“Το ελληνικό καλοκαίρι συμβολίζει την απόλυτη ευτυχία”

«Νομίζω ότι θα είναι η καλύτερη συναυλία της ζωής μου» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Μόνικα, λίγο πριν από την εμφάνιση της στο Ξέφωτο του Κέντρου Πολιτισμού του Ιδρύματος Νιάρχος, όπου ετοιμάζει ένα ιδιαίτερο σόου για τη λήξη του «Summer Nostos Festival» με ελεύθερη είσοδο για το κοινό.

Σχεδόν δέκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου της άλμπουμ, η δημοφιλής τραγουδοποιός έρχεται αυτή την Κυριακή (25/6) στο ΚΠΙΣΝ με την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, για να συστήσει ξανά στο κοινό αγαπημένα κομμάτια της δισκογραφίας μέσα από νέες, συμφωνικές ενορχηστρώσεις και να παρουσιάσει καινούριες της δημιουργίες.

Τον τελευταίο καιρό, η ίδια περνάει πολύ χρόνο στην Ελλάδα για την προετοιμασία του νέου της άλμπουμ που «έχει κάτι από το groove» του Secret in the dark, αλλά η βασική κατεύθυνση είναι η κλασική ενορχήστρωση με έμφαση στη μελωδία. Η Μόνικα μιλάει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για τη συναυλία της στο SNFestival, τη νέα της δουλειά που θα κυκλοφορήσει την ερχόμενη άνοιξη, τα δύο ελληνικά τραγούδια που θα μοιραστεί με το κοινό φέτος το καλοκαίρι, την καθημερινότητα της στο Λος ‘Αντζελες, τις τρομοκρατικές επιθέσεις στην Ευρώπη και τις στιγμές που την καθόρισαν.

Ακολουθεί η συνέντευξη:

Ερ: Τι να περιμένουμε στη συναυλία στο ΚΠΙΣΝ;

Απ: Γενικά, χωρίς να θέλω να ακουστεί λάθος αυτό, νομίζω ότι θα είναι η καλύτερη συναυλία της ζωής μου. Γιατί είναι ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα. Επειδή, έχω περάσει τους τελευταίους τέσσερις μήνες ηχογραφώντας το νέο μου άλμπουμ, θεωρώ ότι είναι η κατάλληλη ευκαιρία να παρουσιάσω κάποιο καινούριο υλικό, πόσο μάλλον με τη Συμφωνική Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ και σ’ ένα υπέροχο χώρο σαν το ΚΠΙΣΝ. Θα είμαστε γύρω στα πενήντα άτομα επί σκηνής, δηλαδή σαράντα άτομα η ορχήστρα και μετά οι μουσικοί μου που έρχονται από τη Νέα Υόρκη και δύο τραγουδίστριες από το Λος ‘Αντζελες που θα κάνουν τα backing vocals. Βέβαια, θ’ ακουστούν κομμάτια και από τις προηγούμενες δουλειές μου (το «Avatar», το «Exit» και το «Secret In The Dark»), αλλά, αν θεωρήσουμε ότι υπάρχουν κάποια hits, η επιλογή που έχω κάνει δεν τα συμπεριλαμβάνει όλα, γιατί προτίμησα να παρουσιάσω κομμάτια που δεν τα παίζω τόσο συχνά. Είναι πολύ όμορφο αυτό που ετοιμάζουμε, πιστεύω θα είναι πολύ εντυπωσιακό και πραγματικά μετράω τις μέρες.

Ερ: Το Summer Nostos Festival προτείνει μια ομαδική «επιστροφή» σε όλα όσα σημαίνει για τον καθένα μας η άφιξη του καλοκαιριού. Για σένα προσωπικά τι σημαίνει «νόστος»;

Απ: Γαλήνη και αγνότητα, γιατί τα καλοκαίρια τα έχω συνδυάσει με όμορφες εμπειρίες με την οικογένεια μου, ξεγνοιασιά σίγουρα, πολύ κολύμπι, θάλασσα, παιχνίδι? Γενικά τα καλοκαίρια μας και ειδικά τα ελληνικά, μας ακολουθούν για μια ζωή και τουλάχιστον για μένα συμβολίζουν την απόλυτη ευτυχία.

Ερ: Καλλιτεχνικά, σε τι φάση σε βρίσκουμε αυτή την περίοδο;

Απ: Τώρα βρίσκομαι στο στάδιο προετοιμασίας του καινούριου μου δίσκου που θα κυκλοφορήσει από την Αμερική σε όλο τον κόσμο, την ερχόμενη άνοιξη και θα περιλαμβάνει γύρω στα 10-15 κομμάτια. Πέρα από αυτό όμως, πέρσι τον Οκτώβριο, που ήμουν πάλι στην Ελλάδα είχα ξεκινήσει να ηχογραφώ κάποια ελληνικά τραγούδια και φέτος το καλοκαίρι θα κυκλοφορήσω δύο από αυτά (χωρίς να συμπεριλαμβάνονται σε κάποιο δίσκο), γιατί πολύ απλά δεν θέλω να τα κρατάω άλλο μέσα μου και είμαι έτοιμη να μοιραστώ με τον κόσμο.

