Γιατί πολίτες της Δύσης δέχονται να τιναχθούν στον αέρα “μεθυσμένοι” από φανατισμό;

Γράφει ο ΠΟΛΥΔΕΥΚΗΣ

Η αποκάλυψη των μουσουλμανικών Σεκτών.

Πολλοί πιστεύουν πως ο πόλεμος στη Συρία φτάνει στο τέλος του, μετά και την μερική αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων αλλά και τη διαφαινόμενη κοινή γραμμή επίλυσης μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας. Ωστόσο, πόσο αληθινό μπορεί να είναι αυτό;

Η Δύση έχει πληρώσει, μέχρι σήμερα, σε επιχειρήσεις, περίπου 12 δις δολάρια σε Ιράκ και Συρία για την αντιμετώπιση των τζιχαντιστών, ενώ, όλο αυτό το διάστημα, έχει γίνει μάρτυρας φονικών βομβιστικών επιθέσεων στα εδάφη της από ΔΥΤΙΚΟΥΣ πολίτες δεύτερης ή και τρίτης γενιάς μεταναστών, με μουσουλμανικό θρήσκευμα. Επίσης χιλιάδες δυτικοί έχουν φύγει από την άνεση του δυτικού τρόπου ζωής για να πάνε σε Συρία και Ιράκ να πολεμήσουν για το Ισλαμικό Χαλιφάτο. Αν μη τι άλλο οι ενέργειες αυτές και το κόστος αντιμετώπισής τους από τη Δύση προκαλούν την απορία: Γιατί η Δύση δεν έχει αποτελειώσει το «Ισλαμικό Κράτος» με την στρατιωτική της υπεροχή και το αριθμητικό της πλεονέκτημα;

Το ερώτημα αυτό έχει δύο μέρη που θα έπρεπε να εξεταστούν. Το ένα είναι η καταλληλότητα των δυτικών στρατευμάτων για αντιμετώπιση ασύμμετρου και υβριδικού πολέμου. Ωστόσο στο παρόν θα ασχοληθούμε με το δεύτερο μέρος του ερωτήματος που είναι η θέληση της Δύσης για μία γενικευμένη σύρραξη με τους τζιχαντιστές. Και η απάντηση είναι πολύ απλή: Η Δύση δεν θέλει να δικαιολογήσει την παραφροσύνη των φονταμενταλιστών διδασκάλων που επιδειώκουν την επιβεβαίωση των «προφητειών» τους. Κάτι τέτοιο θα γιγάντωνε το κίνημα των τζιχαντιστών όπως ακριβώς ένας πυροσβέστης γιγαντώνει μία πυρκαγιά όταν χρησιμοποιήσει απλό νερό αντί για κατασβεστικό αφρό. Η Δύση επιχειρεί απλά να παράσχει τα μέσα που θα δώσουν το στρατηγικό πλεονέκτημα σε αυτούς που επιθυμεί να εκτελέσουν αυτή την επιχείρηση και η εξολόθρευση του ισλαμικού κράτους μπορεί να επέλθει μόνο από ισλαμικές δυνάμεις.

Κάπου εδώ δένουν οι διαφορετικές σέκτες, οι αντικαθεστωτικές δυνάμεις της Συρίας, αλλά και οι Σιίτες μαχητές του Ιράν που επιχειρούν εναντίον αρχέγονων θρησκευτικών εχθρών όπως το σουνιτικό ισλαμικό κράτος. Παρόλα ταύτα το πρωταρχικό ερώτημα παραμένει. Έστω και με τη χρήση ισλαμικών δυνάμεων η πλήρης απαλλαγή από τους τζιχαντιστές είναι εφικτή; Μόνο αν απαλλαχτούμε από τον έναν ιερό πυλώνα εκ των πέντε που διαθέτει το Ισλάμ, τη Τζιχάντ. Πόσο εύκολο είναι αυτό;

Οι μουσουλμάνοι κληρικοί της Δύσης είναι συνήθως πιο μετριοπαθείς δίνοντας την δική τους οπτική στα δογματικά κείμενα του Ισλάμ, η οποία προέρχεται και από την επιρροή τους από τον πολυπολιτισμικό τρόπο ζωής της καθημερινότητάς τους. Κυρίως δε είναι υπεύθυνοι απέναντι στο νόμο και στην ειρηνική συμβίωση του ποιμνίου τους με πιστούς άλλων δογμάτων. Στη Μέση Ανατολή όμως η πολυπολιτισμικότητα είναι άγνωστη έννοια και η ζωή πολύ σκληρότερη λόγω κλιματολογικών, οικονομικών και κοινωνικοπολιτικών παραγόντων, που με τη σειρά τους αποτελούν πολλαπλασιαστές ισχύος των θρησκευτικών και πολεμικών αντιπαραθέσεων που προέρχονται από τα βάθη των αιώνων.

