Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΛΑΚΑ
Μια πολυμερής συμφωνία σαν αυτή που υπέγραψαν η ΕΕ με την Τουρκία για την διαχείριση του προσφυγικού/ μεταναστευτικού ζητήματος αντικατοπτρίζει πάνω απ΄ όλα το συσχετισμό των δυνάμεων. Στη βάση αυτού του συσχετισμού επιμερίζονται και τα βάρη που προϋποθέτουν την υλοποίηση της Συμφωνίας: ο λιγότερο ισχυρός υποχρεώνεται να πάρει το μεγαλύτερο βάρος.
Στην προκειμένη περίπτωση είναι ολοφάνερο ποιος είναι ο… ανίσχυρος της υπόθεσης, καθώς οι Ευρωπαίοι Εταίροι διαπραγματευόμενοι με την Τουρκία είχαν τη δυνατότητα να τοποθετήσουν το βάρος που τους αναλογεί στο ελληνικό υποζύγιο. Η ελληνική αποικία χρέους με μηδαμινή διαπραγματευτική δύναμη, εξαρτημένη από πανάκριβες χρηματοδοτικές δόσεις για να αντιμετωπίσει τις στοιχειώδεις ανάγκες λειτουργίας της είναι για πάσα χρήση. Και οι Ευρωπαίοι την χρησιμοποιούν ως μια σύγχρονη νήσο Έλλις, ένα απομονωμένο χώρο καταγραφής, ταυτοποίησης, αποθήκευσης και διαλογής ανθρώπων- προσφύγων και μεταναστών.
Στην εν λόγω Συμφωνία αποκρυσταλλώνεται σαφέστατα η ελληνική αδυναμία καθώς:
Εκτός από τις προφανείς δυσμενείς για την Ελλάδα συνέπειες αυτή η συμφωνία κρύβει και άλλες λιγότερο φανερές και ίσως περισσότερο επικίνδυνες. Μπορούμε να τις διακρίνουμε αν συνειδητοποιήσουμε πως με αυτήν τη Συμφωνία οι Εταίροι και δανειστές αφήνουν (αν δεν μεθοδεύουν) να μετατραπεί το προσφυγικό/ μεταναστευτικό πρόβλημα σε διμερές ελληνοτουρκικό, τουλάχιστον ως προς την τρέχουσα καθημερινή του διαχείριση. Και είναι προφανές ότι η Τουρκία που κρατά στα χέρια της τον έλεγχο της ροής προσφύγων και μεταναστών, αποκτά έναν ακόμη μοχλό πίεσης έναντι της ελληνικής αποικίας χρέους…
Militaire.gr