“Είμαι ο τελευταίος Πρόεδρος, οι άλλοι θα ΄ναι λογιστές”! Η δικαίωση του Μιτεράν;

Από τον Σαρκοζί στον Ολάντ

Όπου και να πήγα, οι ταξιτζήδες απεδείχθησαν η καλύτερη πηγή μου. Στο Παρίσι το 2007, ένας από αυτούς μου πε.

«Μα είναι σοβαρό; Ψηφίσαμε Όχι στο δημοψήφισμα (για την ευρωπαϊκή συνταγματική συνθήκη). Τώρα, κατέβηκαν έξη υποψήφιοι του Όχι στις προεδρικές, να’ ναι σίγουροι ότι θα βγει το Ναι».

Ο Σαρκοζί θριάμβευσε. Η συνθήκη επικυρώθηκε ως Συνθήκη της Λισσαβώνας από την Εθνοσυνέλευση χωρίς νέο δημοψήφισμα.

Πριν από την εκλογή του, κατέθετε στεφάνια στον τάφο του ντε Γκωλ, ίσως φοβούμενος μην ξυπνήσει και τον κυνηγήσει. Μετά, ξανάβαλε τη Γαλλία στο ΝΑΤΟ. Έκανε ότι μπορούσε να καταστρέψει τα τελευταία υπολείμματα του σοσιαλδημοκρατικού ιστορικού συμβιβασμού της κομμουνιστικής και της γκωλικής αντίστασης. Αντέστρεψε όλη τη μεσανατολική πολιτική της Γαλλία, πρωταγωνιστώντας στην καταστροφή της Λιβύης, για λογαριασμό αυτών που χρησιμοποίησαν τους νεοσυντηρητικούς, για να καταστρέψουν το Ιράκ.

Ο Ολλάντ κέρδισε τις επόμενες εκλογές, διακηρύσσοντας ότι ο πραγματικός αντίπαλος είναι το Χρήμα (ούτε ο Ροβεσπιέρος δεν είχε πει τέτοια πράγματα). Εκλεγείς, διόρισε Υπουργό τον τραπεζίτη των Ρότσιλντ, Μακρόν. Η οικονομική του πολιτική ισοδυναμούσε με αυτοκτονία του Σοσιαλιστικού Κόμματος.

Ο Μακρόν έστειλε τον Ολλάντ στην αποστρατεία και είναι τώρα ο υποψήφιος Πρόεδρος που, σύμφωνα με τις τωρινές ενδείξεις, πλην απροόπτου, θα μονομαχήσει με την Λεπέν.

Σοσιαλιστές και Γκωλικοί, μαζί και η απουσία άλλης, αξιόπιστης εναλλακτικής, άνοιξαν διάπλατα τον δρόμο στη Λεπέν, που έγινε ο κύριος εκφραστής μιας κοινωνικής δυσφορίας που χρωμάτισε με τα γαλλικά χρώματα, για να την κατευθύνει σε μια άμορφη αντίθεση στην ΕΕ, χωρίς σοβαρή πρόταση για το μέλλον της Ευρώπης, αλλά με μια ελάχιστα συγκαλυμμένη, αλλά έντονα πολεμοχαρή στην ουσία της διάθεση για τη Μέση Ανατολή.

Η Ρώμη έγινε Αυτοκρατορία προς τα έξω καταργώντας τη Δημοκρατία στο εσωτερικό της. Στην πορεία αυτή, όλη η Οικουμένη συγκλονίστηκε από τους Εμφυλίους της, όπως τώρα βαθύς και έντονος είναι ο διχασμός στο παγκόσμιο κατεστημένο.

Όλα αυτά όμως δεν έφταναν πιθανώς για να προσφέρουν στη Μαρίν Λεπέν την πιθανότητα που έχει σήμερα να γίνει Πρόεδρος.

Τα όπλα της Μαρίν

Η Μαρίν έκανε μια σπουδαία μεταγραφή, τον Φιλλιπό. Άλλοτε πρωτοπαλίκαρο του Ζαν Πιερ Σεβενεμάν, αρχηγού της αριστερής πτέρυγας των Σοσιαλιστών και των σουβερενίστ, από τη λέξη κυριαρχία, έγινε ο στρατηγός της, ότι είναι ο Στηβ Μπάννον για τον Ντόναλντ Τραμπ. Η Λεπέν λέγεται ότι δεν παίρνει σχεδόν καμιά απόφαση χωρίς να τον ρωτήσει.

