Υποστηριξε το militaire
Militaire News

ΤΟΥΡΚΙΑ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ: Η πορεία προς τον αυταρχισμό!

ΤΟΥΡΚΙΑ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ: Η πορεία προς τον αυταρχισμό!

 Άρθρο του Χαράλαμπου Γιαννακόπουλου

 Η αποδόμηση του κεμαλικού κράτους κηδεμονίας και η οικοδόμηση του ερντογανικού ισλαμικού καθεστώτος αποτελεί τον μακροπρόθεσμο στόχο του Ερντογάν και στο πλαίσιο αυτού του στόχου εντάσσεται και το αυριανό δημοψήφισμα, που αποσκοπεί στη θεσμοθέτηση του δικής του κοπής και εφαρμογής αυταρχικού και συγκεντρωτικού προεδρικού συστήματος. Σημειώνω ότι οι σημερινές εξελίξεις στη γείτονα και προβλέψιμες ήταν και αναμενόμενες και έχουν εγκαίρως επισημανθεί από τους έγκυρους σχολιαστές και αναλυτές του τούρκικου Τύπου.

 Το σχόλιο μου σήμερα είναι το ακόλουθο.

 Ο Ερντογάν, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι από τους ηγέτες που όχι μόνο τους γράφει η ιστορία, αλλά και που γράφουν οι ίδιοι ιστορία, αρνητικά ή θετικά εξαρτάται από τη σκοπιά που το εξετάζει κάποιος.

 Μακροπρόθεσμος στόχος του είναι το γκρέμισμα του κοσμικού κράτους που θεμελίωσε ο Κεμάλ Ατατούρκ και η αντικατάσταση του από το δικής του κοπής ισλαμικό κράτος. Την τελευταία δεκαετία πρακτικά και σε μεγάλο βαθμό έχει πετύχει τον περιορισμό του βαθιού κράτους κηδεμονίας του στρατού και την σταδιακή αντικατάσταση του από το ισλαμικό αυταρχικό και απολυταρχικό κράτος. Το ίδιο το κράτος σταδιακά αντικατέστησε και έθεσε στο περιθώριο το «βαθύ κράτος».

 Ο ίδιος προφανώς και επιθυμεί να μείνει στη συνείδηση των Τούρκων και στην ιστορία ως ο μεγάλος ή καλύτερα ο μεγαλοπρεπής μεταρρυθμιστής και θεμελιωτής νέου ισλαμικού αυταρχικού κράτους, κάτι σαν «Ερντογάν ο Μεγαλοπρεπής», πάνω από τον θεμελιωτή του κοσμικού δυτικότροπου τουρκικού κράτους τον Κεμάλ Ατατούρκ.

 Εάν στο δημοψήφισμα της Κυριακής επικρατήσει το «ΝΑΙ» είναι προφανές ότι θα διευκολυνθούν τα σχέδια του, θα επικρατήσει ο ανατολίτικος δεσποτισμός και θα πληγεί η τουρκική δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

 Εάν επικρατήσει το «ΟΧΙ» σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι ο Ερντογάν θα εγκαταλείψει τα σχέδια του. Ήδη είναι «πρόεδρος-σουλτάνος», εκλεγμένος με άνετη πλειοψηφία, και θα συνεχίσει να ασκεί εξουσία με τον ίδιο αυταρχικό και αντιδημοκρατικό τρόπο.

 Το στοίχημα του είναι η θεσμοθέτηση του δικού του βαθιού και ανοιχτά αυταρχικού ισλαμικού κράτους. Μάλιστα, εκτιμώ ότι αυτό θα επιδιώξει να το πετύχει μέχρι το 2023, εκατοστή επέτειο της ίδρυσης του τουρκικού κράτους.

 Γεγονός είναι ότι ο Ερντογάν κατάφερε την πρώτη περίοδο της κυριαρχίας του όχι μόνο να ανατρέψει τους αυστηρούς κανόνες τήρησης εκτός πολιτικής του Ισλάμ, αλλά και να περιορίσει στο ελάχιστο το βαθύ κράτος στο οποίο ο Κεμάλ Ατατούρκ είχε εναποθέσει την κηδεμονία του δικού του κοσμικού κράτους. Η ανατροπή αυτή εκτιμήθηκε ιδιαίτερα τόσο από προοδευτικούς και φιλελεύθερους κύκλους στο εσωτερικό της χώρας που έσπευσαν να τον στηρίξουν, αλλά και την ΕΕ και τη Δύση γενικά. Η πορεία ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ ενθαρρύνθηκε και λειτούργησε σαν ισχυρό κίνητρο για τον περαιτέρω εκδημοκρατισμό της χώρας αλλά και τον περιορισμό της επιθετικής της εξωτερικής πολιτικής. Ακόμα έδωσε ελπίδες για επίλυση μεγάλων προβλημάτων όπως το Κουρδικό και το Κυπριακό που ενισχύθηκαν από την ξεχασμένη πλέον εξωτερική πολιτική «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες».

 Στις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας η Δύση είδε στην Τουρκία του Ερντογάν μία ήπια ισλαμική δημοκρατία που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως πρότυπο για τις χώρες της Μέσης Ανατολής. Το άδοξο τέλος της «Αραβικής Άνοιξης» και οι συγκρούσεις που ακολούθησαν στην περιοχή και κύρια στη Συρία όχι μόνο απομάκρυναν την Τουρκία από την πολιτική των μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες αλλά την έφεραν και στο επίκεντρο των εξελίξεων.

 Έτσι, βρέθηκε στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής σε βαθιά νερά, ενώ στο εσωτερικό έκανε αναστροφή από την πορεία προς τον πλήρη εκδημοκρατισμό προς τη σημερινή κατεύθυνση της οικοδόμησης του ισλαμικού αυταρχικού κράτους. Ως ήταν αναμενόμενο αυτό οδηγεί και στο περαιτέρω πάγωμα των σχέσεων με την ΕΕ και τη Δύση γενικά και η πορεία αυτή είναι δύσκολο να πει κανείς πως μπορεί να αλλάξει και εν μέρει εξηγεί και την επιθετικότητα που αναπτύσσει απέναντι στη Δύση.

 Αν στο εσωτερικό έχει στόχο τη δημιουργία ενός ισλαμικού, συγκεντρωτικού και αυταρχικού κράτους, στο εξωτερικό πρεσβεύει και φιλοδοξεί σε ρόλο περιφερειακού ή και παγκόσμιου ηγέτη και ένα τέτοιο ρόλο δεν μπορεί να τον αναπτύξει στο πλαίσιο της ΕΕ. Έτσι, η επιθετική προς τη Δύση και την ΕΕ ρητορική μάλλον δεν είναι απλά προεκλογική και επικοινωνιακή, για εσωτερική κατανάλωση.

ΠΗΓΗ:ΑΠΕ

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο Facebook Twitter LinkedIn Email Pinterest
booksandtoys

Δείτε επίσης