Ποιος Έλληνας πολιτικός είχε πει από το 2013 όσα μας είπε ο Ομπάμα; Και οι δυο άργησαν

Όλοι θαυμάσαμε τον Αμερικανό Πρόεδρο Ομπάμα για την ομιλία του στο Ίδρυμα Νιάρχου. Πολλοί την χαρακτήρισαν ύμνο στην Δημοκρατία. Και ήταν…

Θα πρέπει να παραδεχτούμε βέβαια, ότι πολλές φορές ενθουσιαζόμαστε όταν ακούμε κάτι από έναν ισχυρό του πλανήτη. Από κάποιον ξένο. Πόσο μάλλον όταν αυτός είναι ο Μπάρακ Ομπάμα που ακόμη και …συνταγή φαρμάκου να του δώσεις να διαβάσει θα “κρεμαστείς” από τα χείλη του. Είναι χαρισματικός.

Πολλά απ΄ όσα είπε στο Ίδρυμα Νιάρχου και τα χειροκροτήσαμε τα΄χε πει κι ένας Έλληνας πολιτικός. Δεν το θυμόμασταν…Μας το υπενθύμισε φίλος του  Militaire.gr  στέλνοντάς μας μια ομιλία που είχε κάνει το 2013! Την “ταυτότητα” του ομιλητή μας την αποκάλυψε αφού διαβάσαμε την ομιλία, που είναι πάρα πολύ μεγάλη. Γι΄ αυτό επιλέξαμε μερικά αποσπάσματα που θα σας θυμίσουν Ομπάμα, αλλά τα ΄χει πει ο “δικός” μας. Ποιος είναι στο τέλος του κειμένου.Θα εκπλαγείτε …

Τι είχε πει στην ομιλία με τίτλο  «Δημοκρατία στην Ευρώπη: Με το βλέμμα στις Ευρωεκλογές»

• Είναι προφανές πως βιώνουμε τον επαναπροσδιορισμό της παγκόσμιας ισχύος.

Και το γεγονός αυτό, μπορεί να πάρει τη μορφή μιας νέας κούρσας για την παγκόσμια υπεροχή.

Πέρα όμως από αυτόν τον αγώνα για ισχύ, αυτό που είναι πιο σημαντικό – πιο σημαντικό από το ποιος είναι ο πιο ισχυρός – θα είναι η πάλη για τις αξίες που θα αντιπροσωπεύει αυτή η νέα ισορροπία ισχύος.

Ποιες αξίες θα κυριαρχήσουν και θα χαρακτηρίσουν την παγκόσμια κοινότητα αύριο;

Μπορεί αυτή η νέα πάλη να μην αποτελέσει μία βίαιη «σύγκρουση πολιτισμών» αλλά θα γίνει μέσω των διάφορων ανταγωνιστικών μοντέλων διακυβέρνησης.

–      Ζητήματα Δημοκρατίας

–      Ζητήματα Πρόνοιας

–      Ζητήματα που σχετίζονται με το περιβάλλον και την απεξάρτησης της οικονομίας από     επιβαρυντικές για το περιβάλλον δραστηριότητες

–      Ζητήματα ειρήνης και πολέμου

Αυτό είναι το μέγεθος του διακυβεύματος.

•Από την προσωπική μου εμπειρία, η αντίδρασή μας, ως Ευρώπη, κατά τη διάρκεια της κρίσης, χαρακτηριζόταν περισσότερο από φόβο και άγνοια. Γίναμε εσωστρεφείς, αμυντικοί. Επιλέξαμε να βρούμε καταφύγιο στο δόγμα της «λιτότητας» αντί να σκεφτούμε κριτικά και με φαντασία να αναζητήσουμε τον ρεαλισμό πιο αποτελεσματικών εναλλακτικών λύσεων.

