Ο Περόν η Εβίτα και τα πραξικοπήματα
Η Αργεντινή κατάφερε να απαλλαγεί από τους Ισπανούς το 1816 και να αποκτήσει σύνταγμα το 1853. Από την εποχή εκείνη, άρχισε να αναπτύσσεται σταθερά. Η αυστηρή της ουδετερότητα στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου πολέμου τη βοήθησε να αποκτήσει στιβαρή οικονομία. Την ίδια ουδετερότητα δεν κατάφερε να κρατήσει και στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, όταν ο λαός ήταν σαφώς κατά του άξονα, ενώ η κυβέρνηση υπέρ του. Ένα στρατιωτικό πραξικόπημα, τον Ιούνιο του 1943, φάνηκε να φέρνει την Αργεντινή στο πλευρό των συμμάχων. Γρήγορα, αποδείχτηκε πως επρόκειτο για φασιστική κίνηση, της οποίας τα νήματα κινούσε, αθέατος, κάποιος Χουάν Ντομίνγκο Περόν, συνταγματάρχης (γεννήθηκε το 1895). Αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσουν απεργίες και αιματηρές συγκρούσεις που σταμάτησαν με νέο πραξικόπημα από την ίδια ομάδα των στρατιωτικών. Αυτή τη φορά, ο Περόν βγήκε στο φως.
Στις 24 Φεβρουαρίου 1944, ο στρατηγός Ραμίρεθ παραιτήθηκε από πρόεδρος της Δημοκρατίας και τη θέση του πήρε ο στρατηγός Φαρέλ, με αντιπρόεδρο τον συνταγματάρχη Περόν. Η στρατιωτική χούντα της Αργεντινής πιεζόταν από τις κυβερνήσεις των άλλων αμερικανικών κρατών να κηρύξει τον πόλεμο κατά του Άξονα. Τον Μάρτιο του 1945, όταν το παιχνίδι φαινόταν να τελειώνει στην Ευρώπη, η Αργεντινή κήρυξε τον πόλεμο κατά της Γερμανίας κι έγινε ιδρυτικό μέλος του ΟΗΕ παρά τις αντιρρήσεις της Σοβιετικής Ένωσης. Ένα νέο πραξικόπημα ξέσπασε στις 12 Οκτωβρίου 1945, ανατρέποντας τον Περόν που επανήλθε με αντιπραξικόπημα στις 17 του μήνα. Οργάνωσε εκλογές και, το 1946, εκλέχτηκε πρόεδρος της χώρας.
Με βοηθό και συνεργάτη τη γυναίκα του Εβίτα Περόν που άσκησε εκπληκτική δράση, ο εκλεγμένος δικτάτορας προχώρησε στην υλοποίηση του προγράμματός του. Στα 1947, δημοσίευσε τη διακήρυξη των εργατικών δικαιωμάτων κι έφτιαξε νέο σύνταγμα. Εφάρμοσε μεγάλες οικονομικές μεταρρυθμίσεις, κρατικοποίησε ξένες, κυρίως, εταιρίες, προχώρησε στην εκβιομηχάνιση της χώρας κι αύξησε τους μισθούς, αποκτώντας δημοτικότητα και φορτώνοντας τον πληθωρισμό της χώρας. Στις τεράστιες κρατικές δαπάνες ήρθαν να προστεθούν μεγάλες καταχρήσεις που τον εξανάγκασαν να πάρει αυστηρά μέτρα, ακόμη και για το άμεσο περιβάλλον του.
Τα δημαγωγικά μέτρα και η εθνικιστική του πολιτική καθώς και ο ασφυκτικός έλεγχος των εργατικών συνδικάτων τον έκαναν αγαπητό σε μεγάλο τμήμα του λαού. Το 1952, υποστήριξε την επανάσταση του Εστενσόρο, στη Βολιβία, που κήρυσσε την εθνικοποίηση των εκεί αμερικανικών μεταλλείων. Την ίδια χρονιά, η γυναίκα του Εβίτα, αντιπρόεδρος της χώρας, πέθανε στα 33 της χρόνια και την έκλαψαν οι φανατικοί της οπαδοί. Το άστρο του Περόν άρχισε να δύει, όταν πήρε αντιθρησκευτικά μέτρα κι ο πάπας τον αφόρισε. Ένα πραξικόπημα τον ανέτρεψε, στα 1955, αν και μεγάλο κομμάτι του λαού στάθηκε στο πλευρό του. Έφυγε στο εξωτερικό. Έμελλε να επιστρέψει στα 1973 και να επανεκλεγεί. Ο θάνατος τον βρήκε πρόεδρο, την 1η Ιουλίου 1974. Στη θέση του, συνέχισε η πρώην χορεύτρια, δεύτερη σύζυγός του Μαρία Εστρέλα (Ιζαμπέλ) Μαρτίνες Κάρτα. Την ανέτρεψε στα 1976, ο στρατηγός Χόρχε Βιντέλα.
ΠΗΓΗ: historyreport.gr