Είναι τραγούδια που γράφω από δεκαέξι χρονών, κάποια μπορεί να ακούγονται παιδικά, κάποια μπορεί να ακούγονται πιο κλασικά, αλλά ας πούμε ότι κινούνται στην ίδια γραμμή με το «Σε Ποιον Έρωτα Ζω» – ένα κομμάτι που παίζω τα τελευταία 5-6 χρόνια στις συναυλίες μου, χωρίς να έχει κυκλοφορήσει ποτέ. Δεν ξέρω πώς να τα χαρακτηρίσω, κάτι μεταξύ Θεοδωράκη και Κηλαηδόνη, νομίζω. Γενικά προσπαθώ, τα ελληνικά μου τραγούδια, να θυμίζουν περισσότερο κάτι παλαιικό, παρά κάτι σύγχρονο.

Ερ: Το νέο σου άλμπουμ μοιάζει καθόλου με τις προηγούμενες δουλειές σου;

Απ: Νομίζω ότι είναι ένας συνδυασμός των τριών δίσκων που έχω κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα. Ο καινούριος έχει κάτι πιο κλασικό, όπως είχαν το «Avatar» και το «Exit» – δηλαδή όπως είναι τα κομμάτια «Away From My Land» ή το «Yes I Do» – αλλά ταυτόχρονα έχει και το groove του «Secret In The Dark». Νομίζω ότι είναι περισσότερο 80s, δηλαδή έχει πάρα πολλές αναφορές στην Κέιτ Μπους, ή την Πάτι Σμιθ? Σίγουρα δεν είναι disco – έχει ορχήστρα και την ίδια ώρα έχω γράψει πολύ περισσότερες μελωδίες απ’ ό,τι στον τελευταίο δίσκο – πάντως διατηρώ το ρυθμό και πάντα μ’ αρέσει το groove.

Ερ: Τα τελευταία χρόνια η βάση σου είναι το Λος ‘Αντζελες. Πως κυλάει η καθημερινότητά σου εκεί και τι είναι αυτό που σου λείπει περισσότερο από την Ελλάδα;

Απ: Μου λείπουν τα πάντα. Όταν βρίσκομαι στην Αμερική, κάτι κερδίζω και κάτι χάνω. Αυτό που χάνω είναι σίγουρα η ξεγνοιασιά που νιώθω στην Ελλάδα. Στο Λος ‘Αντζελες περισσότερο κάνω κάποια επαγγελματικά ραντεβού, τα οποία θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι και βαρετά. Ωστόσο, εκεί είναι η οικογένεια μου, η προσωπική μου ζωή τώρα, επομένως περνάω πολύ χρόνο με τους αγαπημένους μου ανθρώπους, διαβάζω, πηγαίνω σε συναυλίες, σκέφτομαι τα μελλοντικά μου σχέδια, κατά κάποιο τρόπο συγκεντρώνομαι στον εαυτό μου. Αφού όλο τον υπόλοιπο καιρό ταξιδεύω ή δουλεύω εντατικά προετοιμάζοντας συναυλίες, δίσκους, κλπ, το Λος ‘Αντζελες είναι απλά το τέλειο μέρος για να γεμίζω ερεθίσματα και εμπειρίες. Και, επειδή μου αρέσει πολύ να δένομαι με τόπους, να έχω τα στέκια μου, τη δική μου μικρή γειτονιά, τους φίλους μου, όσο περισσότερο το δημιουργώ αυτό εκεί, τόσο πιο άνετα νιώθω.

Ερ: Κοιτώντας πίσω, πόσο αισθάνεσαι ότι έχεις αλλάξει από τη Μόνικα του «Avatar»;

Απ: Όταν έγραφα το «Avatar» δεν ήξερα τι μου γινόταν, δεν ήξερα καν πως ηχογραφούμε ένα δίσκο, δεν ήξερα τι σημαίνει ένας δίσκος. Ήταν σαν απλά να βρισκόμουν μέσα σε μια φούσκα. Η μουσική μάλλον ήταν μια φούσκα μέσα στην υπόλοιπη ζωή μου και από τη μία αυτό ήταν ρομαντικό και κάπως πολύ εύκολο να το αντιμετωπίσω, αλλά από την άλλη με τον καιρό άρχισαν να δημιουργούνται τόσες μαύρες τρύπες και ερωτηματικά γύρω μου που πέρασα τα τελευταία δύο με τρία χρόνια, να έχω κάνει πάρα πολλή δουλειά με τον εαυτό μου και με τους συνεργάτες μου για να μπορέσω να καταλάβω τη μουσική βιομηχανία, να καταλάβω το νόημα αυτού που κάνω. Γιατί δεν είναι μόνο να κάθεσαι στο πιάνο και να γράφεις ένα τραγούδι. Θέλω αυτό το τραγούδι να σημαίνει κάτι, να εμπνέει τον κόσμο, χωρίς όμως να ακολουθώ μια συνταγή. Πλέον μου δίνει μεγάλη χαρά η όλη διαδικασία της δημιουργίας, ενώ στο «Avatar» ήταν σαν να μην το καταλάβαινα πάρα πολύ.

