Το Ασφαλιστικό και Μέριμνα υπέρ του Στρατιωτικού Προσωπικού

Γράφει ο Βασίλειος  Ζορμπάς

       Τις τελευταίες ημέρες και με αφορμή το προς ψήφιση ασφαλιστικό νομοσχέδιο και τις προβλέψεις του Νομοθέτη, έρχονται και πάλι στο φως της δημοσιότητος απόψεις περί συνταξιοδοτήσεως στα 40 έτη εργασίας ή και στο 60^ο έτος της ηλικίας του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων. 

       Θα ήθελα να εστιάσω με αδρές γραμμές, στο κλίμα που είχε διαμορφωθεί στους κόλπους των Ενόπλων Δυνάμεων τις προηγούμενες δεκαετίες και συγκεκριμένα :  

– Ποιες υπήρξαν οι θέσεις της Υπηρεσίας, εν ολίγοις, για τη μέριμνα υπέρ του στρατιωτικού προσωπικού (άμεσα ή έμμεσα) :  

• Ως συνταξιούχος θα απολάμβανε ικανοποιητική, ίσως εφάμιλλη του μισθού σύνταξη (σύνταξη λόγω γήρατος και ανεξαρτήτως ορίου ηλικίας όχι απλώς σύνταξη) και καλό εφάπαξ βοήθημα.    

• Θα ακολουθούσαν προσλήψεις προσωπικού και εξοπλιστικά προγράμματα τα οποία θα εξασφάλιζαν ένα ικανοποιητικό μέρισμα.

• Προβλεπόταν επίσης και διαδικασία διαγραφής δυσμενών στοιχείων, αναγομένων σε απώτερο χρόνο.

           – Τι όμως απέφευγε συστηματικά να καταστήσει γνωστό η Υπηρεσία, προκειμένου να προστατεύσει το προσωπικό ή τα στελέχη ηρνούντο να πιστέψουν/ ή να αποδεχθούν:  

• Το γεγονός ότι η χώρα, εδώ και δεκαετίες συντηρείται με δανεικά (ήδη από τη δεκαετία του ’90 ο κώδωνας κινδύνου κτυπούσε τόσο για το χρέος, που η μια κυβέρνηση αποχωρώντας κατέλειπε στην επομένη, όσο και για το ασφαλιστικό σύστημα).

• Το ασφαλιστικό, σε συνδυασμό με άλλα κοινωνικά προβλήματα (δημογραφικό, γήρανση πληθυσμού κλπ), είναι ένα ιδιαίτερα σοβαρό πρόβλημα για κάθε χώρα, ακόμη και αν τα ταμεία δεν είχαν απώλεια χρημάτων.

• Μέχρι πότε η Πολιτεία θα μπορούσε να καταβάλει καλές συντάξεις; Ενδέχεται, αναλόγως των καταστάσεων, να θεσμοθετηθεί και πλαφόν ίσως και στα όρια της αξιοπρεπούς διαβιώσεως (μετά τον εργασιακό βίο).

• Με τους ρυθμούς αποχωρήσεων που ακολουθούντο, ήταν βέβαιο ότι θα καταστεί αναγκαία η λήψη περιοριστικών μέτρων (Ν 3883/2010 άρθρο 33 Πρόωρη έξοδος από το στράτευμα και άλλα).

• Ο κλάδος των συνταξιούχων, αποτελεί μία από τις ιδιαίτερα ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού.

.

       Δεν επιθυμώ να επεκταθώ σε περισσότερες λεπτομέρειες επί του θέματος, διότι αυτό αποτελεί αντικείμενο των ειδικών και βέβαια ο καθένας έχει τις απόψεις του.   

       Παρά τα παραπάνω, οι ίδιες ή παρόμοιες πρακτικές, εξακολουθούν να εφαρμόζονται μέχρι και σήμερα (όπως ‘’αυξομειώσεις’’ του αριθμού των ανωτάτων αξιωματικών και άλλα που αναφέραμε παλαιότερα). Σε πρόσφατες συνεντεύξεις ακούσαμε για παράδειγμα ότι, εφέτος οι κρίσεις ήταν ‘’ήσυχες’’ (βλέπετε όταν είναι ’ήσυχες’’ είναι είδηση) ή εμείς δεν χρησιμοποιούμε λίστες κλπ. Σεβαστές καθόλα οι απόψεις της Ιεραρχίας. Όμως, προτού καταλήξουμε σε συμπεράσματα, δεν θα ήτο προτιμότερο να αναμείνουμε την κρίση της Δικαιοσύνης επί των αποφάσεων των οικείων Συμβουλίων; Και τούτο για να επιβεβαιωθεί αν όντως οι αποφάσεις των Συμβουλίων των Ενόπλων Δυνάμεων είναι επαρκώς αιτιολογημένες ή όχι. Όταν όμως, οι δικαστικές αποφάσεις τελικώς εκδοθούν, που θα αναβρεθεί η σημερινή Ιεραρχία; Γνωρίζετε πολλούς παλαιότερους να κοίταξαν προς τα πίσω για να μάθουν τι απεφάνθη η Δικαιοσύνη για τις κρίσεις των;

       Επιπλέον, αν οι κρίσεις είναι και θα παραμείνουν ήσυχες ή δίκαιες ή δεν χρησιμοποιούνται λίστες ή όπως αλλιώς θέλετε, τότε ποιό είναι το ‘’διοικητικό βάρος’’ (σχέδιο νόμου ΥΠΕΘΑ, άρθρο 18 παρ. 8 και αιτιολογική έκθεση, σελ 15) που θα επιφέρουν οι ενδικοφανείς προσφυγές των αξιωματικών οι οποίοι κρίνονται (δυσμενώς) ως ευδοκίμως τερματίσαντες την εις τον Στρατό σταδιοδρομία των; Μια διαδικασία που καθιερώθηκε και έγινε σεβαστή από την Ιεραρχία, σε περιόδους που η πρόσβαση στη Δικαιοσύνη ήταν σχεδόν ανέξοδη και η λήψη και έκδοση των αποφάσεων πολύ πιο ταχεία, εμείς τώρα που όλα αυτά έχουν ανατραπεί, γιατί θέλουμε να την καταργήσουμε; Έτσι απλά για να ελαφρύνουμε το διοικητικό βάρος; Λανθασμένες εκτιμήσεις δεν γίνονται ή δεν θα γίνουν ποτέ; Θα μου πείτε, ας τα λύσει η Δικαιοσύνη. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. 

       Μετά από όλα αυτά, πως πιστεύετε ότι η Ιεραρχία (τουλάχιστον η Στρατιωτική) προστάτευσε το προσωπικό από τις δύσκολες καταστάσεις; Πως το καθοδηγούσε να ξεφύγει από τον, κακώς εννοούμενο, συντεχνιακό τρόπο σκέψεως και να πορεύεται με βάση τη λογική, απέναντι στα μεγάλα και δύσκολα κοινωνικά και άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε και αντιμετωπίζουμε;  

Militaire.gr