Γράφει ο
ΣΤΕΛΙΟΣ ΦΕΝΕΚΟΣ
Πρόεδρος της ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΞΙΩΝ
Υποναύαρχος ε.α
Δεν θα ασχοληθώ ιδιαίτερα με τις άλλες διαστάσεις της γνωστής πλέον δήλωσης του κ. Μητσοτάκη στην Βουλή, αλλά για το ψυχολογικό της υπόβαθρο και πως αυτό το υπόβαθρο επηρεάζει την ζωή των ανθρώπων και στην συγκεκριμένη περίπτωση και την πολιτική.
Όταν είμαστε παιδιά και ακόμη δεν έχουμε αναγνωρίσει τον εαυτό μας, προσπαθούμε να προσδιοριστούμε κυρίως σε σχέση με τους γονείς μας, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, που είναι τα κοντινότερα μας πρόσωπα. Σιγά σιγά το παιδί απεξαρτάται από αυτήν την ετερόφωτη κατάσταση, αποκτάει συνείδηση τους εαυτού του και αυτοπροσδιορίζεται πλέον σε σχέση με τα δικά του επιτεύγματα και τις προσωπικές του επιλογές και χαρακτηριστικά.
Όμως εάν αυτή η διαδικασία αυτογνωσίας καθυστερήσει ή δεν ολοκληρωθεί, ο ενήλικας εξακολουθεί να ετεροπροσδιορίζεται, αναφερόμενος ως προς τους γονείς του, τους παππούδες κλπ.
Εάν μάλιστα έχει συνηθίσει να χαίρει και κοινωνικής αναγνώρισης για την σχέση του αυτή με τους προγόνους και τους στενούς συγγενείς και εξ αυτής διαπιστώνει ότι χαίρει εκτιμήσεως & θαυμασμού και ότι υλοποιούνται εύκολα οι φιλοδοξίες του, τότε, ποτέ δεν θα απεξαρτηθεί, αλλά θα φθάσει στην ηλικία των 40-50 και 60 ακόμη να ετεροπροσδιορίζεται. Δεν θεωρεί αρκετά τα δικά του επιτεύγματα, αλλά έχει συνηθίσει να είναι αποδεκτός και αναγνωρίσιμος για το ότι είναι ο γιός του άλφα ή ο εγγονός του δείνα. Και η αποδοχή αυτή νομιμοποιεί στην συνείδησή του αλλά και στων άλλων, την κατάχρηση του ετεροπροσδιορισμού.
Εκεί εν πολλοίς βρίσκει ευνοϊκό πεδίο και ο νεποτισμός, η κληρονομικώ δικαίω ανάληψη εξουσιών αλλά και ο ταξικός διαχωρισμός της κοινωνίας.
Ο κ. Μητσοτάκης με την αφελή του αναφορά στο αντιστασιακό παρελθόν της οικογένειας του και στην “εξ απαλών ονύχων” συμμετοχή του σε αυτό, απλά μας επιβεβαίωσε κάτι που ήδη ξέραμε, ότι το όνομα της οικογένειας βαραίνει δυσβάχταχτα στους ώμους του και δεν έχει ακόμη ωριμάσει ώστε να αυτοπροσδιορίζεται επί τη βάσει των δικών τους επιτευγμάτων και ότι η προβολή της καταγωγής και των πατρικών επιτευγμάτων εξακολουθούν να αποτελούν τα κυκλώπεια τείχη του αυτοεγκλωβισμού του.
Ως κατακλείδα τον ακούσαμε να προσπαθεί να καλύψει την ανασφάλεια του, κλείνοντας τον λόγο του με ένα ακόμη ετεροπροσδιορισμό ως προς τον Καραμανλή, που χρησιμοποίησε για να “ρεφάρει” για την γκάφα που έκανε, που επιβεβαιώνει την αδυναμία του για αυτοπροσδιορισμό.
Πρέπει επίσης να αναγωρίσουμε, ότι δεν είναι ο μόνος ετεροπροσδιοριζόμενος στην πολιτική ζωή του τόπου μας!