Σχετικά άρθρα
Η πιο ηχηρή παρουσία στη χθεσινή τελετή για τον Νίκο Μπελογιάννη ήταν η απουσία του γιού του, Νίκου. Επέλεξε να δηλώσει παρών μ΄ ένα γραπτό κείμενο-χαιρετισμό που έστειλε για να διαβαστεί. Μ΄ αυτό απάντησε σ΄ όλους: ατους σκληρούς …αντικομμουνιστές που από χθες έκαναν την εμφάνισή τους στο διαδίκτυο! Θυμιζοντάς μας ότι δυστυχώς για κάποιους στην Ελλάδα ο Εμφύλιος Πόλεμος δεν έχει τελειώσει! Δυστυχώς επίσης όλοι αυτοί οι …σκληροί αντικομμουνιστές προέρχονται από το υποτιθέμενο στρατόπεδο των νικητών. Νικητές κατά την ταπεινή μας άποψη σ΄ έναν Εμφύλιο δεν υπάρχουν. Μόνο ηττημένοι. Απάντησε όμως και σ΄ όσους από την άλλη πλευρά είτε ξέχασαν ,είτε εκμεταλλεύθηκαν τη θυσία του πατέρα του.
Ο υιός Νίκος Μπελογιάννης είχε δώσει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο Huffington Post και στον Αλέξη Γαγλία,στις 16 Νοεμβρίου 2016. Μία ημέρα πριν από την επέτειο του Πολυτεχνείου. Απ΄ αυτή τη συνέντευξη τα αποσπάσματα:
•«Αλλά η Χούντα την Αριστερά την έπιασε στον ύπνο- δεν αναφέρομαι τόσο στον κόσμο της ΕΔΑ, όσο στα μεγαλοστελέχη του ΚΚΕ. Αδιάφορο αν ήταν στο Βουκουρέστι ή βρισκόνταν στην Ελλάδα, αδυνατούσαν να προσαρμοστούν στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Όλοι έβλεπαν πως ερχόνταν η Χούντα, γελοιογράφοι την απεικόνιζαν ως μια χοντρή κυρία. Όμως, το ζήτημα αιχμής για αυτούς ήταν η νομιμοποίηση του Κόμματος…”
•«Η Αριστερά δεν είχε προετοιμάσει κανένα μηχανισμό αντίστασης σε μια επερχόμενη δικτατορία. Η μάνα μου γύριζε στο σπίτι 3- 4 το πρωί από τα γραφεία της «Δημοκρατικής Αλλαγής» (η απογευματινή εφημερίδα της ΕΔΑ), είδε τα τανκς να κατεβαίνουν από το Γουδί και κατάλαβε ότι έγινε Χούντα. Όταν έφτασε σπίτι μου είπε, «να βγω στην παρανομία γιατί; Δεν υπάρχει ο παραμικρός μηχανισμός αντίστασης, να βγω στην παρανομία μόνο για να κρυφτώ σε κάποια τρύπα;». Έκατσε σπίτι και την πιάσανε οι χωροφύλακες το μεσημέρι».
•«Την περίοδο εκείνη ουσιαστικό κουμάντο στην ΕΔΑ δεν έκανε ο Παρτσαλίδης, που ήταν ένας μορφωμένος άνθρωπος με ευρύ νου, αλλά οι «του εξωτερικού» που ήταν εκτός τόπου και χρόνου όσον αφορά την ελληνική πραγματικότητα. Υπήρχαν δύο στελέχη που ανεβοκατέβαιναν στη Μόσχα και μόλις επέστρεφαν άλλαζε η γραμμή του κόμματος».