Εναποθέσαμε τη μοίρα μας σε αρχιερείς και μάγους – σήμερα τους αποκαλούμε τεχνοκράτες – αντί να πιστέψουμε στο δυναμικό των κοινωνιών μας.

•Αφήσαμε την πρωτοκαθεδρία στον πιο ισχυρό, τη Γερμανία στην περίπτωσή μας, αντί να εμπιστευτούμε συλλογικά τα έθνη και τους πολίτες μας. Και όταν το πρόβλημα έγινε πιο πολύπλοκο και ο πόνος εντονότερος, ψάξαμε για αποδιοπομπαίους τράγους αντί να αντιμετωπίσουμε τα αληθινά προβλήματα της Ένωσής μας.

Γι’ αυτό και επιχειρηματολογώ πως η κρίση στην Ευρωζώνη δεν είναι μόνο δημοσιονομική, οικονομική, ούτε καν μόνο θεσμική.

Είναι κρίση Πολιτικής. Είναι κρίση Δημοκρατίας.

•Ας πάμε λίγο πίσω στην Ιστορία, στην Αρχαία Ελλάδα. Σίγουρα γνωρίζετε πως οι αρχαίοι Έλληνες εφηύραν τη λέξη και την έννοια της «Πολιτικής». Οι μελετητές λένε πως, ιστορικά, αυτό δεν ήταν απλά μια εφεύρεση αλλά μία πραγματική αποκάλυψη. Ήταν απελευθέρωση από το φόβο. Από το φόβο του εκάστοτε θρησκευτικού ηγέτη, των κάθε λογής μάγων, από την υποταγή σε μονάρχες και τυράννους.

Η πολιτική έγινε μια απελευθερωτική ιδέα. Μπορούσαμε πλέον να φανταστούμε πως πραγματικά είμαστε κυρίαρχοι της μοίρας μας. Απελευθερώσαμε την έμφυτη δυνατότητά μας να οραματιζόμαστε μια καλύτερη κοινωνία και μία καλύτερη ζωή. Και η Δημοκρατία ήταν μία καινοτομία που διασφάλιζε πως, ποτέ ξανά, κανείς δεν θα μπορούσε να συγκεντρώσει τόσο μεγάλη ισχύ και πλούτο.

Αυτό το πνεύμα πολιτικής είναι που πρέπει να ανακτήσουμε σήμερα στις Δημοκρατίες μας. Είναι αδήριτη η ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε ορισμένες από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε.

•Συνεπώς, η ρύθμιση των αγορών (φορολογικοί παράδεισοι, off shores κτλ), η λογοδοσία των διεθνών θεσμών, είτε αυτοί είναι φορείς όπως το ΔΝΤ, είτε οι εταιρίες αξιολόγησης, είτε η ΕΚΤ ή η Παγκόσμια Τράπεζα, η αντιμετώπιση διασυνοριακών φαινομένων που καθίστανται όλο και πιο ανεξέλεγκτα από τον εθνικό έλεγχο, η διακίνηση ανθρώπων και ναρκωτικών, οι πρόσφυγες, η κλιματική αλλαγή, είναι αυτά στα οποία πρέπει να παρέμβουμε για να παγκοσμιοποιήσουμε τη Δημοκρατία.

Τέλος, μία πέμπτη πρόκληση, να ξανασκεφτούμε τη Δημοκρατία, να την επανεφεύρουμε.

•Πρέπει να επανεξετάσουμε τους θεσμούς μας, να εγγυηθούμε τη Δημοκρατία, την ειρηνική επίλυση των συγκρούσεων και βέβαια, τη συμμετοχή για όλους. Αναδιανομή της εξουσίας με άλλα λόγια.

