Αμυντική Βιομηχανία: Τουρκική “εκτόξευση” με επενδύσεις 30 δις δολ. και ελληνική “καθίζηση”!

Γράφει ο Πολυδεύκης

Στις 23-06-2016 το φως της δημοσιότητας είδαν αναφορές για τα εγκαίνια του 1^ου εργαστηρίου κατασκευής στροβιλοκινητήρα στην Άγκυρα, το οποίο, όπως αναφέρεται, θα συμβάλει στην ανάπτυξη εγχώριων αεριωθούμενων καθώς και του προγράμματος διαστημικής τεχνολογίας της χώρας. Αν και οι αναφορές αυτές εμπεριέχουν δόση υπερβολής, κατά τα γνωστά νέο-οθωμανικά πρότυπα του «Σουλτάνου» Ερντογάν, δε μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός πως τέτοιες εγκαταστάσεις συμβάλουν στην αμυντική βιομηχανία της χώρας.

Το εργαστήριο δημιουργήθηκε σε συνεργασία της TUBITAK (Τουρκικό Ίδρυμα Τεχνικών και Επιστημονικών Ερευνών) και του Πανεπιστημίου ODTU με κόστος 3,000,000 τ.λ. (περίπου 1,000,000 ευρώ) και δείχνει την σημασία που προσδίδει η Άγκυρα στα πανεπιστήμιά της. Στο εν λόγω εργαστήριο θα διεξάγονται τεχνολογικές έρευνες για την κατασκευή εγχώριου κινητήρα αεροσκαφών, πρόσθετων υλικών που βρίσκουν εφαρμογή σε τεχνολογίες ενέργειας, άμυνας, επικοινωνίας, ηλεκτρο-οπτικών και διαστημικής τεχνολογίας, ενώ θα κατασκευάζονται τα απαραίτητα μέρη του στροβιλοκινητήρα για τους σταθμούς ενέργειας φυσικού αερίου της χώρας.

Το εργαστήριο αυτό έρχεται να προστεθεί στην ήδη τεράστια ανάπτυξη που γνωρίζει η αμυντική βιομηχανία στη χώρα, η οποία, όπως αποδεικνύεται και παραπάνω, διαθέτει και άλλου είδους εφαρμογές, πέραν των αμυντικών που είναι οι προφανείς. Η Τουρκία τα τελευταία 14 χρόνια έχει επενδύσει $ 30 δις στην αμυντική της βιομηχανία με αποτέλεσμα να διαθέτει αυτή τη στιγμή την ικανότητα εγχώριας υποστήριξης των αμυντικών της προγραμμάτων κατά 60%! Ως συνέπεια εντός του 2015 η χώρα πέτυχε να εξαγάγει αμυντικά προγράμματα αξίας $ 1.5 δις.

Πέραν του εργαστηρίου που προαναφέρθηκε η χώρα έχει ανακοινώσει την παραγωγή υπερσύγχρονου εγχώριου πλοίου ακτοφυλακής της σειράς «600». Πρόκειται για πλοίο μήκους 60-75μ. εκτοπίσματος από 400 έως 950 τόνους με ελικοδρόμιο που μπορεί να εξυπηρετήσει ελικόπτερα συνολικού βάρους έως 10 τόνους. Ο εξοπλισμός του περιλαμβάνει συστήματα RADAR, ηλεκτρονικής υποστήριξης, αισθητήρων, καθώς και οπλικά συστήματα. Η ένταξη των πλοίων αναμένεται μετά το 2017, καθότι ο κινητήρας τους θα κατασκευαστεί σε δύο χρόνια.

Η αναγκαιότητα κατασκευής των πλοίων προκλήθηκε από τις δραστηριότητες έρευνας φυσικού αερίου της Κύπρου, όπως ανέφερε η Τουρκία, αλλά και η παράτυπη μετανάστευση στο Αιγαίο. Είναι αμφίβολο φυσικά κατά πόσο η Τουρκία έχει ανάγκη ένα τέτοιο πλωτό μέσο για την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης και μάλιστα ενός πλοίου που θα είναι έτοιμο περίπου στα μέσα του 2018. Το γεγονός ότι προστίθεται αυτός ο λόγος από τουρκικής πλευράς χαρακτηρίζεται ως προσπάθεια επίδειξης ενός αληθοφανούς ενδιαφέροντος για τις εξελίξεις επί του μεταναστευτικού ρεύματος και μία επίδειξη «διάθεσης συνεργασίας» προς την Ε.Ε., η οποία διαθέτει ζοφερό ενδιαφέρον επ’ αυτού. Ωστόσο ο πραγματικός λόγος είναι η υποστήριξη των διπλωματικών θέσεων της Άγκυρας επί των ερευνών Κύπρου και – ενδεχομένως στο μέλλον – Ελλάδας για κοιτάσματα φυσικού αερίου και υδρογονανθράκων. Άλλωστε υπάρχει και το ζήτημα της ΑΟΖ το οποίο δεν έχει ακόμα επιλυθεί και ίσως έχουμε ξεχάσει, αφού τόσο καιρό δεν αναφέρεται από πουθενά.

Θα πρέπει σε αυτό το σημείο να γίνει κατανοητό πως οι διπλωματικές θέσεις μίας χώρας δεν εκφράζονται μόνο μέσω διπλωματών και διεθνών οργανισμών. Η έκφραση και κυρίως η επιβολή των θέσεων σε διεθνές επίπεδο γίνεται μέσω της ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, η οποία σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να είναι τουλάχιστον αποτρεπτική. Η Τουρκία έχει σε αρκετές περιπτώσεις ασκήσει την διπλωματική της πολιτική μέσω της στρατιωτικής της ισχύος , ακόμα και στη σύναψη συμμαχιών. Τα χρήματα που τελικά επενδύθηκαν προς αυτή την κατεύθυνση, είτε άμεσα είτε και έμμεσα, δείχνουν ότι αποδίδουν κέρδη.

Η χώρα μας από την άλλη δείχνει ότι δε μπορεί να συνειδητοποιήσει πως η αγορά εξοπλιστικών προγραμμάτων, από μόνη της, δεν αποτελεί μέσο διατήρησης ισχύος και πολύ περισσότερο δεν επιφέρει τόσα διπλωματικά οφέλη. Οι επιχειρηματικές συνεργασίες μεταξύ αμυντικών βιομηχανιών αποτελούν έναν εκ των προπομπών ανάπτυξης ισχυρών διακρατικών συμφωνιών, ακόμα και αν η χώρα συνεχίζει να αποκτά εξοπλιστικά προγράμματα από το εξωτερικό, τα οποία όμως θα είναι τα πιο πολύπλοκα και προηγμένα, που δε μπορεί να αναπτύξει η εγχώρια βιομηχανία της, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να διεκδικήσει ακόμα και συμπαραγωγή τμημάτων αυτών.

Εν τέλει αυτό που θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι πως η αμυντική βιομηχανία μίας χώρας δε μπορεί να απαξιώνεται για χάρη κοινωνικών παροχών. Απαιτείται επιτέλους η θέσπιση ενός μέτρου μεταξύ των αναγκών ενός κράτους, που φυσικά περιλαμβάνουν τις κοινωνικές παροχές, αλλά που σε καμία περίπτωση αυτές δεν εξασφαλίζονται χωρίς ισχυρό στρατό και βιομηχανία που θα τον υποστηρίζει.