Υποστηριξε το militaire
Breaking News Άποψη ΚΥΠΡΟΣ
30/10/2016 | 06:50 (ενημερώθηκε 7 έτη πριν)
Militaire News

Κύπρος:”Πιο κοντά σε μια θανάσιμη για τον λαό της “λύση”! ‘Αρθρο του Δρ Σ.Κωνσταντινίδη

Κύπρος:

Του Δρ Στέφανου Κωνσταντινίδη*

Καθηγητής  Πολιτικών Επιστημών

στο Πανεπιστήμιο Κεμπέκ του Κανδά

Κάθε μέρα που περνά, μας φέρνει και πιο κοντά σε μια λύση που μπορεί να αποδειχτεί θανάσιμη για το λαό της Κύπρου. Με τα δεδομένα που διαρρέουν και επιβεβαιώνονται από τουρκικές, αγγλοαμερικανικές και ευρωπαϊκές πηγές, φαίνεται να είμαστε κοντά σε μια λύση δύο κρατών με μιας μορφής συνομοσπονδιακό μανδύα και ένα θεσμικό πλαίσιο που θα επιβεβαιώνει την επικυριαρχία της Άγκυρας σε ολόκληρο το νησί και θα διαφυλάττει τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην περιοχή.

Το νέο κρατικό μόρφωμα που θα προκύψει με τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας θα είναι δομημένο στη βάση φυλετικών κριτηρίων. Αυτό σημαίνει πως θα υπάρχει εθνοτική ψήφος και οι πολίτες δεν θα ψηφίζουν με ενιαίους εκλογικούς καταλόγους αλλά με καταλόγους που θα βασίζονται στην εθνοφυλετική τους καταγωγή και τη θρησκεία τους. Θα εκλέγουν επίσης, τους αντιπροσώπους τους από κατάλογο εθνοτικών υποψηφίων. Δεν θα ισχύει επομένως, η δημοκρατική αρχή, ένας άνθρωπος μία ψήφος. Στη πράξη αυτό σημαίνει πως Τουρκοκύπριοι  και Ελληνοκύπριοι θα εκλέγουν ξεχωριστά τους αντιπροσώπους τους και επί πλέον θα υπάρχει ανάμεσα τους πολιτική και εν πολλοίς  και αριθμητική  ισότητα, έστω και αν οι Ελληνοκύπριοι αποτελούν το 80% του πληθυσμού και ο Τουρκοκύπριοι το 18%. Αυτό όμως, είναι κάτι που δεν υπάρχει πουθενά, σε κανένα σύγχρονο κράτος, ομοσπονδία ή ενιαίο κράτος. Αν για παράδειγμα, ίσχυε αυτό στις ΗΠΑ, θα έπρεπε οι Αφροαμερικανοί να ψηφίζουν ξεχωριστά από τους άλλους πολίτες. Το ίδιο και οι Αγγλοσάξονες, το ίδιο και  οι Ισπανόφωνοι. Αν ίσχυε στην Ισπανία, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ενιαίοι εκλογικοί κατάλογοι, αλλά οι Βάσκοι να ψήφιζαν ξεχωριστά, οι Καταλανοί ξεχωριστά και ούτω καθ’ εξής. 

Πως θα ενωθεί όμως με αυτό τον τρόπο  η διαιρεμένη σήμερα από την κατοχή Κύπρος; Προπάντων που ανάμεσα στα δύο κράτη, που θα αποτελούν το συνομοσπονδιακό μόρφωμα, θα υπάρχουν σύνορα και θα διαφυλάσσεται η εθνοτική πληθυσμιακή τους καθαρότητα! Μόνον ένα 20% για παράδειγμα, των προσφύγων θα έχουν το δικαίωμα να επιστρέψουν στα σπίτια τους, ακριβώς για να διατηρηθεί η εθνοτική καθαρότητα του τουρκοκυπριακού κρατιδίου.

Σε καμιά ομοσπονδία στον κόσμο δεν συζητείται θέμα εδαφικού.  Τα σύνορα ανάμεσα στις επαρχίες, τις πολιτείες ή τα κρατίδια ενός ομοσπονδιακού κράτους είναι εντελώς τυπικά. Είναι όπως, για παράδειγμα, τα τυπικά σύνορα που υπάρχουν ανάμεσα σε δύο κυπριακές επαρχίες ή δύο κυπριακά χωριά ή ανάμεσα σε δύο ελλαδικές περιφέρειες. Στην Κύπρο συζητείται το εδαφικό με τρόπο που οδηγεί στη δημιουργία εθνοφυλετικών  συνόρων, ανάμεσα στα δύο συνιστώντα κρατίδια. Στην ουσία δηλαδή, αυτό που θα προκύψει από μια τέτοια λύση θα είναι κάτι σαν τα εθνικά σύνορα δύο ανεξάρτητων κρατών. Γι’ αυτό γίνεται λόγος για το έδαφος που θα κατέχει το κάθε συνιστών κρατίδιο και συζητείται εδαφικό πρόβλημα.

