Σχετικά άρθρα
Του Κωνσταντίνου Φράγκου
1.Μέσα στα τόσο ευτράπελα, δείγματα της σήψης του Κράτους, τα τελευταία χρόνια είναι και οι εκατοντάδες, χιλιάδες ίσως, των κομματικών αργομίσθων που εναλλάσσονται, ανάλογα με το Κόμμα της Εξουσίας. Είναι οι βδέλλες, ο κομματικός Στρατός του κρατικού ΠΥ.
2. Μικρή ιστορική αναδρομή
Το 1985 με τονΝόμο 1558/85, έργο του μακαρίτη Κουτσόγιωργα, αλλάζει η δημοσιοϋπαλληλική δομή του Κράτους. Το μέχρι τότε ημικομματικοποιημένο Κράτος, κομματικοποιείται απόλυτα. Καταργούνται οι Γενικοί Διευθυντές των Υπουργείων, που ήσαν η κορυφή μιας ιεραρχίας και απέδιδαν, στην πλειοψηφία, έργο. Με το άρθρο 30 επιτρέπεται στους Υφυπουργούς, Υφυπουργούς, ακόμη και σε Γενικούς Γραμματείς [Αυτό το φρούτο δεν υπάρχει σε καμία Χώρα της Ευρώπης. Είναι ελληνική εφεύρεση (ΝΔ 1974) προκειμένου να βολεύονται αποτυχόντες βουλευτές ή νομενκλατούριοι των κομμάτων] η σύσταση πολιτικών γραφείων στα Υπουργεία τα οποία στελεχώνονται από “συμβούλους” και μετακλητούς. Δηλαδή, στην πλειοψηφία, κομματικά παράσιτα, συνήθως ανεπάγγελτοι, που έπρεπε να σιτίζονται από τον εθνικό κορβανά αλλά να “οικονομάνε” παράλληλα από παρεμβάσεις σε συμβάσεις κλπ.
Ανάλογη εισβολή έγινε και στο ΥΕΘΑ που κορυφώθηκε τα τελευταία χρόνια. Η “για πρώτη φορά Κυβέρνηση της Αριστεράς” είχε υποσχεθεί ότι θα εξαλείψει αυτή τη λέπρα. Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Σήμερα στο ΥΕΘΑ υπηρετούν 36 μετακλητοί μεταξύ των οποίων και ο Πρόεδρος της Νεολαίας των ΑΝΕΛ. Ζήτω το Έθνος!
3. Είναι καινούργια η επιδημία;
Όχι, δεν είναι. Είναι παλαιότατη αλλά τελευταία έχει γίνει πλέον πανδημία. Σταματάω εδώ και παραδίδω την πένα στον σπουδαίο Έλληνα λογοτέχνη Παύλο Νιρβάνα. Ιδού ένα εξαιρετικό κείμενό του (1931) με τίτλο Ο ΑΡΓΟΜΙΣΘΟΣ.
Δὲν γνωρίζω ἀκριβῶς πότε εἰσήχθη ἡ λέξις εἰς τὸ Ἑλληνικὸν λεξικόν. Ὁπωσδήποτε εἶνε λογίας καταγωγῆς καὶ κοινοβουλευτικῆς προελεύσεως, ὑποθέτω δὲ, ὅτι πρωτοακούσθηκε εἰς τὴν Βουλὴν ἀπό ἀντιπολιτευόμενον ρήτορα, μεμφόμενον τὴν Κυβέρνησιν διὰ τὸ «πλῆθος τῶν ἀργομίσθων» της, οἱ ὁποῖοι, ἀσφαλῶς, καὶ μὲ τὴν νέαν Κυβέρνησιν θὰ ἐξακολούθησαν νὰ ἀπασχολοῦν τὴν νέαν Ἀντιπολίτευσιν. Ὁπωσδήποτε, ἡ λέξις ἀπετέλει, μέχρι τινὸς, ὕβριν διὰ τὸν φέροντα τὸ ἰδιότυπον αὐτό ἀξίωμα καὶ κατηγορίαν ἐναντίον ἐκείνων, ποὺ τὸ ἀπένεμαν. Κανένας δὲν θὰ ἔστεργε νὰ ἀναγνωρίση καὶ δημοσία τὸ ἀξίωμά του αὐτό. Ἐν τῶ μεταξὺ ὅμως, φαίνεται ὅτι τὰ πράγματα ἄλλαξαν. Ἡ ἀργομισθία δὲν ἀποτελεῖ πλέον κρυφὸ καμάρι, ἀλλὰ φανερὰν εὐτυχίαν καὶ ἐπιδίωξιν. Πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν, μοῦ ἔτυχε νὰ παρευρίσκωμαι στὸ γραφεῖον φίλου μου, κατέχοντος ἀνωτέραν δημοσίαν θέσιν καὶ ἰσχυρὰν πολιτικὴν ἐξουσίαν. Ἕνας θλιβερὸς ἀνθρωπᾶκος ἐμπῆκε στὸ γραφεῖον του.