Ο Φιλλιπό έβαλε στην υπηρεσία της γαλλικής άκρας δεξιάς τα όπλα, τη ρητορική δεινότητα της γαλλικής αριστεράς, μιμούμενος την καρτεσιανή μεθοδολογία της. Δεν είναι ασφαλώς Ζωρές, αλλά ούτε και χρειάζεται, όταν παίζει χωρίς αντίπαλο στα παράθυρα. Οι εντυπώσεις είναι συντριπτικά υπέρ αυτού, καθώς αντιπαρατίθεται στην τηλεόραση με τους νεότερους μεταλλαγμένους των μεταλλαγμένων της μεταπολιτικής, που αραδιάζουν, τη μια μετά την άλλη, λέξεις χωρίς νόημα και δεν μοιάζουν ικανοί να αντιτάξουν περισσότερη αντίσταση από ένα κομμάτι βούτυρο στο μαχαίρι.

Έκανε και κάτι άλλο, πολύ σπουδαίο ο Φιλιππό. Ομοφυλόφιλος, συμφιλίωσε πανηγυρικά τους εχθρούς της ηθικής αποχαλίνωσης με την πανίσχυρη LGBT κοινότητα. Η πολιτική στρατηγική της Λεπέν είναι αριστούργημα. Κατάφερε να τον έχει κύριο σύμβουλο, την ίδια ώρα που, μέχρι πρώην κομμουνιστές πατεράδες ή παππούδες προέτρεπαν τα παιδιά ή τα εγγόνια τους να πάνε στο Εθνικό Μέτωπο να αγωνιστούν, αποφεύγοντας τους πεντέ, τους ομοφυλόφιλους της αριστεράς!

Η Λεπέν κατάφερε, εκπρόσωπος επίσης του ιστορικά μόνου αντισημιτικού ρεύματος της Γαλλίας, να γίνει καλή φίλη των Εβραίων και του Ισραήλ, όπως και η μεγάλη πλειοψηφία των ακροδεξιών κινημάτων στην Ευρώπη. Κάτι καταπληκτικό ασφαλώς, που χρήζει οπωσδήποτε σοβαρότατου προβληματισμού, πρώτα απ’ όλα από τους ίδιους τους Εβραίους.

Περιττό να πούμε, όλα αυτά θα ήταν αδύνατα, αν δεν είχε προ πολλού καταργηθεί η κριτική σκέψη, η ουσιαστική ελευθερία του λόγου, δηλαδή η δυνατότητα της κριτικής σκέψης να ακούγεται από την κοινωνία στην ευρωπαϊκή χώρα που κατεξοχήν την άσκησε και που ήταν περήφανη για αυτό. Στη Γαλλία, ο ίδιος ο Πρόεδρος Ντε Γκωλ, ενώ μαινόταν ο πόλεμος στην Αλγερία και οι σύμβουλοί του τον προέτρεπαν να συλλάβει τον κομμουνιστή φιλόσοφο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, που υποστήριζε τους Αλγερίνους επαναστάτες (που βασάνιζε την ίδια εποχή ο πατήρ Λεπέν), τους απήντησε:

Δεν συλλαμβάνεις τον Βολταίρο!.

Τώρα βέβαια κανείς δεν λογοκρίνει, κανείς δεν φυλακίζει. Είναι σίγουροι ότι μπορούν να πνίξουν, μέσα στον ορυμαγδό εικονικών ειδήσεων και αναλύσεων, κάθε τι άξιο να ακουστεί.

Για να κάνει κάποτε αντισοβιετική προπαγάνδα, η Μοντ δημοσίευε τα κείμενα ενός Σολζενίτσιν. Τώρα, απομίμηση του εαυτού της, δημοσιεύει πρωτοσέλιδα άρθρα του ολιγάρχη Χοντορκόφσκι για να δυσφημήσει τον Πούτιν!

Οι μεταλλάξεις της Μαρίν προκαλούν αντιδράσεις στο εσωτερικό του Εθνικού Μετώπου, που έχει τους δικούς του πούρους ιδεολόγους. Πήγαν επανειλημμένως και τη βρήκανε να της διαμαρτυρηθούν. Τους ακούει, επιχειρεί να τους καθησυχάσει, τα κάνουμε αυτά για να πάρουμε την εξουσία, μετά θα δούμε πως θα εφαρμόσουμε τις ιδέες μας. Δεν φαίνεται να τους καθησυχάζει, αλλά η προοπτική της εξουσίας και ο άμορφος χαρακτήρας του Εθνικού Μετώπου, όπως και σχεδόν όλων πια των σύγχρονων κομμάτων, που έχουν πολύ μικρή σχέση με αυτό που ήτανε στο παρελθόν, κατασίγασε πρακτικά κάθε αντιπολίτευση.