• “Είναι δύσκολο να το κρίνεις αυτό. Ήμασταν στον Ψυχρό Πόλεμο- η Ελλάδα, πριν ακόμα ξεκινήσει η ψυχροπολεμική περίοδος, είχε γίνει πειραματόζωο. Ο ελληνικός εμφύλιος ήταν μια πολεμική πρόβα τζενεράλε του Ψυχρού Πολέμου. Το αρχικό σχέδιο ήταν το ρόλο αυτό να παίξει η Ιταλία, αλλά εκεί κράτησε μια πολύ λογική στάση το Κ.Κ., φέρθηκαν πολύ έξυπνα οι Ιταλοί κομμουνιστές, ενώ οι δικοί μας αποδείχτηκαν οι πιο κατάλληλοι για να βαρέσουν το κεφάλι τους κατευθείαν στον τοίχο. Ο Ζαχαριάδης αποτελούσε την εγγύηση ότι θα συμβούν τα χειρότερα. Οι Ιταλοί κομμουνιστές, όπως τους γνώρισα τη δεκαετία του ’70, αν κάποιο τραπέζι έγερνε, έβαζαν στο πόδι του τα Άπαντα του Τσαουσέσκου για να το στεριώσουν…”
• “Στο μαιευτήριο «Έλενα» γεννήθηκα, αλλά έζησα στις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ και στις γυναικείες φυλακές Πειραιά μέχρι τα τρία μου χρόνια…Το μόνο που θυμάμαι είναι το σφύριγμα από το τρένο, οι φυλακές του Πειραιά ήταν δυο τετράγωνα πίσω από τις γραμμές. Σήμερα το κτίριο έχει γκρεμιστεί και απομένει μόνο ο μαντρότοιχος…Με παρέλαβε η Διδώ (Σωτηρίου), αδελφή της μητέρας μου. Αυτό ήταν τεράστιο πλεονέκτημα- να μεγαλώνεις με ανθρώπους με τόσο ευρύ πνεύμα όπως η Διδώ και μαζί με όλη τη διανόηση της εποχής. Θυμάμαι τη Γαλάτεια Καζαντζάκη, τις πετυχημένες ατάκες του Βάρναλη.
Τι λέει για τη μητέρα του
• “Ήταν στη φυλακή, πήγαινα και την έβλεπα- μια φορά τη βδομάδα ή στις δεκαπέντε, ανάλογα με το πόσο σφίγγαν ή χαλάρωναν τα μέτρα. Ήμουν πλέον 12 χρονών όταν αποφυλακίστηκε τα Χριστούγεννα του 1963. ..Τα νέα μου της έλεγα, από το σχολείο, από την παιδική μου καθημερινότητα. Η ίδια δεν είχε πολλά να πει, τι νέα να έχει; Προσπαθούσε απλώς να προσαρμόζεται, πράγμα που δεν κατέστη ποτέ δυνατό. Τα δώδεκα πρώτα δικά μου χρόνια τα είχε χάσει. Είχε υποστεί και μεγάλο πόλεμο από στελέχη του κόμματος, διάφορες κυράτσες εκεί στη φυλακή…Για τα στελέχη στο κατεστημένο του κόμματος η Έλλη ήταν ξένη, με την προσωπικότητα της και όλες της τις διαφωνίες δεν μπορούσαν να την ανεχθούν. Και φυσικά υπήρχε η ιστορία των εκτελέσεων- ο Πλουμπίδης έστειλε γράμμα από την παρανομία ότι αυτός ήταν ο αρχηγός και ο Ζαχαριάδης τον διέψευσε αμέσως. Ήταν σα να έστελνε τον πατέρα μου στο απόσπασμα.
Για τον πατέρα του Νίκο Μπελογιάνννη
• “Πως να σου λείψει κάτι που δεν είχες ποτέ; Περισσότερο μετράει τι προσπαθούσαν να μου εμφυσήσουν οι άλλοι- η Διδώ κατέβαλλε προσπάθεια να μην ηρωοποιηθεί η κατάσταση, κι ο ίδιος ήθελα να αποφύγω τα «εικονίσματα», προτιμούσα να σκέφτομαι τον πατέρα μου σαν ένα διανοούμενο της Αριστεράς που έχασε τη ζωή του. Βέβαια Διάφορες «θείτσες» με τρέλαιναν, «να γίνεις σαν τον πατέρα σου»… Ειδικά μετά την Μεταπολίτευση αυτό είχε γίνει μαρτύριο…Θα μπορούσα να δεχτώ να με περιφέρουνε σε χρυσό κλουβί, να γίνω πολιτικός τουρίστας, να αναλάβω μετά θέσεις σε ιδρύματα του Μονακό ή σε κάποια Goldman Sachs. Μπόρεσα όμως να γεράσω χωρίς τύψεις, γιατί τουλάχιστον έζησα έντιμα. Δεν πούλησα την ψυχή μου σε κάνεναν διάβολο”.
