Η Γενοκτονία των Ποντίων και η διαφορά απο την Εθνοκάθαρση
Παρόλο που η γενοκτονία των Αρμενίων απο τους Νεότουρκους είναι παγκοσμίως γνωστή και αποδεκτή, η γενεκτονία των Ποντίων δεν αποτελεί εξίσου γνωστό και αποδεκτό ιστορικό γεγονός απο όλους. Κάποιοι μάλιστα, απο μεμονωμένους ανθρώπους μέχρι και κράτη ολόκληρα, έχουν υποστηρίξει ότι η γενοκτονία των Ποντίων αποτελεί εθνοκάθαρση, χωρίς να γνωρίζουν μάλλον τη βασική διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στους όρους αυτούς.Μεταξύ αυτών και ο σημερινός υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης.
Οι παρακάτω ορισμοί προέρχονται και αναγνωρίζονται απο τον ΟΗΕ:
Γενοκτονία: Σύμφωνα με την Διακήρυξη του ΟΗΕ από την 9η Δεκεμβρίου του 1948, γενοκτονία θεωρείται “μια από τις ακόλουθες πράξεις που λαμβάνει χώρα με στόχο την ηθελημένη καταστροφή ή τον αφανισμό ενός μέρους ή μιας ολόκληρης εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας ανθρώπων: την δολοφονία μελών της ομάδας αυτής. Την πρόκληση σοβαρών σωματικών ή ψυχολογικών τραυμάτων σε μέλη της ομάδας. Την ηθελημένη επέμβαση στις συνθήκες ζωής των ομάδων αυτών, με στόχο τον φυσικό αφανισμό τους. Την επιβολή μέτρων με στόχο τον εμποδισμό των γεννήσεων εντός της ομάδας αυτής. Και τέλος την βίαιη μετατόπιση παιδιών από την ομάδα αυτή σε μια άλλη ομάδα ανθρώπων”.
Εθνοκάθαρση: Ο επίσημος ορισμός που δίνουν τα Ηνωμένα Έθνη για την εθνοκάθαρση είναι “το να καταστήσει κάποιος μια περιοχή εθνικά ομογενοποιημένη, χρησιμοποιώντας μέσα όπως τη βία και τον φόβο, προκειμένου να διώξει από την περιοχή εκείνους τους πληθυσμούς που ανήκουν σε μια άλλη εθνική ή φυλετική ομάδα”.Οι εκκαθαρίσεις κατά τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία, ερμηνεύονται από αρκετούς ως εθνοκάθαρση, έναν όρο που αναφέρεται κυρίως σε πράξεις όπως απελάσεις ή μετακινήσεις πληθυσμών.Κατά τη νομική έννοια του όρου, η «γενοκτονία», συνιστά συγκεκριμένο έγκλημα του διεθνούς ποινικού δικαίου, ενώ η «εθνοκάθαρση» δεν έχει λάβει ακόμη μια ρητή νομική αναγνώριση.
Με βάση τα ιστορικά γεγονότα και τις τρεις φάσεις που πραγματοποιήθηκαν για τον τελικό αφανισμό των Ποντίων είναι σαφές ότι μιλάμε για γενοκτονία και όχι εθνοκάθαρση. Αν και οι Τούρκοι ποτέ δεν το αναγνώρισαν επισήμως,εντάσσοντας τις απώλειες του ελληνικού πληθυσμού στις “συνήθεις” φρικαλεότητες του πολέμου, από εχθροπραξίες και αρρώστιες μέχρι στερήσεις, κακουχίες και λιμούς, παρά το γεγονός ότι ελληνικά στρατεύματα δεν εμφανίστηκαν ποτέ στην περιοχή του Πόντου, οι πρακτικές που ακολούθησαν και καταγράφηκαν απο αυτόπτες μάρτυρες άλλα υποδηλώνουν.
Στρατόπεδα θανάτου στην έρημο, τάγματα εργασίας και βασανισμούς μέχρι εκτεταμένους ξεριζωμούς, λεηλασίες, πυρπολήσεις και επιβολή συνθηκών που η ζωή δεν είναι πλέον δυνατή είναι μόνο μερικά απο τα βασανηστήρια του προμελετημένου σχεδίου εξόντωσης, τα οποία υπέστησε ο ποντιακός λαός και αποδεικνύουν την εγκληματική πράξη της γενοκτονίας των Νεότουρκων.
