Δόγμα αποτροπής κι όχι ανάσχεσης της τουρκικής προκλητικότητας

Γράφει ο Ελσάερ Μοχάμεντ  (Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο)

Παρακολουθώντας, στενά τα τεκταινόμενα που εκτυλίσσονται στην Αιγιαλίτιδα Ζώνη θα ήθελα να καταγράψω ορισμένες αναλλοίωτες συνιστώσες του ζητήματος.

Η αυταρχική διάθεση της Τουρκικής ηγεσίας, σε συνδυασμό με τις παραβατικές εκθέσεις του τουρκικού στρατού έχουν δημιουργήσει ένα τοξικό κλίμα στο Αιγαίο.

Η όλη αυτή παράνομη συμπεριφορά έχει κρούσει ποικιλοτρόπως -αλλά και δικαίως- τον <<κώδωνα κινδύνου>> στην Ελληνική πολιτική αλλά και Στρατιωτική ηγεσία.

Στο παραπάνω σχήμα, η αντίδραση της Ελληνικής ηγεσίας διαφαίνεται να είναι επαρκώς μετρημένη αλλά και ταυτοχρόνως μετριοπαθής γεγονός που έχει οδηγήσει την Τουρκία στην επιδίωξη μίας συνεχόμενης κλιμάκωσης.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα, να ξεδιαλύνω ορισμένα ζητήματα.

Το όλο σχέδιο της Τουρκικής πλευράς, έχει εκπονηθεί περίπου το 1950 και προέβλεπε μίας μορφής κλιμάκωσης, που θα ήταν σταθερή, πάγια και με διακλαδικές εκφάνσεις.

Ευθύς αμέσως θα εξηγήσω τι εννοώ με την παραπάνω διατύπωση.

Πρώτο στάδιο του στρατηγικού σχεδίου 

Η στρατηγική αυτή προέβλεπε δύο βασικά πεδία εφαρμογής. Ως πρώτο μέρος του στρατηγικού σχεδίου, ορίστηκε η σταθερή παραβίαση της Ελληνικής κυριαρχίας με μελλοντικό σκοπό την αμφισβήτηση και εν συνεχεία την διαπραγμάτευση. Το σχέδιο αυτό μάλιστα προβλέπει ότι ανάμεσα σε ένα και κάθε επόμενο στάδιο θα πρέπει να εγκαινιάζεται με ένα θερμό επεισόδιο.

Το πρώτο μέρος, τίθεται σε εφαρμογή ήδη από την δεκαετία του 1970, με την αδιάλειπτη παραβίαση των Ελληνικών Κυριαρχικών Δικαιωμάτων.

Ως κορωνίδα αυτού του σχεδίου ορίζεται το εγκληματικό επεισόδιο στα Ίμια το 1996, που ουσιαστικά δημιούργησε την απαράδεκτη θεωρία περί <<γκρίζων ζωνών>> στο Αιγαίο.

Το δεύτερο στάδιο του στρατηγικού σχήματος

-Η γεωστρατιωτική πολιτική της σημερινής Τουρκίας αποτελεί το δεύτερο μέρος της παραπάνω στρατηγικής.

Η ευθεία αμφισβήτηση των Ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων έχει μετατραπεί σε τάση για αναθεωρητισμό.

Ο αναθεωρητισμός αυτό προβλέπει την ύπαρξη καθημερινών κλιμακούμενων εντάσεων, τόσο στα χωρικά ύδατα όσο και στον εναέριο χώρο της Ελληνικής επικράτειας.

Ουσιαστικά, επρόκειτο για ένα σχέδιο νομιμοποίησης της δυσμενής και επαχθέστατης αυτής πράξεως.

Προσπαθούν, μέσω καθημερινών εντάσεων να νομιμοποιήσουν μία παράνομη πρακτική, ένα έγκλημα κατά του Ελληνικού Έθνους.

Οι εντάσεις αυτές έχουν έναν και μόνο αποκλειστικό σκοπό: Την παράσυρση στο <<τραπέζι των διαπραγματεύσεων>> όπου αποτελεί και το τελικό στάδιο του Τουρκικού σχεδίου.