Το άγχος των μοναρχών για πολιτική και φυσική επιβίωση καθώς και η ανάγκη συσπείρωσης και επιβολής του αυταρχισμού δημιούργησε ένα συνδυασμό πολιτικής και θρησκευτικής θεωρίας, κατά την οποία ο μονάρχης και οι υπήκοοί του απειλούνται από τους πάντες. Όχι δεν είναι σύνδρομο καταδίωξης (αν και μερικοί μονάρχες το είχαν) είναι τακτική πολιτικής επιβίωσης. Ωστόσο αυτή η θεωρία παγιώθηκε στην κουλτούρα των πληθυσμών της Μέσης Ανατολής, με αποτέλεσμα να πιστεύουν, πλέον, φανατικά, πως καταδιώκονται από αντίθετες σέκτες (εσωτερικός εχθρός) και από τους χριστιανούς της Ευρώπης (κατάλοιπα Σταυροφοριών), τους χριστιανούς της Ρωσίας (φόβος γειτνίασης με ισχυρότερο αντίπαλο), τους άπιστους υλιστές Αμερικάνους (εξωτερικός εχθρός). Η μεταφορά στη θρησκευτική θεωρία του Ισλάμ, των προσωπικών πολιτικών ανησυχιών, που κάθε μονάρχης της Μέσης Ανατολής είχε, χάλκευσε προφητείες και θεωρίες που αντικατόπτριζαν, με μακιαβελική μεθοδολογία, το μοναρχισμό στο Ισλάμ και το πρόσωπο του μονάρχη, στο πρόσωπο του Προφήτη.

Οι συγγενείς του μονάρχη, που απειλούσαν την εξουσία του, αντικατοπτρίζονταν στους Αποστάτες των άλλων Σεκτών, οι εξωτερικές απειλές του χαλιφάτου αντικατοπτρίζονταν στους άπιστους χριστιανούς και οι ισχυροί παγκοσμιοποιητές που επιχειρούν την εκμετάλλευση των πόρων και του πλούτου του χαλιφάτου αντικατοπτρίζονταν στις αμαρτίες και εξωτερικές επιρροές που προσπαθούν να παρασύρουν τον πιστό από το δρόμο του Προφήτη. Ο αγώνας της Πίστης έπρεπε να γίνει εναντίον όλων των ανωτέρω κινδύνων, άρα εναντίον όλων όσων αντικατοπτρίζονται σε αυτούς. Για τους μουσουλμάνους της Μέσης Ανατολής η τζιχάντ δεν είναι μία αφηρημένη έννοια αλλά έχει σαφή στοχοποίηση… όσοι δεν είναι μαζί μας είναι εχθροί.

Το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί τότε πολίτες της Δύσης συμμετέχουν στο φανατισμό της Ανατολής; Μα γιατί πολύ απλά η αθρόα εισροή μεταναστών από τη Μέση Ανατολή, από ιδρύσεως της Ε.Ε. και δη από χρόνια δοκιμαζόμενους τόπους όπως το Πακιστάν, το Αφγανιστάν και το Ιράκ, έφερε νέες κουλτούρες παραπλήσιες θρησκευτικά προς τους ευρωπαίους μουσουλμάνους. Η επαφή μουσουλμάνων από διαφορετικά μέρη της υφηλίου, λόγω και του εύρους του αποικιοκρατισμού της βορειοκεντρικής Ευρώπης, σε ένα γεωπολιτικό χώρο πλήρους ελευθερίας (που χαρακτηρίζεται έως και ασυδοσία) είναι σαν το μεγαλύτερο συνέδριο Ισλάμ στην ανθρώπινη ιστορία. Οι πιο δυσαρεστημένοι της μουσουλμανικής κοινότητας, λόγω της οικονομικής πραγματικότητας θα προστρέξουν στην εύκολη λύση της εκλογίκευσης της κατάστασής τους λόγω του εμφανέστερου χαρακτηριστικού τους: της θρησκευτικής διαφοροποίησης. Γίνονται πρώτα οι ίδιοι ρατσιστές προς τον εαυτό τους, κατά τον ίδιο τρόπο που πράττουν και άλλες περιθωριακές ομάδες. Η πορεία του αριστερού εξτρεμισμού και του θρησκευτικού εξτρεμισμού από αυτό το σημείο γίνεται κοινή. Η διαφορά μεταξύ των δύο είναι η υπόσχεση του Προφήτη, που ο Πατερούλης του Κομμουνισμού δε μπορούσε να δώσει…