- Δὲν θὰ μὲ οἰκονομήσετε, ἐπὶτέλους, κ’ ἐμένα; εἶπεν εἰς τὸν προστάτην του, ἀναφερόμενος, προφανῶς καὶ εἰς προηγουμένας σχετικὰς παρακλήσεις.
- Μὰ ποῦ νὰ σὲ οἰκονομήσω, καϋμένε; τοῦ εἷπεν ἐκεῖνος. Ὅλες ἡ θέσεις εἶνε πιασμένες. Τί νὰ σὲ διορίσω;
Καὶ ὁ ἀνθρωπᾶκος ἀπεσαφήνισε τὴν μετριόφρονα ἀπάντησίν του.
- Διορίστε με ἀργόμισθον, κύριε.
Ὀ «ἀργόμισθος», μὲ ἄλλα λόγια, εἰσῆλθεν ἐπισήμως εἰς τὴν ὑπαλληλικὴν ἱεραρχίαν. Εἶνε κανεὶς «ἀργόμισθος», ὅπως εἶνε τμηματάρχης ὑπουργείου, εἰσηγητὴς, γραμματεὺς ἢ γραφεύς. Καὶ δὲν ἀπέχει ἴσως πολὺ ἡ ἡμέρα, ποὺ θὰ διαβάζω μενεἰςτὴν «Ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως», ὅτι «διορίζονται ὡς ἀργόμισθοι παρὰ τῇ ὑπηρεσία Α ἢ Β, οἱ κάτωθι ἀναφερόμενοι..». Ὅ,τι γίνεται ἀνεπισήμως, δὲν ὑπάρχει κανένας λόγος νὰ μὴ ἀναγνωρίζεται καὶ ἐπισήμως. Οἱ «ἀργόμισθοι» τότε θὰ ἀναγράφουν ἀνεπαισχύντως τὸν τίτλον των καὶ στὰ ἐπισκεπτήριά των: «Σαρδανάπαλος Χασομέρης, ἀργόμισθος». Γιατί ὄχι; Ἕνα ἐπίσημον ἐπάγγελμα, καθιερωμένον ἀπὸ τὸ Κράτος, δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ ἀποσιωπᾶται. Ἄλλως τε ἡ κυριολεξία ἀποτελεῖ πάντοτε μίαν καλὴν καὶ ἔντιμον συννενόησιν. Ἀντί νὰ τιτλοφορῆται κανεὶς ἐπόπτης ἢ επιστάτης, ἐνῷ δὲν ἐπιστατεῖ εἰς τίποτε, εἶνε προτιμότερον νὰ τιτλοφορῆται ἀργόμισθος, ποὺ σημαίνει ὅτι μισθώνει τὴν ἀργίαν του. Ἔτσι ἡ ἀργία, ἡ συκοφαντηθεῖσα ὡς «μήτηρ πάσης κακίας», θὰ ἐμφανίζεται, ὅπως καὶ εἶνε, «μήτηρ» μισθοῦ καὶ πάσης ἀγαθωσύνης.