Εθνικά σύνορα όμως, δεν υπάρχουν ανάμεσα στα συνιστώντα μέρη μιας ομοσπονδίας. Για παράδειγμα, δεν υπάρχει κάτι τέτοιο στις καναδικές επαρχίες, ούτε ανάμεσα στις αμερικανικές πολιτείες, ούτε ανάμεσα στα γερμανικά κρατίδια. Σε καμιά ομοσπονδία του κόσμου τα συνιστώντα μέρη δεν διαθέτουν εθνικά σύνορα. Με άλλα λόγια, ο ομοσπονδιακός χώρος, το ομοσπονδιακό έδαφος, είναι ενιαίο.  Αν σ’ αυτό προστεθεί και το γεγονός ότι τα δύο συνιστώντα κρατίδια θα διαθέτουν και  δική τους «εσωτερική» ιθαγένεια, στην ουσία θα πρόκειται για ένα συνομοσπονδιακό μόρφωμα. Διότι πουθενά στον κόσμο δεν διαθέτουν δική τους ιθαγένεια τα συνιστώντα μέρη  των ομοσπονδιακών κρατών.  Πουθενά δεν συζητείται τέτοιο θέμα. Γιατί στην Κύπρο συζητείται; Γιατί απλούστατα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων η συζήτηση δεν είναι για μια ομοσπονδία, όπως αυτές του υπόλοιπου κόσμου, αλλά για ένα συνομοσπονδιακό μόρφωμα με πλήρη εξάρτηση από την Άγκυρα.

Η κατάσταση αυτή προκύπτει από την αποδοχή της διζωνικής ομοσπονδίας ως βάσης λύσης του Κυπριακού. Στις ιστορικές αναφορές για την απαρχή της έννοιας της διζωνικότητας, πολλοί αναφέρονται είτε στις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου που εισήγαγαν βέβαια τον πολιτικό δικοινοτισμό αλλά όχι και τη διζωνικότητα, είτε οι περισσότεροι, στις συμφωνίες κορυφής Μακαρίου και Κυπριανού με τον Ντενκτάς. Αλλά και στις συμφωνίες αυτές ακόμη -ουσιαστικά επρόκειτο για κατευθυντήριες γραμμές διαπραγμάτευσης και όχι για συμφωνίες όπως αποκαλούνται- ο όρος «διζωνική ομοσπονδία» δεν υπάρχει. Ακόμη και οι πιο φανατικοί θιασώτες της διζωνικής λύσης παραδέχονται ότι ο όρος αυτός μπήκε στη δημόσια συζήτηση και έγινε αποδεκτός στη δεκαετία του ΄80, με την επιμονή κυρίως των Εγγλέζων και με πρωτεργάτη τον τότε κύπριο πρόεδρο Γιώργο Βασιλείου. Ασφαλώς αυτό ήταν και μόνιμη απαίτηση της Άγκυρας και έγινε και με την επιμονή των Αγγλοαμερικανών.

Στην πραγματικότητα όμως, οι ρίζες του δικοινοτισμού και κατ’ επέκταση και της διχοτομικής πολιτικής στο Κυπριακό που οδήγησαν και στην πρόταση για διζωνική ομοσπονδία, βρίσκονται στο πρώτο δοτό «σύνταγμα» που οι Βρετανοί παραχώρησαν στην αποικία το 1882. Στο σύνταγμα αυτό οι Βρετανοί διαστρεβλώνουν και παραμορφώνουν την έννοια της φιλελεύθερης δημοκρατίας και υιοθετούν την έννοια του «μιλέτ» της οθωμανικής περιόδου. Με βάση την έννοια αυτή, αναγνωρίζονται κατά προτεραιότητα οι  εθνικοθρησκευτικές κοινότητες ως πολιτικά υποκείμενα ενώ οι πολίτες περνούν σε δεύτερη κατηγορία. Έτσι οι Άγγλοι, εφαρμόζοντας την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» για την εκλογή των μελών του περιβόητου εκείνου Νομοθετικού Συμβουλίου που εισήγαγαν αργότερα, επέβαλαν την αρχή δύο ξεχωριστών εκλογικών σωμάτων, ενός των Ελλήνων και ενός  των Τούρκων, όπου ως εθνικοθρησκευτικές κοινότητες εξέλεγαν τους αντιπροσώπους τους από ξεχωριστούς εκλογικούς καταλόγους και με εθνοτικές ποσοστώσεις. Αυτό ακριβώς εξυπηρετούσε τη γνωστή βρετανική πολιτική του «διαίρει και βασίλευε». 