Η Γαλλία είναι η κατ’ εξοχήν χώρα της Επανάστασης. Καταφέρνοντας να ξεπλύνει την εικόνα της, όσο ήταν δυνατό, από τα στίγματα του παρελθόντος, σηκώνοντας τη σημαία του αγώνα κατά της παγκοσμιοποίησης, του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Κυρία Λεπέν κατάφερε να εκφράσει τη λαϊκή αγανάκτηση, που δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να εκφράσει η Αριστερά.

Συνέθεσε έτσι τις δύο θεμελιώδεις ταυτότητες της Γαλλίας, το Έθνος και την Επανάσταση. Και προσέγγισε, με το αναμφισβήτητο ταλέντο της και δια του κ. Φιλιππό, το βαθύ, λαϊκό υποβόσκον ρεύμα σοσιαλιστικής κουλτούρας της Γαλλίας, που έρχεται από πολύ παλιά και επιβιώνει στα λαϊκά της στρώματα. Ετοιμάζεται τώρα, από θέση αναμφισβήτητης υπεροχής, για την τελική έφοδο στις Βερσαλλίες.

Αλλά κι αυτά ακόμα ίσως να μην έφταναν.

Το δώρο του τραπεζίτη

Το μεγαλύτερο όπλο της είναι ο αντίπαλός της ο Μακρόν. Ο τραπεζίτης των Ρότσιλντ έκανε το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσε στην Λεπέν, διεκδικώντας την προεδρία.

Γιατί η Μαρίν Λεπέν μπορεί να κερδίσει μόνο μονομαχώντας με ένα μισητό σύμβολο της τράπεζας των τραπεζών, της ΕΕ και της παγκοσμιοποίησης.

Ισχύει και το αντίστροφο. Μόνο έχοντας ως αντίπαλο την ακροδεξιά Λεπέν μπορεί να κερδίσει ο Μακρόν.

Στα καζίνα του Βισύ και του Τραμπ, στην «οικονομία-καζίνο» και στην «πολιτική-καζίνο», ισχύει μία αρχή. Όποιος παίκτης κι αν κερδίσει την παρτίδα, ο ιδιοκτήτης του Καζίνο κερδίζει πάντα.

Αν κερδίσει η Λεπέν, το Κεφάλαιο θα επιδιώξει μέσω αυτής να αντικαταστήσει με άλλο ή τουλάχιστον να τροποποιήσει το κυρίαρχο σήμερα «παγκοσμιοποιητικό» μοντέλο κυριαρχίας. Αν δεν γίνει αυτό, η άκρα δεξιά θα ξανασταθεροποιήσει, εξ αντιδιαστολής, την κυριαρχία της παγκοσμιοποίησης.

Η τράπουλα είναι όμως σημαδεμένη. Έχουνε κλείσει το μάτι στον γκρουπιέρη. Η Λεπέν μπορεί να απευθυνθεί ευκολότερα στη λαϊκή Γαλλία, ενώ ο κ. Μακρόν ξεκινάει από την πολύ πιο περιορισμένη, πολιτικο-ιδεολογικά και κοινωνικά συμπιεσμένη βάση των «bo-bo», των αστών μποέμ (Bourgeois-Boheme), μικρομεσαίων αστικών στρωμάτων.

Τίποτα δεν πρέπει να μένει στην τύχη. Μια μέρα, ο Φιγιόν επέκρινε τους τραπεζίτες που μαζεύονται στην Ελβετία και παίρνουν αποφάσεις που, όπως είπε, βλάπτουν τις γαλλικές και τις γερμανικές τράπεζες. Την επόμενη πήγε στη Γερμανία και υποστήριξε ότι πρέπει να αρθούν οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας και να φτιάξουν περίπου άξονα Γαλλία, Γερμανία και Ρωσία!

Αμέσως μετά, το Κανάρ Ανσαινέ απεκάλυπτε τις ατασθαλίες της γυναίκας του. Δεν ήταν κανένα μεγάλο, φοβερό και τρομερό σκάνδαλο. Έγινε όμως τέτοιο, εξ αιτίας της υπερπροβολής του από μέσα ενημέρωσης, ιδιοκτησίας της φιλο-Μακρόν ολιγαρχίας.

