“Σύντομα, θα ξεκαθαρίσει η ήρα από το στάρι”!Άρθρο για τις Ενώσεις Στρατιωτικών

Γράφει ο
Ανθστής (ΥΠ-Π) Βάϊος Τσαπρούνης
Πρόεδρος Ε.Σ.ΠΕ.Ε. Ξάνθης
Μέλος του Δ.Σ. της Π.Ο.Ε.Σ.

Την πρώτη γενική συνέλευση της ένωσης μας την κάναμε στη λέσχη Αξιωματικών φρουράς Ξάνθης. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε ο λόγος ενός γέροντα, απόστρατου Αξιωματικού, κοντά 85 ετών. Βλέποντάς μας μαζεμένους, μας ρώτησε: «Ποιοι είστε εσείς ρε παλικάρια και τι κάνετε εδώ;». Του απάντησα ότι είμαστε στρατιωτικοί από την Ένωση Στρατιωτικών Περιφερειακής Ενότητας Ξάνθης και κάνουμε την πρώτη μας Γενική Συνέλευση. «Επιτέλους ρε παιδιά, 65 χρόνια το ζητούσαμε και εσείς το καταφέρατε!». Η φράση του αυτή μου έμεινε χαραγμένη στο μυαλό μου, αφού δε μπορούσα να διανοηθώ ότι εν έτει 1952, οι τότε συνάδελφοι, είχαν την ανάγκη κάποιας μορφής συλλογικής έκφρασης. Κι όμως, η ανάγκη της Ένωσης, όπως αυτή κατά καιρούς εννοούνταν και στο πέρασμα των χρόνων διαμορφώθηκε, αποδεικνύεται διαχρονική.

Τι να είναι όμως αυτό που κρατά αναμμένη τη φλόγα της ανάγκης της συλλογικότητας τόσα χρόνια; Τι συνδέει το 1952 με το 2017; Διερωτούμενοι, καταλήγουμε σε μια λέξη: το κενό. Όπως τότε, έτσι και τώρα υπάρχει ένα κενό στην εκπροσώπηση του στρατιωτικού – ανθρώπου – εργαζόμενου – οικογενειάρχη. Παρ΄ όλες τις σοβαρές προσπάθειες που έκανε και συνεχίζει να κάνει η στρατιωτική και πολιτική μας ηγεσία αυτό το κενό, όσο μικρό και να είναι, παραμένει και οδηγεί στην ανάγκη της δημιουργίας ενός οργάνου που θα εκπροσωπεί, θα αναδεικνύει και θα δίνει λύσεις στα προβλήματα του στρατιωτικού.

Η ανάγκη λοιπόν, εν κατακλείδι, της δημιουργίας Ενώσεων Στρατιωτικών πάντα υπήρχε. Για διάφορους σοβαρούς λόγους μέχρι και το 2012 κάτι τέτοιο φάνταζε αδύνατο. Το 2012, μετά από διαρκείς “μάχες” τουλάχιστον οκτώ ετών, ο τότε Άνχης Ανέστης Τσουκαράκης, με την υποστήριξη της παρέας του, όπως τότε έλεγαν τους συναδέλφους που στήριζαν τον αγώνα του, κατάφερε να “πάρει” την ιστορική 3/2012 απόφαση του Αρείου Πάγου, ανάβοντας το πράσινο φως για την ίδρυση Ενώσεων Στρατιωτικών.
Ήρθε λοιπόν το 2012 και άνοιξε ο δρόμος για όλους μας, να εκφραστούμε ελεύθερα και συλλογικά. Εκεί που οι φωνές μας περιορίζονταν στα “πηγαδάκια” με τους συναδέλφους, τώρα 5 χρόνια αργότερα και μετά από ακόμα μία επιτυχία της παρέας του Τσουκαράκη, τη θεσμοθέτηση και νομική αναγνώριση των Ενώσεων Στρατιωτικών, απελευθερώνονται και φτάνουν ακόμα και στη βουλή των Ελλήνων.

Κάποιοι όμως φαίνεται να ενοχλούνται. Τους ενόχλησαν οι τόσες επιτυχίες της παρέας Τσουκαράκη (απόφαση 3/2012 Αρείου Πάγου, αποφάσεις ΣτΕ που αφορούν στις περικοπές των αποδοχών μας, ν.4407/2016 που αφορά στη θεσμοθέτηση και νομική αναγνώριση των Σωματείων μας, η αναγνώριση από τον κ. ΥΕΘΑ της σοβαρότητας της ΠΟΕΣ καθιστώντας την σύμβουλο στο γραφείο του) ή κάτι άλλο που πηγάζει από την ματαιοδοξία κενών πνευματικά ανθρώπων; Διότι η πορεία και οι επιτυχίες του Τσουκαράκη και της παρέας του, κάθε σώφρονα άνθρωπο (πόσο μάλλον συναδέλφου) θα έπρεπε να τον γεμίζει χαρά κι ελπίδα και όχι μίσος.