Ερ: Παλαιότερα είχες δηλώσει ότι «όταν οι εξελίξεις κυλούν πολύ γρήγορα, καλό είναι να παίρνουμε μια ανάσα, γιατί διαφορετικά η άμεση επιτυχία μπορεί να οδηγήσει σε λάθος μονοπάτια». Υπήρξε κάποια στιγμή που ένιωσες ότι ξέφυγες;

Απ: Νομίζω, έχασα τον έλεγχο κάποια στιγμή στην επιχειρηματική πλευρά της δουλειάς μου, για διάφορους λόγους με κάποιους συνεργάτες, αλλά δημιουργικά δε νομίζω ότι έχω ξεπεράσει ποτέ τα όρια. Ίσα-ίσα θεωρώ ότι έχω φτάσει στο άλλο άκρο, δηλαδή μου παίρνει πολύ καιρό για να κυκλοφορήσω ένα δίσκο, αλλά μ’ αρέσει αυτό. Μ’ αρέσει που δίνω το χρόνο στον εαυτό μου να δημιουργήσει καινούριους κύκλους ζωής, προκειμένου τη στιγμή που θα μοιραστώ μια νέα δουλειά με τον κόσμο να έχει άποψη, να έχει κάτι να πει, να μην είναι απλά μουσική.

Ερ: Οι πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις που έγιναν σε συναυλιακούς χώρους στην Ευρώπη σε έχουν επηρεάσει σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη;

Απ: Με συγκλονίζουν και γενικά δεν μπορώ να πω ότι είμαι ικανή στο να το διαχειριστώ όλο αυτό. Δηλαδή όταν ακούω να συμβαίνει κάτι τόσο τρομερό, απ’ τη μια θέλω να βγω στα social media και να μιλήσω και απ’ την άλλη κλείνομαι στον εαυτό μου και σκέφτομαι πόσο άδικο είναι αυτό και πόσο αλλάζει η ζωή μας. Σκέφτομαι τη νέα γενιά, τα παιδιά που τώρα μπαίνουν στο μουσικό κόσμο, πώς νιώθουν. Ακόμα και το όνομα που θα δώσεις στη μπάντα σου μπορεί να επηρεάσει, να τραβήξει την προσοχή σε κάτι τρομερό. Σε ένα φεστιβάλ που συμμετείχα στις Βρυξέλλες, ήμασταν περικυκλωμένοι από στρατιώτες με όπλα. Εκείνη τη στιγμή έτρεμα, προφανώς δε χάρηκα το live αλλά κι από την άλλη δεν μπορούμε να κλειστούμε σπίτια μας και να υποκύψουμε στην κουλτούρα του φόβου.

Ερ: Η κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, πόσο θεωρείς ότι έχει επηρεάσει την ελληνική μουσική σκηνή;

Απ: Πιστεύω ότι βρισκόμαστε σε ένα στάδιο που την έχουμε συνηθίσει, με την έννοια ότι είναι τόσο άσχημη η κατάσταση που πλέον η κρίση έχει μπει μέσα μας. Έχουμε συνηθίσει να ζούμε έτσι. Αλλά, η μουσική θα είναι πάντα εκεί. Κι εγώ προσωπικά, προσπαθώ να δίνω δωρεάν συναυλίες. Όσο μου δίνει την ευκαιρία μια παραγωγή να μπορώ να έχω χαμηλό εισιτήριο ή δωρεάν, θα το κάνω σίγουρα γιατί κι εγώ θέλω να πηγαίνω σε συναυλίες άλλων και να περνάω καλά χωρίς να πρέπει να το σκέφτομαι. Ειδικά σε τέτοιες εποχές.

Ερ: Ποιο θεωρείς το καθοριστικό σημείο της μέχρι τώρα πορείας σου και γιατί;

Απ: Εγώ πάντα θα μνημονεύω το Θέατρο Βράχων το 2009, μου άλλαξε τη ζωή. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν άναψαν τα φώτα και είδα μια θάλασσα από ανθρώπους. Εκεί σκέφτηκα, «Ωχ τι γίνεται; Πως με ξέρουν; Τι κάνω εδώ;». Και την άλλη μέρα πήγα στο Μαθηματικό για να προσγειωθώ, αλλά ακόμα κι εκεί που ήμουν στη σχολή, σκεφτόμουν: «Τι ωραίο πράγμα, θέλω να το συνεχίσω». Τότε κατάλαβα ότι αυτό είναι που θέλω να κάνω στη ζωή μου. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ότι μπορώ να ζήσω απ’ τη μουσική.

* Το Summer Nostos Festival πραγματοποιείται με την αποκλειστική δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος.