Οι αυτοκτονίες στις ΕΔ δεν αντιμετωπίζονται με λόγια! Τι πρέπει ν΄ αλλάξει

Το σοκ από τις δύο αυτοκτονίες στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, ενός Υποσμηναγού κι ενός Κελευστή, με λίγες ώρες διαφορά αντιμετωπίστηκαν με τον γνωστό τρόπο. Μια ομιλία του διοικητή στην μονάδα του πρώτου στην Ανδραβίδα, όπου ειπώθηκε πως ο αυτόχειρας δεν είχε μοιραστεί κανένα πρόβλημα με τη διοίκηση. Οι συνάδελφοί του άλλα λένε και επειμένουν να κάνουν λόγο για μεγάλη πίεση που είχε ο Υποσμηναγός, λόγω οικονομικών προβλημάτων.

Ο Κελευστής υπηρετούσε σε κάποιο πλοίο του Στόλου. Είχαμε αναφερθεί σχετικά, όταν γράψαμε ότι επί μία εβδομάδα στην Άνδρο, το πλήρωμά της Φρεγάτας Θεμιστοκλής, δεν πάτησε στεριά αλλά εργαζόταν σε ρυθμούς εξοντωτικούς. Είναι το πλοίο που μερικές μέρες πριν αυτοκτονήσει ο Κελευστής, αντιμετώπισε σοβαρό περιστατικό με φωτιά. Η φρεγάτα σώθηκε χάρι στον επαγγελματισμό του πληρώματός της. Ο Κελευστής προφανώς δεν αυτοκτόνησε ούτε για τον πρώτο ,ούτε για τον δεύτερο λόγο. Κάτι πολύ σοβαρότερο τον απασχολούσε.

Όλοι οι διοικητές αλλά και η ιεραρχία στα υψηλά κλιμάκια θα πρέπει να καταλάβουν ότι τη περίοδο της κρίσης κάθε περαιτέρω και αναίτια πίεση, είναι ένα ακόμη “λιθαράκι” στο βουνό της απόγνωσης που καλούνται να ανέβουν οι στρατιωτικοί. Τίποτα δεν είναι ασήμαντο για την ψυχολογία του προσωπικού.

Τα προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν στην καθημερινότητά τους οι στρατιωτικοί γίνονται όλο και περισσότερα, όλο και μεγαλύτερα. Στον εργασιακό τους χώρο καλούνται να “εφευρίσκουν” τρόπους για να δουλεύουν όλα στην εντέλεια, χωρίς να διαθέτουν τα απαραίτητα μέσα. Χωρίς να έχουν καμία υποστήριξη. Το …δόγμα “δεν ξέρω τι θα κάνετε θέλω όλα να δουλεύουν στην εντέλεια” το υιοθετούν όλο και περισσότεροι διοικητές. Άλλοι λόγω χαρακτήρα κι άλλοι από απόγνωση. Το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις είναι η πίεση να μεταφέρεται “προς τα κάτω”. Κάποιοι δεν το αντέχουν.

Επιστρέφοντας στα σπίτια τους οι στρατιωτικοί έχουν να αντιμετωπίσουν έναν δεύτερο ακόμη πιο σκληρό “πόλεμο”. Καλούνται με μισθό …φιλοδώρημα να καλύψουν τις ανάγκες …του κράτους με φόρους, τέλη κι ότι άλλο έχουν σκαρφιστεί οι κυβερνήσεις της κρίσης για να αδειάζουν τις τσέπες των πολιτών. Αλλά και τις φυσιολογικές ανάγκες της οικογένειάς τους. Και ειδικά των παιδιών τους…

Δεν αρκούν λοιπόν οι ομιλίες παρηγοριάς και “ψυχολογικής υποστήριξης” κάθε φορά που ένα στέλεχος “χάνεται”.

Θα πρέπει πολλά να αλλάξουν στον τρόπο που ασκείται η διοίκηση. Και πρώτα απ΄ όλα θα πρέπει να τεθεί πραγματικά πάνω και πρώτα απ΄ όλα ο άνθρωπος. Οι ΕΔ πρέπει να διοικούνται αποτελεσματικά. Αυτό δεν προϋποθέτει σε καμία περίπτωση την εξόντωση των ανθρώπων που υπηρετούν σ΄ αυτές.