένα ασήμαντο παράδειγμα της αντίληψης που υπήρχε…
Το κομματικό σύστημα της μεταπολίτευσης,δηλαδή ΝΔ και ΠΑΣΟΚ καλό θα είναι να μην θεωρούν δεδομένο ότι όλοι ξεχνάμε τα πάντα.
Όσο για την…αγωνία για τους εργαζόμενους; Δεν θυμόμαστε να υπήρξε καμία απολύτως ανησυχία όταν οι περικοπές μισθών και οι απολύσεις έπεφταν βροχή στα ΜΜΕ.Τώρα που θυμήθηκαν τους λίγους που απέμειναν από τους οποίους πολλοί πληρώνονται …ανά διαστήματα,μήπως είναι πάρα πολύ αργά;
Θα μπορούσαμε να γράψουμε κι άλλα πολλα και να σας κουράσουμε.Να σας εξηγήσουμε πως οι Έλληνες δημοσιογράφοι εύκολα γίνονται “όμηροι” του κομματικού συστήματος. Θα δοθούν πολλές ευκαιρίες και μάλλον σύντομα να το κάνουμε.
Προς το παρόν αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο του δημοσιογράφου Θάνου Δημάδη που εντοπίσαμε στο www.periodista.gr/.
Του Θάνου Δημάδη
Έχει περάσει περίπου μία δεκαετία απ᾽όταν η τότε τομεάρχης του τομέα Παιδείας του ΠΑΣΟΚ Άννα Διαμαντοπούλου ζήτησε με ένα τηλεφώνημά της στον εκδότη της εφημερίδας που εργαζόμουν την απόλυση συναδέλφου που κάλυπτε το ρεπορτάζ του ΠΑΣΟΚ. Αιτία ήταν απλά ένα παραπολιτικό με το οποίο ο συνάδελφος μετέφερε βάσει διαρροών την γκρίνια στελεχών του ΠΑΣΟΚ για τον τρόπο που εκτελούσε τα αντιπολιτευτικά της καθήκοντα. O δημοσιογράφος απολύθηκε το ίδιο κιόλας πρωινό του τηλέφωνήματός της. Θύμα των ιδιαίτερων δημοκρατικών αντιλήψεων της ίδιας πολιτικού παρ´ολίγον να είχα πέσει κι ο ίδιος, όταν η κα. Διαμαντοπούλου είχε καλέσει στο κανάλι που εργαζόμουν πριν χρόνια για να με… επιπλήξει επειδή, ενώ η Ελλάδα είχε μπει στα μνημόνια, αναζήτησα ως όφειλα δημοσιογραφικά το κόστος της αποστολής της στην Ουάσιγκτον ως Υπουργός. Δεν ξεχνώ επίσης το πως ο άλλοτε Περιφερειάρχη Αττικής Γιάννης Σγουρός μου είχε πετάξει στα μούτρα την εφημερίδα λέγοντάς μου σε δημόσιο χώρο παρουσία τρίτων την φράση “σε διαβάζουν μόνοι οι Αλβανοί”. Αιτία ήταν ότι μία συνέντευξη που πήρα από την αντίπαλό του στις εκλογές για την Υπερνομαρχία Φωτεινή Πιπιλή. Η ανάγκη πολυφωνίας στο ρεπορτάζ προφανώς δεν του άρεσε.
Στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, ποιος ξεχνάει τις ωμές υποδείξεις του κ. Μουρούτη, διευθυντή του γραφείου τύπου του πρώην Πρωθυπουργού κ. Σαμαρά, σε κανάλια και εφημερίδες για το ποιοι δημοσιογράφοι δεν ήταν αρεστοί στο τότε σύστημα Μαξίμου και έπρεπε να φιμωθούν. Τον Δεκέμβριο του 2012, σε μία αίθουσα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες, δημοσιογράφοι-εκπρόσωποι ελληνικών μέσων ενημέρωσης περιμένουμε υπομονετικά τον Έλληνα Πρωθυπουργό για την άτυπη ενημέρωση πριν επιστρέψει πίσω στην Αθήνα. Η άτυπη ενημέρωση κυλά σε κλίμα συνταύτισης από απόψεων μεταξύ του Πρωθυπουργού που την κάνει και μερίδας εκπροσώπων του τύπου που την καταγράφουν. Μετά από κάποια ώρα, έρχεται και η δική μου σειρά. “Πόσο βέβαιος είστε ότι οι πιστωτές μας στην Ευρώπη θα τηρήσουν την δέσμευση τους για ελάφρυνση χρέους;” ρωτώ τον Σαμαρά. “Τι είναι αυτά που λέτε;” είναι η άμεση απάντηση που εισπράττω. “Τι εγγυήσεις έχετε ότι μας δώσουν την ελάφρυνση χρέους τα επόμενα χρόνια όταν στις διαπραγματεύσεις ήταν τόσο αρνητικοί για κάτι τέτοιο;” τον ρωτάω επιμένοντας. Όσο επαναλαμβάνω την ερώτηση μου, παρακολουθώ τον Σαμαρά να κλείνει το μικρόφωνο του και συνοφρυωμένος γυρίζει προς το πλευρό του Υπουργού του που καθόταν δίπλα του. Ενώ βρισκόμουν ακριβώς απέναντι του και σε πολύ μικρή απόσταση καθώς του κάνω την ερώτηση, ακούω τον Σαμαρά να του λέει “τι λέει μωρέ αυτός; Τι μαλακίες λέει;”. Αν και ξαφνιάζομαι από την αντίδραση του, προσπαθώ να δείξω ότι δεν πτοούμαι. Ο Σαμαράς δεν ανοίγει ξανά το μικρόφωνο του. Αρνείται να μου απαντήσει και τον λόγο παίρνει ο Κωστής Χατζηδάκης που προσπαθεί να σώσει την κατάσταση κλείνοντας την συζήτηση χωρίς φυσικά επί της ουσίας απάντηση. Λίγες εβδομάδες αργότερο, όταν έμεινα χωρίς δουλειά, συνειδητοποίησα τι σήμαινε πραγματικά εκείνη η “μαύρη λίστα” του τότε Μαξίμου.
Όσοι εσχάτως θυμούνται να υπερασπίζονται υποκριτικά την ελευθερία στην ενημέρωση θα ανέμενε κανείς πως ίσως θα είχαν κάτι να πουν για το πολιτικό μπούλινγκ στο οποίο οι όμοιοί τους και οι ίδιοι επί χρόνια επιδίδονταν κατά δημοσιογράφων. Η αντίληψη ότι τα μέσα ενημέρωσης και οι εργαζόμενοι σε αυτά είναι επιχειρήσεις που η πολιτική εξουσία έχει το δικαίωμα να επιβάλλει την ατζέντα της, καλλιεργήθηκε συστηματικά επί όλων των καθεστώτων στο παρελθόν όσο κι αν κάποιοι θέλουν να πείσουν ότι ανέκυψε εσχάτως. Δεν είναι οι τηλεοπτικές άδειες η απειλή για την ενημέρωση. Αλλά εκείνοι που κάνουν σήμερα ότι ξεχνούν πώς όταν ήταν στην εξουσία θεωρούσαν την ενημέρωση κτήμα τους και τους δημοσιογράφους υπηρετικό προσωπικό τους που απέλυαν με ένα τηλεφώνημα.