Η αριστερή αγωνιστική ιδεολογία στρατολογούσε και προσέλκυε άτομα μέσω ιδεολογικής κατήχησης αλλά και με αφθονία σεξ, ναρκωτικών και βίας. Σε όλα αυτά ο αγωνιστής αποσκοπούσε στην αναγνώρισή του από τον Μέγα Διαφωτιστή για την πιστή τήρηση των λόγων του έναντι του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου. Ο ισλαμικός εξτρεμισμός προσελκύει άτομα μέσω ενός άλλου «ναρκωτικού» της ξύλινης (άκριτης) πίστης στη θρησκεία, που ο πιστός δεν καταλαβαίνει ίσως και την πλειοψηφία των όσων ακούει, διότι πολύ απλά βάσει δόγματος ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να κρίνει τα λόγια του κληρικού του, αλλιώς θα χαρακτηριστεί αποστάτης, ότι δηλαδή γινόταν και στο σταλινισμό! Η βία μέσω της τζιχάντ είναι δεδομένη και προσφέρεται σε διάφορα πεδία μάχης ή ακόμα και μέσω βομβιστικών αυτοκτονιών και το σεξ είναι η υπόσχεση των 72 παρθένων (αν μη τι άλλο πιο απλό και ασφαλές από ότι τα ομαδικά όργια ελεύθερου σεξ)!

Πολλοί πιστεύουν ότι είναι φυσιολογική η αυτοκτονία ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν αφού η Δύση ή υποστηριζόμενες από αυτή δυνάμεις (π.χ. Ισραήλ) τους αφαίρεσε γονείς, παιδιά και συζύγους. Αυτό όμως είναι η λογική της Αγ. Λαύρας, του Μεσολογγίου, του Σουλίου, του Κούγκι. Τότε όσοι πέθαιναν δεν είχαν τι να χάσουν και επιχειρούσαν την εκδίκησή τους προς όσους τους είχαν φέρει σε αυτή την κατάσταση. Σε ΚΑΝΕΝΑΝ όμως δεν χρειάστηκε να δοθεί υπόσχεση για παρθένες, μοντέλα, διακοπές στη Χαβάη με τον Προφήτη και ηθική δικαίωση για τις πράξεις τους. Δε χρειαζόταν κάποιος κληρικός για να μας πει ότι ο Τούρκος ήταν εχθρός. Επομένως γιατί δίνονται όλες αυτές οι υποσχέσεις-ανταλλάγματα προς τους τζιχαντιστές;

Όπως προαναφέραμε, η άσχημη οικονομική κατάσταση και η Κρίση δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες, για τη διευκόλυνση της επιλογής περιθοριοποίησης και της εκλογίκευσης της κοινωνικής αποτυχίας. Στον «πολιτισμένο» κόσμο της Δύσης, οι αυτοκτονίες για λόγους απογοήτευσης, είναι πολύ περισσότερες, από ότι στην Αφρική ή τη Μέση Ανατολή. Επομένως, εδώ σε αυτό το τιτάνιο συνέδριο παγκόσμιου μουσουλμανισμού, ο κάθε ισλαμιστής επιτήδειος θα μπορέσει να βρει τον απογοητευμένο δυτικό μουσουλμάνο, που θα προσελκύσει στο δικό του αρρωστημένο γκέτο βίας και θα τον πείσει, όχι να σώσει τη ζωή του, αλλά να αλλάξει το σκοπό της αυτοκτονίας του, σε κάτι ανώτερο, που ο επιτήδειος όμως αρνείται να δοκιμάσει.

Militaire.gr