Σε καμιά χώρα του κόσμου όμως, με δημοκρατικό πολίτευμα, δεν εφαρμόστηκε η αρχή αυτή. Αν για παράδειγμα εφαρμοζόταν στην ίδια τη Βρετανία, θα έπρεπε να υπήρχαν ξεχωριστά εκλογικά σώματα και ξεχωριστοί εκλογικοί κατάλογοι  για προτεστάντες, καθολικούς, Ιρλανδούς, Σκωτσέζους, κλπ. Και σήμερα θα προσθέταμε και τους μουσουλμάνους φυσικά. Αν εφαρμοζόταν στις ΗΠΑ θα έπρεπε να υπάρχουν ξεχωριστά εκλογικά σώματα για τους Λευκούς, τους Αφροαμερικανούς, τους Ισπανόφωνους, τους Μουσουλμάνους κλπ. Αυτή την αναγωγή μπορεί να την κάνει κανείς σε όλες τις χώρες όπου εφαρμόζεται η φιλελεύθερη δημοκρατία και ισχύουν ενιαίοι εκλογικοί κατάλογοι, όπως και εκλογή αντιπροσώπων του λαού, ανεξάρτητα φυλετικής καταγωγής, θρησκείας ή χρώματος. 

Στην Κύπρο, από την εισαγωγή της διχοτομικής αυτής πολιτικής το 1882, περάσαμε στις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου το 1959, με την ίδια λογική, και από εκεί στη διζωνική ομοσπονδία για την οποία συζητούμε σήμερα και που δεν θα είναι τίποτε άλλο από μιας μορφής απαρτχάιντ. Αυτό που ο Νέλσον Μαντέλα, τον οποίο επικαλούνται μάλιστα κάποιοι στην Κύπρο, απέρριψε για τη Νότια Αφρική. Αν ποτέ εφαρμοστεί στην Κύπρο αυτό το σύστημα, οι Κύπριοι θα μετατραπούν απλώς σε πειραματόζωα ενός πολιτικού εργαστηρίου της νέας τάξης, αφού θα πρόκειται για ένα μόρφωμα δομημένο σε φυλετικά κριτήρια.

Η διζωνική ομοσπονδία κυπριακής κοπής, είναι ένα πολιτειακό κατασκεύασμα χωρίς μέλλον και χωρίς προοπτική που θα προκαλέσει πολύ περισσότερα προβλήματα από αυτά που θα λύσει. Δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα ούτε των Ελλήνων ούτε των Τούρκων της Κύπρου. Εξυπηρετεί όμως, πολύ καλά τα συμφέροντα της Τουρκίας και αυτά των Αγγλοαμερικανών και του ΝΑΤΟ. Άλλωστε, αν το πολιτειακό αυτό κατασκεύασμα παρουσιάζει  κάτι το θετικό, γιατί δεν το εφαρμόζει η Τουρκία για τους Κούρδους, γιατί δεν το εφαρμόζει η Ισπανία για τους Βάσκους, γιατί δεν το εφαρμόζει η Γαλλία για τα έξι εκατομμύρια μουσουλμάνους, γιατί δεν το εφαρμόζει ο Καναδάς για τους Γαλλόφωνους, γιατί δεν το εφαρμόζει η ίδια η Βρετανία με τις πολλαπλές δικές της μειονότητες; Πουθενά στον κόσμο δεν συζητείται κάτι τέτοιο. Συζητείται όμως στην Κύπρο, ωσάν οι Κύπριοι να είναι πολίτες με ειδικές ανάγκες. Αυτό φυσικά δεν εμπόδισε τον Μπαράκ Ομπάμα, χωρίς διζωνικό φυλετικό  σύστημα να γίνει πρόεδρος, ούτε τους Γαλλόφωνους μειονοτικούς στον Καναδά να είναι επικεφαλής της χώρας για δεκαετίες, ούτε και εβραϊκής καταγωγής πολίτες να γίνουν πρωθυπουργοί  στη Βρετανία και τη Γαλλία. Γιατί λοιπόν στην Κύπρο οι Τουρκοκύπριοι θα αποκλείονταν από την προεδρία της δημοκρατίας, από την εκτελεστική ή την νομοθετική εξουσία, σε μια ενοποιημένη κοινωνία,  με κόμματα στη βάση προγραμματικών και ιδεολογικών αναφορών και όχι φυλετικών  κατασκευασμάτων;  

Δρ. ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ

*Καθηγητής Πολιτικών Επιστημών

ΜΟΝΤΡΕΑΛ ΚΑΝΑΔΑ

Οκτώβριος 2016

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο Facebook Twitter LinkedIn Email Pinterest
booksandtoys

Δείτε επίσης