Θα πρέπει να σημειώσω, ότι αυτήν την στιγμή βρισκόμαστε σε μία αρκετά δυσμενής συνθήκη, στην οποία υποχρεούμεθα να αντισταθούμε με ένα τερατώδες σθένος.

Το δίλημμα είναι τερατώδες καθώς διακυβεύεται η Εθνική μας υπόσταση και η εδαφική μας ακεραιότητα.

Ωστόσο, στο σημείο αυτό τίθενται και ορισμένα ορθολογικά ερωτήματα που αφορούν τον τρόπο αντίδρασης.

Σε αυτό το ερώτημα θα απαντήσω παρακάτω, μόλις παρατεθούν ορισμένα, γεωπολιτικής φύσεως ζητήματα.

Η σημερινή πραγματικότητα

Είναι γνωστό ότι η Ελληνική ηγεσία, τις τελευταίες δεκαετίες έχει προσκρούσει στο δόγμα <<της ανάσχεσης>> και όχι αυτό της αποτροπής.

Με λίγα λόγια, η ηγεσία εφαρμόζει ένα σχέδιο αναχαίτισης των παραβιάσεων με σκοπό αφενός την αποφυγή ενός θερμού επεισοδίου και αφετέρου την αποφυγή κάποιας ένοπλης σύγκρουσης. 

Ουσιαστικά, προσπαθούμε να μην <<προκαλούμε>> με την συμπεριφορά μας την Τουρκίας πιστεύοντας ότι κάποια στιγμή θα ανταμειφθούμε για αυτήν την συνετή συμπεριφορά.

Εδώ ακριβώς εντοπίζεται, κατ’εμε το ύψιστο λάθος.

Η Τουρκική συμπεριφορά έχει ξεπεράσει κάθε όριο και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με το δόγμα της Αποτροπής. 

Αποτροπή και Ανάσχεση

Ιστορικά, το δόγμα της ανάσχεσης έχει γνωρίσει -αποκλειστικά και- μόνο ήττες. Ως αποκορύφωμα αυτού του δόγματος νοείται η πολιτική που ασκήθηκε από την Μ.Βρετανία έναντι στον Χίτλερ, με τις γνωστές ολέθριες συνέπειες. Στην αντίπερα όχθη, βρίσκεται η πολυφημισμένη στρατιωτική αποτροπή.

Ως στρατιωτική αποτροπή, νοείται η αντίδραση ή η εκροή ισχύος έναντι ενός εχθρού με σκοπό την ανάκληση των πράξεων του.

Προϋπόθεση για την επίτευξη της αποτροπής, νοούνται τρία δομικά στοιχεία:

-Η απειλή να εκτοξεύεται από έναν δρώντα που εκθάμπει από αξιοπιστία.

-Η απειλή να <<πονάει τον αντίπαλο>> ή να χτυπάει ακριβώς εκεί που ο αντίπαλος έχει αδυναμίες.

-Η ύπαρξη <<δυνατότητας>>, δηλαδή η δυνατότητα υλοποποίησης της απειλής αν δεν ενδώσει ο εχθρός.

  

Τα τρία αυτά χαρακτηριστικά καθιστούν την πολιτική της αποτροπής ως απροσπέραστη και ενδίδει μία πολύ ιδιόμορφη δυναμική στο όλο εγχείρημα.

Με βάσει τα παραπάνω δεδομένα, εξάγεται το συμπέρασμα ότι θα πρέπει η Ελληνική ηγεσία να θέσει σε εφαρμογή, την πολιτικής της αποτροπής, με σκοπό την οπισθοχώρηση του αντίπαλου δρώντα.

Όπως, αντιλαμβάνεται κανείς η πολιτική της ανάσχεσης μας έχει οδηγήσει σε αυτήν την μειονεκτική θέση.

Η εφαρμογή και ο σεβασμός στο διεθνές δίκαιο απέναντι σε μία χώρα που δεν σέβεται το διεθνές δίκαιο δύναται να επιφέρει απώλειες και μόνον!

Ο άκρατος αναθεωρητισμός της Τουρκίας, αποτελεί μέρος του εθνικού τους σχεδίου και θα πρέπει να επιβληθεί μία αρκετά διαφοροποιημένη πολιτική από πλευράς μας.