Πλην εκπλήξεως, η υπόθεση αυτή θα οδηγήσει στον αποκλεισμό του Φιγιόν από τον πρώτο γύρο, δηλαδή θα οδηγήσει τον Μακρόν στη μονομαχία του δεύτερου, ευνοώντας τελικά την εκλογή της Λεπέν. Στο δεύτερο γύρο, μια μειοψηφία των ψηφοφόρων του Φιγιόν θα ψηφίσει τον Μακρόν, να μη βγει η Λεπέν. Η πλειοψηφία, θα ψηφίσει με ακόμα μεγαλύτερη λύσσα τη Μαρίν, να εκδικηθεί τους ?παγκοσμιοποιητές? και την ολιγαρχία που εκτόπισε τον Φιγιόν, αγνοώντας ότι παίζει πιθανώς το παιχνίδι ενός από τα κόμματά της!

Είναι άλλωστε εδώ και ένα χρόνο που τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης της Γαλλίας, βοήθησαν όσο δεν παίρνει άλλο την Μαρίν Λεπέν χωρίς να το λένε. Τι έκαναν; Δεν είπαν ότι η Λεπέν είναι καλή, αυτό θα ήταν αφελές. Αλλά συζητάνε τις προεδρικές εκλογές θέτοντας στο κέντρο της συζήτησης το ποιος είναι καλύτερος αντίπαλός της στον δεύτερο γύρο. Πολύ προτού η Μαρίν καταφέρει να περάσει στον δεύτερο γύρο, έχουν προεξοφλήσει τη νίκη της στον πρώτο, ανοίγοντας τον δρόμο για τη νίκη της στο δεύτερο!

Δεν μπορούμε φυσικά να αποκλείσουμε τη δράση της Θεάς Τύχης, δεν έχουμε τις τυπικές αποδείξεις ότι αυτά είναι Σχέδιο. Αν όμως έτσι δρα αυτή η Θεά, τότε, παρά το όνομά της, τη διακρίνει τεράστια συστηματικότητα στις μεθόδους και τους σκοπούς της. Αν είναι έτσι, έχει πολύ περισσότερη λογική από τους τραπεζίτες.

Χάντιγκτον κατά Φουκουγιάμα

Ίσως η Λεπέν είναι μια νεότερη εκδοχή της Ζαν ντ’ Αρκ. Αν δεν είναι, η αξία των διατριβών της κατά της παγκοσμιοποίησης είναι όση ακριβώς και του απερχόμενου Προέδρου, Ολλάντ-Ροβεσπιέρου. Η μάσκα που πρέπει να φορέσει το Χρήμα, αν όχι στην ολότητά του, το πιο ριζοσπαστικό από τα κόμματά του, αυτό που, βλέποντας ότι η παγκοσμιοποίηση τρώει τα ψωμιά της, έφτιαξε και το φάρμακο για την αρρώστια που το ίδιο προκάλεσε. Όπως ένας βιομήχανος παράγει καινούρια προϊόντα όταν μειώνονται οι αγοραστές των παλιών.

Η Γαλλία είναι το «πολιτικό εργαστήρι» όλης της Ευρώπης, κατά την έκφραση του Καρόλου Μαρξ. Το τι γίνεται εκεί έχει θεμελιώδη σημασία για να καταλάβουμε που και πως πάει ολόκληρη η ήπειρος.

Είναι τώρα αρκετά πιθανό ότι οι Γάλλοι, νομίζοντας ότι επιλέγουν μεταξύ Έθνους και Παγκοσμιοποίησης, επιλέγουν μεταξύ δύο μορφών κυριαρχίας του Χρήματος, πιθανότατα και δύο κομμάτων στις αληθινές Βερσαλλίες του κόσμου μας, όχι αυτές που πάνε οι τουρίστες και οι Πρωθυπουργοί.

Το ένα εμπνέεται από τις ιδέες του Φουκουγιάμα, το ξεθωριασμένο όνειρο της «ευτυχούς Παγκοσμιοποίησης», της υπερεθνικής «πολτοποίησης» των εθνών, στο μίξερ του νεοφιλελευθερισμού και του πολιτισμού του Ipad.

Το άλλο μοιάζει να εμπνέεται από τις ιδέες του Χάντιγκτον, της Σύγκρουσης των Πολιτισμών, της διακυβέρνησης του κόσμου, όχι δια της «συγχώνευσης», αλλά διά της οργάνωσης των συγκρούσεων των εθνών, της χρήσης του ενός εναντίον του άλλου, της ρωμαϊκής αρχής Divide et Impera, της βίαιης κατεδάφισης των Εθνών, του διαρκούς Πολέμου, του Χάους.

Η διαφορά ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο είναι και διαφορά εκτίμησης του συσχετισμού δυνάμεων και της κατάστασης.