Τι αποκαλύπτει η χρήση της “μητέρας όλων των βομβών” από τις ΗΠΑ

Γράφει ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΦΕΝΕΚΟΣ

Πρόεδρος της ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΞΙΩΝ

Υποναύαρχος ΠΝ ε.α

Η ρίψη της μεγαλύτερης σε ισχύ μη πυρηνικής βόμβας στο Αφγανιστάν, σε μία ορεινή περιοχή όπου έχουν καταφύγια σε υπόγεια τούνελ οι φανατικοί ισλαμιστές, αποκάλυψε τα παρακάτω:
1. Είχε μία σοβαρή επιχειρησιακή λογική,
2. Ένα συμβολικό χαρακτήρα προβολής ισχύος
3. Μία σημαντική αλλαγή εφαρμοσμένου στρατηγικού δόγματος που εγκαθιδρύθηκε στον ψυχρό πόλεμο και κυριάρχησε μέχρι σήμερα.

Η επαρχία του Nangarhar βρίσκεται στα σύνορα με το Πακιστάν. Σε αυτή την περιοχή κατέφυγαν οι Ισλαμιστές που ανακήρυξαν το «χαλιφάτο» στη Συρία και στο Ιράκ το 2014, από τις αρχές του 2015. Από τον Αύγουστο του 2016, οι αμερικανικές δυνάμεις εκτελούν πολλές αεροπορικές επιθέσεις στις θέσεις τους χωρίς σημαντική επιτυχία.

Όπως έχει αποδειχθεί στην πράξη και επί πολλά χρόνια, είναι αδύνατον να ελεγχθούν οι φανατικοί τρομοκράτες σε ένα τέτοιο επιχειρησιακό περιβάλλον, στα βουνά και σε τούνελ βαθιά σκαμμένα. Η επιχειρησιακή δυνατότητα στο περιβάλλον αυτό είναι περιορισμένη με τα αεροπορικά μέσα, όπως επίσης και των επίγειων δυνάμεων. Οι συμβατικοί βομβαρδισμοί ελάχιστα καταφέρνουν και στην ουσία δημιουργείται ένας επιχειρησιακός χώρος που είναι αδύνατον να ελεγχθεί από τις Αμερικανικές και τις συμμαχικές δυνάμεις.

Η επιχειρησιακή λογική απαιτεί όπως, αφού δεν μπορεί να ελεγχθεί ο χώρος από τις επίγειες δυνάμεις, τουλάχιστον να αποτραπεί ο εχθρός από το να μπορεί να τον χρησιμοποιήσει αυτός. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί αποτελεσματικά μόνο με τέτοια μέσα μεγάλης ισχύος & καταστροφικής ικανότητας στην επιφάνεια αλλά και σε βάθος.
Η περιοχή στην οποία ρίφθηκε η βόμβα ήταν ορεινή και με ελάχιστους βοσκούς και χωρικούς, οι οποίοι είχαν απομακρυνθεί έγκαιρα όπως ανακοινώθηκε.

Συνεπώς πέραν του εντυπωσιασμού που δημιουργείται από την ισχύ της βόμβας στην συγκεκριμένη περιοχή που χρησιμοποιήθηκε, δεν επέφερε τις παράπλευρες απώλειες όπως επέφεραν οι χιλιάδες άλλες συμβατικές βόμβες που έπεσαν σε πολλές περιοχές του κόσμου (ΝΑΤΟ στην Πρώην Γιουγκοσλαβία, ΗΠΑ και διεθνής συμμαχία στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, Ρωσία στο Αφγανιστάν, Ρωσία και διεθνής συμμαχία μαζί με μουσουλμανικές χώρες στην Συρία, ΗΠΑ στην Συρία, ΗΠΑ και συμμαχία στην Λιβύη, Ρωσία στην Τσετσενία πρώτος και δεύτερος πόλεμος, Ρωσία στην Γεωργία/Νότια Οσετία, κλπ, κλπ, κλπ.).

Τα σημαντικότερα όμως ζητήματα από την χρήση της βόμβας αυτής είναι ότι αίρεται η λογική που υπήρχε για τα όπλα τέτοιας ισχύος: «Ότι υπάρχουν μεν αλλά λειτουργούν στρατηγικά μόνο για αποτροπή, χωρίς να χρησιμοποιούνται, για τον φόβο μαζικής καταστροφής που δημιουργούν και μόνο», και μάλιστα αίρεται για έναν επιχειρησιακό σκοπό ήσσονος σημασίας.

Πέραν αυτής της σαφούς αλλαγής στο στρατηγικό δόγμα χρήσης όπλων μεγάλης ισχύος δυνητικής μαζικής καταστροφής που υπάρχουν ως αποτρεπτική δυνατότητα προβολής ισχύος, διαπιστώνονται και τα παρακάτω:

1. Για πρώτη φορά χρησιμοποιείται ένα όπλο τέτοιας ισχύος σε πεδίο μάχης μετά τον Β’ ΠΠ.

2. Η χρήση του ναι μεν έδειξε την ισχύ του, η οποία είναι τεράστια, εν τούτοις όμως μείωσε την μυθοπλασία για την ύπαρξή του και την αποτελεσματικότητά του. Και αυτό ακριβώς είναι το τρομερά επικίνδυνο. Γιατί μεγαλώνει τις πιθανότητες να χρησιμοποιηθεί ξανά και ξανά, αφού δοκιμάσθηκε πλέον σε πραγματικό πεδίο μάχης, και μαζί του και οι αντοχές της κοινής γνώμης. Μία δύο φορές ακόμη και μετά θα το συνηθίσουμε ως μία πραγματικότητα!!!

3. Η χρήση του κλιμακώνει επικίνδυνα το επίπεδο δυνητικής αντιπαράθεσης με την Ρωσία αφού της δημιουργεί πίεση για να αναπτύξει-προβάλλει και χρησιμοποιήσει και το δικό της αντίστοιχο όπλο σε δεδομένη ευκαιρία, σε έναν ανόητο πόλεμο συμβολισμών και προβολής ισχύος.

4. Αποκάλυψε τις προθέσεις Τραμπ σε ότι αφορά την αποφασιστικότητά του επί της χρήσης μέσων προβολής ισχύος και επιβολής της θέλησής του (ή των συμβούλων του). Η μονομερής αυτή δράση του δείχνει διγλωσσία από την πλευρά του και αλλαγή στο Αμερικανικό στρατηγικό δόγμα.
Από “Συνεργατικής Ασφάλειας” με την συνδρομή των συμμάχων (Cooperative Security) σε “Κυριαρχία (Primacy)”. Και με τους συμμάχους να πιέζονται να αποδεχθούν την αλλαγή αυτή και να συνταχθούν στο νέο και σκληρό ανταγωνιστικό περιβάλλον.