Ο αντίπαλος αντιλαμβάνεται την ψυχραιμία της ελληνικής πλευράς ως αδυναμία, γεγονός που τον καθιστά ακόμη πιο επικίνδυνο.

Βέβαια, για να προχωρήσουμε στην χάραξη μίας διαφορετικής πολιτικής υφίστανται ορισμένες προϋποθέσεις.

Ως βασική προϋπόθεση, αποτελεί ο ορθός και στοχευμένος εξοπλισμός των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων αλλά και η εκπόνηση ενός μακροπρόθεσμου Εθνικού Στρατηγικού Σχεδίου Αποτροπής και Άμυνας.

Στρατιωτικός εξοπλισμός

Εν μέσω οικονομικής κρίσεως πράγματι τα περιθώρια για εξοπλισμούς των Ε.Δ δεν είναι υπαρκτά.

-Πάγια προσωπική μου άποψη είναι, ο εξοπλισμός των υφιστάμενων μαχητικών μας αεροσκαφών με νέου τύπου ραντάρ ώστε να εντοπίζουν τα πολυαναμενόμενα F35 αεροσκάφη τύπου στέλθ (αόρατα). Κατά αυτόν τον τρόπο θα εξοικονομηθούν βαρυσήμαντοι πόροι από την αγορά νέων αεροσκαφών- που η διεθνής κοινότητα τα έχει χαρακτηρίσει μη αποδοτικά και υποδεέστερα των ελληνικών F-16 block 52+Advance αλλά και των Mirage2000-5 που έχουν μαχητική υπεροχή, σε επίπεδο επιδόσεων (όχι τεχνολογίας συστημάτων).

-Το δεύτερο σημείο στο οποίο θα πρέπει να επικεντρωθούμε είναι το αντιαεροπορικό μας σύστημα. Ένα ισχυρό αντιαεροπορικό αλλά και αντιπυραυλικό σύστημα θα καθιστά το Ελληνικό Κράτος ως το λεγόμενο κράτος <<Ομπρέλα>> ή <<Σκαντζόχοιρος>>. Η αναμενόμενη υπεροχή της Τουρκίας στον αέρα έπειτα από το 2023 θα κατεδαφιστεί.

Ουσιαστικά, η μάχη από αέρος θα είναι ανορθόδοξη καθώς θα επικρατεί ο φόβος για κατάρριψη.

Οικονομικοί Πόροι: Οι οικονομικοί πόροι μπορούν να αντληθούν από την δημιουργία ενός Ταμείου Εθνικής Άμυνας και Εξοπλισμών.

Το συγκεκριμένο ταμείο θα λαμβάνει πόρους απευθείας από τους έλληνες πολίτες οι οποίοι θα επιβαρύνονται με ειδικό τέλος Άμυνας στην ΕΥΔΑΠ.

Το ποσό αυτό μπορεί να ανέρχεται στα1,50 ευρώ το μήνα για κάθε πολίτη!

Ουσιαστικά, μιλάμε για ένα μηναίο τέλος ενός ευτελούς ποσού (σε σχέση με την άμυνα) το οποίο ωστόσο θα είναι σπουδαίο. (1,50 τον μήνα επί 12 μήνες ισούται με 18 ευρώ κάθε έτος)

Με έναν προυπολογισμό περίπου στα 200 εκατομμύρια ευρώ, το Τ.Ε.Α.Ε θα αποτελεί ένα σπουδαίο προπύργιο για την Εθνική Άμυνα- αν αναλογιστούμε ότι το συγκεκριμένο ποσό θα προορίζεται αποκλειστικά και μόνον για την έρευνα, τον εξοπλισμό αλλά και την εξέλιξη ενός ελληνικού αντιαεροπορικού συστήματος.

Με βάσει τα παραπάνω, αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα πράγματα έχουν οδηγηθεί στα άκρα ενώ υπάρχουν ακόμη περιθώρια αντίδρασης.

Η εναλλαγή της στρατηγικής αντίδρασης, υπό το δόγμα της αποτροπής, σε συνδυασμό με τον στοχευμένο εξοπλισμό της Εθνικής Άμυνας είναι βέβαιο ότι μπορεί να ισχυροποιήσει τα εθνικά μας συμφέροντα.