Η τουρκική απειλή και ο γρίφος του επόμενου μαχητικού της ΠΑ

Γράφει ο  Γρηγόριος Δημ. Νούσιας

Αντιπτέραρχος ε.α.

5ο Συνέδριο Αεροπορικής Ισχύος .Υψηλού επιπέδου, πράγματι. Εξαιρετικοί ομιλητές, με προεξάρχοντα τον πολύπειρο και γλαφυρό, πρώην SACEUR, James Stavridis. Του αρέσει, λέει, να επισκέπτεται συχνά την Ελλάδα γιατί προφέρουμε σωστά το όνομά του! Και ο Αρχηγός της Ισπανικής Αεροπορίας εξαιρετικός, αλλά η εισήγησή του, όπως και πολλών άλλων,  προβαλλόταν στη νοερή ερώτηση (περισπαστικό αίτιο), ποιά η απειλή για την Ισπανία, και έτσι χανόταν η συνοχή τού λόγου του.  Ακούσαμε για τις περιφερειακές απειλές. Είναι γνωστές σε όλους μας. Ακούσαμε, επίσης, και για τα The Tools of Elimination of International Challenges. Διαβάστε τα : To listen to each other,  Participating in fora, Values of Democracy, NATO as pillar of Security, Coalition against ISIS, Conversation with Russians. Επίσης, δόθηκε έμφαση στα ηλεκτρονικά και στο Cyber deffence (actions by a nation-state to penetrate a nation’s computers or works for the purpose of causing damage or disruption!). Ενημερωθήκαμε για τις stealth δυνατότητες των αεροσκαφών, ο δε αντιπρόσωπος της Lockheed Martin, κ. Πλέσσας – πάντα και παντού υπάρχει ένας αντιπρόσωπος – αναφέρθηκε στα Next Generation Fighters, με έμφαση βεβαίως στα F-35, για τα οποία πολύς λόγος γίνεται τελευταία. Να μην παραλείψω να πώ, ότι, κατά το  Συνέδριο, στο βάθος των πεφωτισμένων παρουσιάσεων προβαλλόταν η μαγική λέξη/έννοια Deterrence και ότι Europe is moving forward! Και βεβαίως η διημερίδα έκλεισε με αναφορές στο Ethos, Pathos and Logos, που συνιστούν το Αριστοτελικό Τρίγωνο της Ρητορικής.

Ερωτώ. Στα παραπάνω, βλέπουμε κάπου την ελληνική νέα γεωπολιτική πραγματικότητα; Οι όποιες όψιμες διεκδικήσεις, προκλήσεις και άλλες τουρκικές απειλές είναι εντάξιμες σε κάποια Ευρωπαϊκή ή διεθνή διάθεση Αποτροπής; Μάλλον, όχι. Επομένως; Εμείς μόνοι είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας και την αποφυγή παραλείψεων, διότι μόνοι μας θα αντιμετωπίσουμε την αμφισβήτηση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Το ότι η Ελλάδα είναι το νοτιοανατολικό σύνορο της Ευρώπης, δεν το προφέρει ρητώς κανείς από τους έξω. Το δε ευρέως προφερόμενο, ‘‘έλα μωρέ, τι θα μας κάνουν οι Τούρκοι’’, είναι πάντα στην εξίσωση των τουρκικών αντικειμενικών σκοπών, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει, σε βάθος χρόνου.

Τα παραπάνω αναφέρονται, αντί προλόγου, στην ηχητική  ανάρτηση του καλού Συναδέλφου, Γιάννη Πατσαντάρα, επίτιμου Αρχηγού ΑΤΑ, ο οποίος σε τηλεοπτική παρέμβαση επισημαίνει, και πολύ καλά κάνει – εύγε, ότι ‘‘Αυτό που γίνεται σήμερα έπρεπε να έχει γίνει χθες. Πρέπει να εκσυγχρονιστούμε και να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Να αποκατασταθεί η ισορροπία δυνάμεων με την Τουρκία. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος’’.