Ἐπὶ τῇ εὐκαιρία, ἐπιθυμῶ νὰ νεκρολογήσω ἕνα καλὸν ἄνθρωπον καὶ παλαιόν μου γνώριμον, ὁ ὁποῖος ἀπέθανε, πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν, θίξας τὸν τελευταῖον μισθὸν μακρᾶς καὶ λιπαρᾶς ἀργίας:
«Ὁ μεταστὰς, ὑπηρετήσας τὸ Κράτος, ὡς ἀργόμισθος, ἐπί τριάκοντα συναπτὰ ἔτη, καὶ ὑπὸ πάσας σχεδὸν τὰς Κυβερνήσεις, αἱ ὁποῖαι εἷχαν ἀναγνωρίσει τὰ διακοσμοῦντα αὐτὸν σπάνια προσόντα, ἀπέθανε, μετὰ μακρὰν και εὐδόκιμον ὑπηρεσίαν, μὴ παραλείψας, οὔτε κατὰ τὰς τελευταίας του στιγμὰς, καίτοι πάσχων καὶ ἐξησθενημένος, νὰ μεταβῇ εἰς τὸ ταμεῖον καὶ νὰ εἰσπράξη εϋόρκως τὸν τελευταῖον του μισθόν. Ἀπέθανεν ἐπὶ τῶν ἐπάλξεων».
Δυστυχῶς τὸ ἀχάριστον Κράτος δὲν ἐφροντισεν ἀκόμη νὰ ἐξασφαλίσει τροφεία καὶ τὰς οἰκογενείας τῶν ἀργομίσθων. Ἄς ἐλπίσωμεν, ὅτι θὰ θεσπισθῆ καὶ δι’ αὐτοὺς ἡ ἀνάλογος σύνταξις. Μόνον αὐτοὶ οἱ δυστυχεῖς ἔμεινανχωρὶς σύνταξιν.
Το μόνο που θα προσθέσω στο αριστουργηματικό κείμενο του Νιρβάνα είναι ότι σήμερα έχουν εφευρεθεί και άλλα κόλπα. Ψεύτικες υπερωρίες, αμοιβές αργιών κλπ.
Το μέγα όργιο διορισμών αργομίσθων στο Δημόσιο έγινε πρόσφατα (2006-09) επί Κυβέρνησης ΝΔ (Αρμόδιος υπουργός Πάκης Παυλόπουλος) και στη Βουλή (2010) όπου ο απίθανος Πρόεδρος Φ. Πετσάλνικος διόρισε εν μια νυκτί 238 υπαλλήλους. Όλοι συγγενείς και φίλοι βουλευτών. Και πάλι ζήτω το Έθνος!
Όσον αφορά τους διορισμούς με την Εφημερίδα της Κυβέρνησης, κι’ αυτό έγινε. Δημοσιεύονται οι διορισμοί αλλά αντί της “αντιαισθητικής” λέξης αργόμισθος χρησιμοποιείται η εύηχος “Σύμβουλος”, “Μετακλητός” κ.α. Οι διορισμοί συνεχίζονται.
ΥΓ: Παρακολούθησα προ ημερών την αψιμαχία των περιώνυμων Πολιτικών Αρχηγών, κ. Φ.Γεννηματά (ΠΑΣΟΚ) και Π.Καμμένου (ΑΝΕΛ), σχετικά με τα εργασιακά της πρώτης, με τον δεύτερο, πάντα, αμετροεπή.
Όταν η κ.Φ.Γ. ανέλαβε στην αλήστου μνήμης Κυβέρνηση των Αντωνομπένηδων ως ΑΝΥΕΘΑ, στο βιογραφικό της αναγραφόταν, στη θέση επάγγελμα, Υπάλληλος Εθνικής Τράπεζας από το 1986 (22 ετών). Αμέσως, αποσπάσθηκε στο Κόμμα και επί 30 συναπτά έτη εισέπραττε μισθούς, επιδόματα, έπαιρνε προαγωγές, χωρίς να πατήσει το πόδι της στην Τράπεζα! Αυτό βέβαια δεν είναι προς καταστροφή, γιατί εκατοντάδες άλλοι ανθοί των φαύλων κομμάτων είχαν διορισθεί αργόμισθοι σε Τράπεζες, Ολυμπιακή, κ.ά.
Υπάρχουν, όμως, κι άλλοι πιο αξιοθρήνητοι των προηγούμενων. Αυτοί που έγιναν Πρωθυπουργοί, χωρίς να έχουν εργασθεί ποτέ. Εννοώ τους κ. Κ.Καραμανλή, Γ.Παπανδρέου, Αντ.Σαμαρά. Άχθη αρούρης. Αλλά και ο κ.Π.Καμμένος ΟΥΔΕΠΟΤΕ έχει εργασθεί.
*Επέλεξα το θεματάκι αυτό για καλοκαιρινή αναψυχή…