•Πολλοί από σας συνεχίζετε τις σπουδές σας για να επιτύχετε τους εργασιακούς σας στόχους. Παγκόσμια, όμως, η ανώτατη εκπαίδευση δεν αποτελεί πλέον εργασιακή εγγύηση, όπως στο παρελθόν. Αυτό συμβαίνει, εν μέρει, λόγω και της τεχνολογικής ανάπτυξης, που αντικαθιστά την εργασία. Είναι όμως και λόγω του ανταγωνισμού από τις αναδυόμενες αγορές. Αφαιρούμε την εργασιακή ασφάλεια και βασικά οφέλη που κάποτε αποτελούσαν βασική συμφωνία στις κοινωνίες μας. Θα ανταγωνιστούμε τις αναδυόμενες αγορές στη δική τους βάση; Με ένα μοντέλο που και οι ίδιοι προσπαθούν να αλλάξουν; Η Κίνα, για παράδειγμα, με τις δικές της μεταρρυθμίσεις αναζητά την αλλαγή του δικού της μοντέλου ανάπτυξης, του συνταξιοδοτικού της, των δικαιωμάτων των καταναλωτών, των δικαιωμάτων των μεταναστών, ζητήματα διαφθοράς και υποβάθμισης του περιβάλλοντος.

•Το 1999 ο Economist δημοσίευσε μια σημαντική ανάλυση για μία χώρα που τράβαγε προς τα κάτω την ευρωπαϊκή οικονομία, μία χώρα με “ένα βυζαντινό και ανεπαρκές φορολογικό σύστημα, ένα παραφουσκωμένο σύστημα πρόνοιας και εκτεταμένα εργατικά κόστη”. Ποια χώρα ήταν αυτή; Η Γερμανία.

Συνεπώς, το ξεκάθαρο μάθημα από την κρίση είναι πως η Ευρώπη δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς κάποιου βαθμού, κοινό ρίσκο. Παρά το γεγονός πως κάναμε βήματα προς αυτό, με τον EFSF και τον ESM, χρειαζόμαστε βαθύτερες και πιο προληπτικές λύσεις που να ελαχιστοποιούν τις οικονομικές τρικυμίες.

•Το πρόβλημα όμως της Ευρώπης δεν είναι οι Έλληνες ή οι Γερμανοί, οι Τούρκοι ή οι μουσουλμάνοι, οι βόρειοι ή οι νότιοι. Το πρόβλημα είναι η ρητορική μας, η αφήγηση μας. Πρέπει να βρούμε το θάρρος να το αλλάξουμε αυτό. Πρέπει στον εθνικό μας πατριωτισμό να προσθέσουμε τον πατριωτισμό των αξιών μας. Ο Haberman το αποκαλεί “συνταγματικό πατριωτισμό”. Διαφορετικά, η Ευρώπη δεν θα μπορεί να δώσει δύναμη στους πολίτες της. Και μία βασική μας αξία, είναι να κάνουμε το Ευρωπαϊκό μας όραμα έργο των πολιτών και όχι μιας ελίτ.

Ποιος τα είπε όλα αυτά και πολλά άλλα ενδιαφέροντα; Ο Γιώργος Παπανδρέου σε ομιλία του στο εξωτερικό το 2013! Σε ομιλία στη Sciences Po με θέμα : «Δημοκρατία στην Ευρώπη: Με το βλέμμα στις Ευρωεκλογές».

Διαπιστώσεις και ερωτήματα: οι πολιτικοί λένε αλήθειες μόνο όταν αποχωρούν από το προσκήνιο; Γιατί;

Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι τόσο καλός στη θεωρία  αλλά στην πράξη τα μπέρδεψε. Δεν ξέρουμε τι θα έκανε αν παρέμενε πρωθυπουργός, αλλά θα πρέπει σε πάρα πολύ κόσμο να εξηγήσει κάποια στιγμή, γιατί αποφάσισε να αποχωρήσει και να μην παραμείνει ώστε να αναλάβει μέχρι τέλους τα αποτελέσματα η τις συνέπειες του δρόμου που επέλεξε για τη χώρα. Φοβήθηκε τον …Σαρκοζί και το Βενιζέλο;