Διερωτώμαι, οι πρόσφατες εξαγγελίες του ΥΕΘΑ συνιστούν τον ‘‘τρόπο’’ αντιμετωπίσεως των τουρκικών προκλήσεων; Μέσα σε αυτή την οικονομική κρίση και ‘‘θεσμική’’ επιτήρηση που βιώνει η Χώρα, ποιος θα χρηματοδοτήσει το όποιο εξοπλιστικό πρόγραμμα; Και για ποιό F-35 μιλάμε, όταν, μετά τις εξαγγελίες του Τραμπ, το όλον πρόγραμμα της παραγωγής του πανάκριβου αυτού αεροσκάφους τίθεται σε επαναξιολόγηση;  Και, αν συνεχιστεί το πρόγραμμα, οι συμμετέχουσες σ’ αυτό εννέα Χώρες, μεταξύ αυτών και η Τουρκία, πότε θα πάρουν το μερίδιό τους; Θα επιτρέψει η τελευταία να την υπερκεράσει η Ελλάδα, που δεν είναι κάν ‘‘παρατηρητής’’ στο πρόγραμμα; Βέβαια, ο κύριος Καμμένος άλλαξε το αφήγημα. ‘‘Δεν αγοράζω, εγώ, αεροπλάνα, λέει τώρα. Αρμόδιο είναι το ΚΥΣΕΑ’’! Κατά τα άλλα, ο επικοινωνιακός αποπροσανατολισμός καλά κρατεί.

Πάντως, άλλα μαχητικά αεροσκάφη 5ης γενιάς δεν υπάρχουν προς διάθεση, για διαφόρους λόγους, πολιτικούς, γεωστρατηγικούς, ιδεολογικούς και βεβαίως οικονομικούς. Το F-22, για παράδειγμα, με νόμο του Αμερικάνικου Κογκρέσου απαγορεύεται η εξαγωγή του λόγω της προηγμένης τεχνολογίας που διαθέτει. Ένας δε αλληθωρισμός κατά Sukhoi (Su-35, T-50) μεριά, θα έμοιαζε με  άλμα σε ‘‘άλλον γαλαξία’’. Πού, λοιπόν, θα βρεθεί και πώς θα αποκτηθεί, στον παρόντα χρόνο, η ιπτάμενη πλατφόρμα μακράς ακτίνας δράσεως, που λείπει από την Πολεμική Αεροπορία, μετά την απόσυρση των Corsair, ώστε να αποκατασταθεί η Ισορροπία Δυνάμεων;

Τι συγκεκριμένα προτείνουν οι παλαίμαχοι αεροπόροι; Από την άνεση του καναπέ, ίσως, όχι πολλά πράγματα. Η εξίσωση έχει πολλές παραμέτρους, και οι ‘‘απέξω’’ δεν τις γνωρίζομε. Γνωρίζομε μόνον ότι, όσον αφορά στην εθνική άμυνα και στην αξιοπρέπεια της Χώρας, ισχύουν δύο ακατάλυτα απλά αξιώματα: <<Θα πρέπει κανείς να είναι ισχυρότερος του αντιπάλου του νωρίς και όχι αργότερα>>. Και, ότι <<Δεν μπορείς να ελπίζεις να αντιμετωπίσεις τον τρόμο μόνον με την άμυνα, αλλά επίσης και με μέτρα αντίστοιχου τρόμου>>. Και ο ‘‘απέναντι τρόμος’’ είναι, από ετών, δεδομένος.
Και κάτι άλλο. Ένας μελλοντικός, αν και όποτε, κυρίως αεροπορικός, πόλεμος δεν θα γίνει με τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις  που αποκομίζει ο ελληνικός λαός από τα τηλεοπτικά παράθυρα, και που οδηγούν σε επιπόλαιους βαυκαλισμούς.  Άλλη βαρύτητα έχει η παράβαση της μη κατάθεσης σχεδίου πτήσεως, από πλευράς τουρκικής αεροπορίας, για εκπαιδευτικές πτήσεις στο Αιγαίο, με κάποιες, ενίοτε, παραβιάσεις του εθνικού μας εναέριου χώρου, και άλλο θα είναι το σκηνικό της απόπειρας καταλήψεως εθνικού μας εδάφους, έστω και βραχονησίδας.

Μέχρι τότε, και πάντοτε, οι κύριες συνιστώσες αποτροπής ή αντιμετωπίσεως της οποιασδήποτε προκλήσεως θα είναι η αδάμαστη ελληνική ψυχή και το φρόνημα των ελλήνων εν όπλοις. Είναι δε υψηλή εθνική επιταγή, να μην δώσουμε, εμείς, την αφορμή που θα οδηγήσει στην έξαψη του τουρκικού εθνικισμού, και θα προκληθούν βυσσοδομούμενα έκτροπα. Τα θερμά επεισόδια του 1955, 1964, 1967 και 1974, με απώλειες, δυστυχώς πάντα, για τον ελληνισμό, πρέπει νηφάλια να αναλύονται, με έμφαση στα αίτια και τις αφορμές. Ναι, συμφωνούμε, ότι οι δύο λαοί επιθυμούν,  και ευχόμαστε, να ζήσουν ειρηνικά. Χωρίς παρεμβάσεις τρίτων. Αλλά . . . Άν επιθυμείς διαρκή ειρήνη, μη χτυπάς τα τύμπανα, ούτε στα πανηγύρια!