Κι ερχόμαστε πάλι στα λόγια του γέροντα: «Επιτέλους ρε παιδιά, 65 χρόνια το ζητούσαμε και εσείς το καταφέρατε!». Το ζητούσανε… ποιοι ζητούσαν, τί και από ποιούς; Και γιατί δεν τους το δίνανε 65 χρόνια. Η απάντηση απλή… Οι στρατιωτικοί ζητούσαν άδεια συλλογικής έκφρασης από τη στρατιωτική και πολιτική ηγεσία τους. Δεν τους την έδιναν διότι θα κλονίζονταν η πειθαρχία στο στράτευμα…
Ο Άνχης Τσουκαράκης και η “παρέα” του, μετά από πολλούς αγώνες, με σοβαρότητα, υπευθυνότητα, ωριμότητα, με αργά και σταθερά βήματα κατάφερε να αποδείξει σε πολιτική και στρατιωτική ιεραρχία, ότι καμία πειθαρχία δεν θα καταλυθεί. Κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη και του πιο επιφυλακτικού. Κατάφερε να αντιστρέψει ένα σχεδόν εχθρικό κλίμα σε φιλικό και πρόθυμο για συνεργασία και συνεννόηση. Ήδη τα αποτελέσματα φαίνονται στην καθημερινότητά μας. Αρκεί μια ανάγνωση των διοικητικών απολογισμών της Ομοσπονδίας μας.

Κι όμως, όλα αυτά φαίνεται ότι σε κάποιους είναι δυσάρεστα, ή ενοχλούν. Θα έκαναν τα πάντα για να καταστρέψουν αυτό το οικοδόμημα. Ακόμα, διαστρεβλώνοντας ή κατά το δοκούν ερμηνεύοντας νόμους του Κράτους, θα μπορούσαν να ιδρύσουν σωματεία που ήδη υπάρχουν, διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους για το πόσο πιο νόμιμοι είναι ή πόσο καλύτερα μπορούν να εκπροσωπήσουν τους συναδέλφους. Φυσικά μια τέτοια κίνηση έχει ως αποτέλεσμα μόνο αρνητικές αποχρώσεις, χτυπώντας ουσιαστικά σε αδύναμα σημεία, την κατάλυση δηλαδή της πειθαρχίας του στρατεύματος.

Οι ευθύνες που βαραίνουν τις πλάτες μας, ως θεσμικούς εκπροσώπους των συναδέλφων στις περιφερειακές ενότητες όπου υπηρετούμε, είναι μεγάλες στο κομμάτι της αντιμετώπισης τέτοιων φαινομένων. Και να είστε σίγουροι ότι θα αντιμετωπιστεί σθεναρά και αποφασιστικά ΚΑΙ αυτή η επίθεση. Όπως ώριμα μέχρι τώρα βαδίσαμε το δρόμο της αλήθειας, έτσι θα συνεχίσουμε, μην επιτρέποντας σε έχοντας το νου έξω από τα κεφάλια τους συναδέλφους (διότι αδυνατώ να δεχθώ ότι Έλληνας Αξιωματικός πρεσβεύει συμφέροντα που εκφεύγουν του όρκου και του ήθους του) να γκρεμίσουν τα θεμέλια της συλλογικής μας έκφρασης, η οποία ήδη αποδίδει καρπούς σε όφελος όλων μας.

Να είστε βέβαιοι, ότι παρότι δαπανούμε χρόνο και δυνάμεις για να αντιμετωπίσουμε φαινόμενα διχόνοιας και διάσπασης που ισχνές δυνάμεις προκαλούν, η εμπιστοσύνη σας στις Ενώσεις Στρατιωτικών – μελών της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Στρατιωτικών (Π.Ο.Ε.Σ.), όπως η παράγραφος 14 του άρθρου 50 του ν.4407/2016 αναφέρει: «… το σωματείο με την επωνυμία: «Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Στρατιωτικών, που έχει ήδη συσταθεί….», είναι σημαντική για όλους μας. Σύντομα, θα ξεκαθαρίσει η ήρα από το στάρι. Κλείστε τα αφτιά σας, ανοίξτε τα μάτια σας. Η μάχη που δίνουμε την παρούσα χρονική στιγμή στο Κοινοβούλιο είναι μεγάλη και θα είμαστε νικητές.